ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 739

ทีนี้ก็เข้าใจแล้วว่า เหตุใดรถม้าของเขาจึงตามหลังนางมา

นางจมอยู่กับความคิด ขณะมองดูสิ่งของในมือ และอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ในเมืองหลวงศาลารุ้งเมฆานับว่ามิธรรมดา ท่านซื้อมันมาได้อย่างไร?”

ไม่ต้องพูดถึงผู้มีอำนาจในเมืองเมืองหลวง แม้แต่สนมในวังหลังก็ยังต้องใช้เงินกองเท่าภูเขาและเส้นสายเพื่อให้ได้โอกาสซื้ออาภรณ์สักชุด

เนื่องจากศาลารุ้งเมฆาผลิตเฉพาะผลิตภัณฑ์อาภรณ์คุณภาพสูงเท่านั้น แต่ละชิ้นจึงมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเพียงหนึ่งเดียว ทั้งสง่างามและหรูหรา สวยสง่าราวกับเทพเซียน เพียงคำสี่คำ “ศาลารุ้งเมฆา” บนป้ายก็มีมูลค่าหลายพันตำลึงทอง

ร้านนี้มิใช่แค่ทำเงินเท่านั้น

เพราะเขามีทั้งศักดิ์ศรีและมีเกียรติในแบบฉบับของตัวเอง มิใช่จะยอมให้ใครมาซื้อได้ง่าย ๆ

เหตุใดฟู่เฉินหวนจึงซื้อมันมาได้เช่นนี้

ฟู่เฉินหวนพูดอย่างใจเย็น “ถ้าข้าอยากได้ ก็ไม่มีสิ่งใดที่ข้าจะไม่ได้”

“เจ้าก็เหมือนกัน”

เพียงประโยคสั้น ๆ กลับทำให้หัวใจของลั่วชิงหยวนสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

นางมองดูฟู่เฉินหวนด้วยความตกใจ

ที่นางหูฝาดไปหรือไม่?

“ท่านว่ากระไรนะ?” ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างสงสัย

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ท่านอ๋อง พวกเขามาแล้ว”

“ให้พวกเขาเข้ามา” ฟู่เฉินหวนพูดด้วยเสียงต่ำ

ประตูเปิดออกและจือเฉาก็วิ่งเข้ามาทันที "พระชายา!"

เซียวชูเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง ท่านเองก็ได้รับบาดเจ็บอยู่ ท่านจำต้องฟื้นตัวและรีบมุ่งไปที่ซีหยาง ท่านพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ มีจือเฉาคอยดูแลพระชายาอยู่ที่นี่แล้ว"

ฟู่เฉินหวนพยักหน้า ลุกขึ้นยืนและออกจากห้องไป

เมื่อเห็นสภาพของพระชายา จือเฉารู้สึกเจ็บปวดใจ “พระชายา ท่านอยากกินอะไรหรือไม่เจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนส่ายหน้า “แค่เดินทางมาที่นี่เจ้าก็เหนื่อยมากแล้ว เจ้านอนพักเสียก่อนเถอะ มิต้องคอยเฝ้าข้าทั้งคืนหรอก”

จือเฉาห่มผ้าห่มให้นาง “เจ้าค่ะ พระชายา ท่านก็พักผ่อนหนาเจ้าคะ”

ลั่วชิงยวนหันกลับมาและมองไปที่ป้ายอาญาสิทธิ์ของศาลารุ้งเมฆาในมือของตัวเองด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

นี่เป็นแผนการหนึ่งของเขาด้วยหรือไม่? หรือเป็นความจริงใจของเขากันแน่?

นางรู้สึกว้าวุ่นใจ