ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 737

“อันตรายมิน้อยเลย!”

เซียวชูขมวดคิ้วและตอบว่า “ครั้นท่านอ๋องรู้ว่าพระชายาออกเดินทางมาแล้ว พระองค์ก็กลัวว่าพระชายาจะตกอยู่ในอันตรายเพียงลำพัง ดังนั้นจึงพาข้ามาด้วย หวังจะไล่ตามพระชายาให้ทันขอรับ”

“คนอื่น ๆ ยังอยู่ข้างหลัง”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของลั่วชิงยวนก็สั่นไหว เรื่องเป็นเช่นนี้นี่เอง

นางคิดว่าฟู่เฉินหวนและคนอื่น ๆ ออกเดินทางกันไปแล้ว คิดว่าพวกเขานำหน้านางอยู่

กระทั่ง เมื่อไปถึงถนนอีกฟากหนึ่งแล้ว ลั่วชิงยวนก็ฉีกผ้าชิ้นหนึ่งออกแล้วมัดไว้กับโคนต้นไม้ “เอาไว้เตือนให้คนที่อยู่ข้างหลังเจ้าตามมาถูก”

เซียวชูถามด้วยความสับสน “เราไปผิดทางอย่างนั้นหรือ? โรงเตี๊ยมนั่นมิชั่วร้ายเกินไปหรือ?"

ลั่วชิงยวนตอบว่า “ในป่าแห่งนี้มียันต์ติดอยู่ ยันต์นั้นช่วยผนึกหมอกพิษเอาไว้ในป่ามิให้กระจายไปไหน ทางแยกนั้นและโรงเตี๊ยมที่อยู่สุดทาง ต่างก็อยู่ในหมอกพิษ”

“พวกเจ้าถูกพิษจากหมอกพิษพวกนั้น ทำให้มีอาการประสาทหลอน จริง ๆ แล้วมันเป็นโรงเตี๊ยมธรรมดา ๆ แล้วศัตรูก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกัน เพียงแต่พวกเขาแสร้งทำเป็นผีและวิญญาณ และภาพหลอนจากพิษทำให้เจ้ารู้สึกว่ามันชั่วร้าย”

โชคดีที่นางเอะใจได้ทันและวิ่งกลับไปหาเขา มิเช่นนั้นคราวนี้ฟู่เฉินหวนอาจเสียชีวิตไปแล้ว

“ข้าเข้าใจแล้ว แล้วหากมีคนอื่นหลงเข้าไปเล่า?” เซียวชูถามอย่างกังวล

ลั่วชิงยวนอธิบายว่า “ตอนที่พวกเจ้าจะเข้าไป ข้าเพิ่งออกมาจากที่นั่น นี่เป็นกับดักที่มีไว้เพื่อฟู่เฉินหวนเท่านั้น พวกเขาจะไม่ทำร้ายคนสุ่มสี่สุ่มห้า เพียงแต่จะเตือนว่าคนอื่นหลงทางก็เท่านั้น”

เมื่อผ่านพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยป่าทึบ ในที่สุดบริเวณโดยรอบก็สว่างขึ้น

รอบตัวไร้ซึ่งอันตรายใด เมื่อผ่านไปตามลำธาร ลั่วชิงยวนก็หยุดรถม้า

นางไปตักน้ำ…

แล้วกลับเข้าไปในรถม้า

เซียวชูกำลังเฝ้ายาม

ลั่วชิงยวนให้ยาแก้พิษแก่ฟู่เฉินหวน จากนั้นตรวจดูบาดแผลที่แขนของเขา แผลไม่ลึกเท่าไหร่แต่พิษค่อนข้างรุนแรง

นางเริ่มคัดเลือดพิษออกจากบาดแผลทันที พิษนี้ค่อนข้างรุนแรงและจะแพร่กระจายไปยังหัวใจและปอด ฟู่เฉินหวนต้องเข้าเมืองไปเพื่อล้างพิษ ดังนั้นเขาจึงต้องทำเช่นนี้เอาไว้ก่อน

“เซียวชู รีบไปเข้าเมืองที่ใกล้ที่สุดเร็วเข้า”

“ขอรับ” เซียวชูกุมบังเหียนแล้วบังคับรถม้าไปต่อทันที

ลั่วชิงยวนดูแลฟู่เฉินหวนอยู่ในรถม้า นางตรวจชีพจรของเขาอยู่ตลอดเวลาและคอยสังเกตอาการ

หลังจากการเดินทางที่ยากลำบาก ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเมืองแห่งหนึ่งก่อนรุ่งสาง