ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 696

ทุกคนกำลังตกตะลึงและไม่อาจเรียกเตือนสติได้เป็นเวลานาน

“ใช่ นางน่าเกลียดมากจนไม่เคยถอดหน้ากาก เหตุใดวันนี้นางจึง...”

ทุกคนไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือใบหน้าของลั่วชิงยวนผู้ซึ่งได้ฉายาว่าเป็นสตรีอัปลักษณ์ที่สุดในเมืองหลวง เป็นที่โจษจันกันว่านางคือคางคกที่อยากกินเนื้อหงส์มิใช่หรือ?

เรื่องรูปร่างหน้าตาของลั่วชิงยวนนั้นนับว่าน่าตกใจยิ่งกว่าตอนที่เหยียนหน่ายซินเกือบจะถูกหมาป่ากัดจนตายเสียอีก

“มิแปลกใจแล้วว่า ไฉนท่านอ๋องจึงมิยอมให้ลั่วชิงยวนถอดหน้ากาก ข้าเคยคิดว่าเป็นเพราะเขากลัวว่าใบหน้าของนางจะทำให้ท่านอ๋องอย่างเขาเสียชื่อเสียง ครั้นเมื่อเห็นอย่างวันนี้แล้ว ก็ชัดเจนแล้วว่าเขากลัวว่าผู้คนได้ยลโฉมความงามของชายาตัวเองมากกว่า!”

“อ้อ! ต้องใช่แน่! ต้องเป็นเหตุผลนี้แน่นอน!”

“ท่านอ๋องมิเห็นแก่หน้าพวกเราเลยจริง ๆ ถึงได้ซ่อนพระชายาผู้งดงามเอาไว้เช่นนี้”

ทุกคนต่างพูดถึงเรื่องนี้กันไม่หยุดปาก

ลั่วเยวี่ยอิงนั่งอยู่บนที่นั่งของนาง ไม่อาจเรียกสติกลับมาได้เป็นเวลานาน

เมื่อฟังคำพูดรอบตัว นางได้แต่รู้สึกตกใจและโกรธอย่างรุนแรงที่สุด

ไฉนลั่วชิงยวนถึงมีหน้าตางดงามเช่นนั้น?

ไฉนนางจึงไม่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าของนาง? ใบหน้าของนางต้องถูกทำลายไปแล้วมิใช่หรือ?

วันนี้อยากจะทำลายลั่วชิงยวน แต่ไฉนผลที่ออกมากลับตรงกันข้ามกันได้!

เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร?!

ลั่วชิงยวนเดินโซซัดโซเซ โดยมีร่างหนึ่งติดตามนางมาตลอดเวลา องครักษ์และนางรับใช้ต่างหลบเลี่ยงและกระซิบกระซาบกันตลอดทาง

“นี่ใครกัน? มีสตรีงดงามเช่นนี้ติดตามไปในการล่าสัตว์ประจำฤดูใบไม้ผลิด้วยหรือ?”

“ไฉนมิเคยเห็นมาก่อนเลยเล่า?”

“ข้ามิรู้ หรือว่านางจะเป็นนางสนมขององค์จักรพรรดิ?”

“มิใช่หรอก นั่งดูเหมือนองครักษ์ทั่วไปเท่านั้น เพียงแต่งดงามมาก”

ใบหน้าของนางทำให้หัวใจของสตรีสั่นไหวได้ อีกทั้งดวงตาที่เด็ดเดี่ยวและเย็นชานั้นนับว่าช่างน่าหลงใหลอย่างยิ่ง