ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 749

นางเอ่ยถามออกไปทันที “สิ่งนี้เป็นฝีมือของลั่วหลางหลางฮูหยินตระกูลฟ่านใช่หรือไม่”

กลิ่นที่คุ้นเคยนี้เป็นกลิ่นของถุงหอมที่ลั่วหลางหลางเคยมอบให้นางจริงๆ!

ลูกจ้างหญิงก็สะดุ้งเล็กน้อยและตอบกลับอย่างรวดเร็ว "เป็นฮูหยินตระกูลฟ่านจริงเจ้าค่ะ แต่มิใช่ลั่วหลางหลาง เป็นเฉินซวนอี๋"

“นางปรุงแต่งมันด้วยตัวเอง”

ลั่วชิงยวนตัวแข็งทื่อ

เห็นได้ชัดว่านี่คือกลิ่นถุงหอมของลั่วหลางหลาง!

กลิ่นหอมนี้พิเศษมากจนเมื่อได้กลิ่นก็จะทำให้นึกถึงลั่วหลางหลางซึ่งตรงกับบุคลิกนิสัยของนางและมิใช่กลิ่นขี้ผึ้งธรรมดาอย่างแน่นอน

เฉินซวนอี๋จะรังสรรค์สิ่งเดียวกันออกมาได้อย่างไร!

นางขโมยสูตรของลั่วหลางหลางหรือ?

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ความโกรธของลั่วชิงยวนก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

เศรษฐินีเดินเข้ามาขนาบข้างนางแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้ายังมิได้ใช้สินค้าตัวใหม่ที่ฮูหยินฟ่านเตรียมไว้เลย เอามาให้ข้ากล่องหนึ่งด้วย"

“เจ้าค่ะ รอสักครู่หนาเจ้าคะ!”

ลูกจ้างหญิงจึงรีบไปเอากล่องใหม่มาทันที

สตรีผู้นั้นเปิดมันดมกลิ่นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ฮูหยินฟ่านทำเครื่องประทินผิวได้เก่งมาก นางเป็นสตรีที่มีความสามารถจริง ๆ!”

“นับว่าร้ายแรงจริง ๆ ที่นางต้องอยู่ในระดับเดียวกันกับสตรีชั้นต่ำเช่นนั้น มิรู้ว่าเมื่อใดฟ่านซานเหอจะหย่ากับลั่วหลางหลาง”

ลั่วชิงยวนดูบูดบึ้ง “นี่เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร! ลั่วหลางหลางเป็นถึงบุตรีแห่งจวนมหาราชครู และนางมีค่ามากกว่าฟ่านซานเหอเสียอีก! เฉินซวนอี๋จะทัดเทียมนางได้อย่างไร นางมีสิทธิ์งั้นหรือ”

ตั้งแต่สมัยโบราณ สถานะของขุนนางก็สูงกว่าพ่อค้าอยู่แล้ว ยังมิต้องพูดถึงเรื่องที่มหาราชครูลั่วได้รับความเคารพมากถึงขนาดองค์จักรพรรดิยังต้องเรียกเขาว่า “อาจารย์” อีกด้วย

ด้วยภูมิหลังครอบครัว อุปนิสัย ความสามารถ และการศึกษาของนาง เฉินซวนอี๋เทียบกับนางมิได้แม้แต่ปลายเล็บ!

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาฉางจิ่นเหวินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็มีสีหน้าน่าเกลียดและเย้ยหยัน “บุตรีจวนมหาราชครูรึ? จวนมหาราชครูทั้งตระกูลถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว จะมีจวนมหาราชครูเหลือที่ใดอีก?”

ในขณะที่นางพูดอย่างนั้น นางก็มองไปที่ลั่วชิงยวนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความรังเกียจ "ไปมุดหัวอยู่ที่ใดมาหนอ ถึงได้คิดว่าลั่วหลางหลางเป็นฮูหยินตระกูลฟ่าน”

“สตรีที่ประพฤติมิถูกมิควรน่าจะถูกจับถ่วงน้ำไปเสีย! แค่ปล่อยให้นางอยู่ในตระกูลฟ่านต่อก็ถือว่าเมตตามากแล้ว โชคดีที่พี่หญิงซวนอี๋เป็นคนจิตใจอ่อนโยน หากเป็นข้าหนา ลั่วหลางหลางคงมิได้มีชีวิตอยู่ในใต้หล้านี้อีกต่อไปแล้ว!”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ลั่วชิงยวนก็โกรธถึงขีดสุด นางยกมือขึ้นฟาดเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่าย

“หากยังกล้าพูดจาหยาบคายอีก ข้าจะตบปากเจ้าให้แตกเสีย!”

ฉางจิ่นเหวินถูกตบอย่างกะทันหัน ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจ นางชี้ไปที่ลั่วชิงยวนด้วยความโกรธ “เจ้ากล้าตีข้ารึ?!”