ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 7

เมิ่งจิ่นอวี่และคนรับใช้พวกนี้ไม่ควรปรากฏตัวในห้องของลั่วชิงยวน แต่คืนนี้กลับมารวมตัวกันในห้องของนาง แถมนางยังไม่ได้อยู่ในห้องอีก เลยทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่า หรือนี่อาจจะเป็นแผนการของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนรู้สึกสับสน นางขมวดคิ้วพร้อมพลางมองด้วยสายตาเย็นชา "ท่านกำลังสอบสวนนักโทษอยู่หรือเพคะ?"

เมื่อเห็นดังนั้น ลั่วเยวี่ยอิงก็รีบไปข้างหน้า และคว้าแขนของนาง จงใจใช้เสียงเบาที่ทุกคนได้ยินกล่าวว่า "ท่านพี่ อย่าพูดกับท่านอ๋องแบบนี้สิเจ้าคะ คืนนี้ท่านทำอะไร บอกความจริงกับท่านอ๋องเถิด มีข้าอยู่ ท่านอ๋องไม่ทำอะไรท่านพี่หรอก”

การกระทำของลั่วเยวี่ยอิง ยิ่งทำให้ดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ลั่วชิงยวนเป็นคนทำจริง ๆ

ดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นยะเยือก นางจงใจหลุบตาลงอย่างรู้สึกผิด และกระซิบตอบ "ข้ายอมรับว่าคืนนี้ข้าทำบางสิ่งที่ไม่สามารถบรรยายได้..."

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเยวี่ยอิงแสร้งทำเป็นตกใจ และเปล่งเสียงออกมา "อะไรนะเจ้าคะ? ท่านพี่สับสนขนาดนี้ได้อย่างไรกัน!"

ลั่วเยวี่ยอิงดึงลั่วชิงยวนไปข้างหน้า และพูดกับนางด้วยท่าทางเคร่งขรึม "ท่านพี่ ท่านยอมรับผิดต่อท่านอ๋องเถิด มีข้าอยู่ ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ!"

ลั่วเยวี่ยอิงลอบมองสีหน้าลั่วชิงยวน นางยังดูโง่เหมือนเดิม ใช้โอกาสนี้เพื่อให้นางพูดออกมาเองเป็นการดีที่สุด ยิ่งทำให้ท่านอ๋องโกรธยิ่งดี ท่านจะได้สั่งประหารชีวิตนางซะ!

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้น

บรรยากาสเงียบสงบ สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ลั่วชิงยวน เพื่อรอฟังนางสารภาพความผิด

เมิ่งจิ่นอวี่คนนี้เป็นถึงลูกสาวของแมบ้านเมิ่งเมิ่ง และนางยังเป็นนางรับใช้ชั้นหนึ่งในตำหนักอ๋องอีกด้วย ถือว่าเป็นคนสนิทของท่านอ๋องไม่มากก็น้อย หากลั่วชิงยวนก่อเรื่องกับเมิ่งจิ่นอวี่ นางจะต้องรับผิดชอบถึงผลที่ตามมา!

ลั่วชิงยวนลดศีรษะลง ยกมือขึ้นสัมผัสหน้าท้องแบนราบของตนเอง พลางพูดขึ้นช้า ๆ "คืนนี้หม่อมฉันแอบไปที่ครัวเพื่อหาอาหาร แต่ในนั้นไม่มีข้าวเหลืออยู่ในหม้อแม้แต่เมล็ดเดียว หม่อมฉันไม่ได้ขโมยอะไรเลยนะเพคะ!"

"เรื่องก็มีเพียงเท่านี้ จำเป็นจะต้องระดมคนมาคาดคั้นหม่อมฉันด้วยหรือเพคะ?" นางเงยหน้าขึ้น และถามฟู่เฉินหวนกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

ทันทีที่นางพูดจบ ทุกคนต่างก็มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ

ลั่วเยวี่ยอิงตัวแข็งขึ้นมาทันที

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว และมองไปที่ลั่วชิงยวนด้วยสายตาเคร่งขรึม พูดปดได้อย่างธรรมชาติ หน้าไม่แดงเลยแม้แต่น้อย ผู้หญิงคนนี้ช่างเป็นคนขี้โกหกเสียจริง!

ขณะนั้นเอง ท้องของลั่วชิงยวนก็ร้องออกมาโครกคราก

ในคืนที่เงียบสงัด บรรยากาศยิ่งเคร่งเครียดขึ้นไปอีก... เส้นเลือดบนหน้าผากของฟู่เฉินหวนกระตุก

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่กำลังอดทนต่อความหิวโหยของลั่วชิงยวน จึงอดคิดไม่ได้ว่าคนในตำหนักจะต้องไม่ได้ดูแลนางเป็นแน่ การจะได้ทานอาหารอาจเป็นเรื่องยากสำหรับนาง

"ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง ข้าร้อนเหลือเกิน..." เมิ่งจิ่นอวี่ซึ่งถูกห่อด้วยผ้านวมอยู่บนพื้น ยังคงดิ้นพล่านอย่างไม่รู้ตัว พลางร้องเรียกท่านอ๋องของนางด้วยน้ำเสียงกระเส่า ซึ่งทำให้ใบหน้าฟู่เฉินหวนอึมครึมมากขึ้น

“เซียวชู ปลุกนาง!” ฟู่เฉินหวนสั่งเสียงเย็น

จากนั้นร่างสีดำก็ถลาเข้ามาในลาน ก่อนที่คนคนนี้จะปรากฏตัว แทบไม่มีเสียงใด และไม่รู้เลยว่าเขาโผล่มาจากไหน เขามีท่าทางดุร้าย ทุกย่างก้าวบ่งบอกได้เลยว่า เขาคือปรมาจารย์

เซียวชูก้าวไปข้างหน้า บังคับจับข้อมือของเมิ่งจิ่นอวี่ โดยปราศจากความเห็นใจ จากนั้นหยิบยาเม็ดหนึ่งออกจากอก ก่อนจะป้อนมันให้กับเมิ่งจิ่นอวี่

น่าจะเป็นยาถอนพิษผงแห่งมหาสุข