ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 763

นางเตะฟ่านซานเหออย่างแรงมิหยุด

การทุบตีทำให้เขาต้องก้มหัวและขอความเมตตา

หนีออกจากห้องไปทันที

ลั่วชิงยวนไล่ตามเขาไปอย่างไม่ลดละ ทั้งต่อยและเตะเขาอย่างดุเดือด

นางมิพูดอะไรเพราะนางสวมชุดดำและปิดหน้าปิดตาตนไว้แล้ว

“มีคนอยู่ไหม! มีใครอยู่บ้าง!” ฟ่านซานเหอร้องขอความช่วยเหลือด้วยความตื่นตระหนก

ลั่วชิงยวนเตะฟ่านซานเหออย่างแรง ศีรษะกระแทกพื้นจนสลบไป

ไอ้สารเลว!

ลั่วชิงยวนโกรธอย่างกับตัวเองถูกรังแกเสียเอง

นางเตะฟ่านซานเหออีกหลายครั้ง ก่อนลากเขาออกจากลานบ้านแล้วโยนเขาเข้าไปในทางเดินด้านใน

จากนั้นนางก็รีบกลับไปที่เรือนของลั่วหลางหลาง

ลั่วหลางหลางยืนอยู่ที่ประตู มองดูนางอย่างประหม่าและสับสน

“เจ้า…”

ลั่วชิงยวนถอดผ้าคลุมหน้าออกแล้วพูดว่า “ข้าเอง”

ลั่วหลางหลางสะดุ้ง และทันใดนั้นดวงตาของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดง นางเดินเข้ามากอด ซบลงบนไหล่ของลั่วชิงยวน รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่นางกลั้นน้ำตาไว้และมิปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

ลั่วชิงยวนลูบหลังลั่วหลางหลาง มิรู้ว่าจะปลอบนางอย่างไรดี

หลังจากนั้นไม่นาน อารมณ์ของลั่วหลางหลางก็ค่อย ๆ สงบลง จากนั้นนางก็ดึงลั่วชิงยวนเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู

“ไฉนเจ้าจึงแต่งตัวเช่นนี้?” ลั่วหลางหลางถามด้วยความสับสน

ลั่วชิงยวนเห็นกรรไกรอยู่บนพื้น ยังคงมีเลือดเปื้อนอยู่ นางจึงก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา

เมื่อมองขึ้นไปอีกครั้ง เขาเห็นรอยตบสีแดงและบวมบนใบหน้าของลั่วหลางหลาง

นางโกรธจนกำกรรไกรไว้แน่นแล้วหันกลับมา “ข้าจะฆ่าเขา!”

ลั่วหลางหลางตกใจและรีบรั้งนางไว้

“ข้ามิเป็นไร ชิงยวน มิต้องทำเพื่อข้ามากนักหรอก” ลั่วหลางหลางดึงนางกลับ

เมื่อนั่งลงบนเตียง ลั่วชิงยวนก็ใช้กำลังยกแขนเสื้อของลั่วหลางลางขึ้น เผยให้เห็นแขนของนาง