ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 772

ก่อนที่นางจะพูดจบ ฟู่เฉินหวนก็คว้าภาพนั้นออกไปและมองดูมันด้วยความหน้านิ่วคิ้วขมวด “ดูอย่างไรก็น่าเกลียด สายตาเจ้าเป็นอะไรไปแล้ว”

หลังจากบ่นด้วยความมิพอใจ ฟู่เฉินหวนก็เดินจากไป

แถมเขายังหยิบรูปนั้นออกไปด้วย

“หากท่านว่าน่าเกลียด เหตุใดท่านจึงต้องเอารูปนี้ออกไปด้วยเล่า?”

นี่คือเสวี่ยชวนเฟิง คุณชายใหญ่ตระกูลเสวี่ย

มิรู้ว่าพฤติกรรมสุรุ่ยสุร่ายของนางดึงดูดความสนใจของตระกูลเสวี่ยหรือไม่

หากพวกเขากล้าโจมตีลั่วหลางหลาง ก็อาจลองหันมาเล่นงานนางซึ่งเป็นพระชายาอ๋องได้เช่นกัน

ท้ายที่สุดแล้ว เงินของนางมากกว่าสินเดิมของลั่วหลางหลางมาก

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลั่วชิงยวนจึงตัดสินใจไปที่หออี๋ชุนอีกครั้ง

ขณะออกจากโรงเตี๊ยม นางมิเห็นฟู่เฉินหวน ดังนั้นนางจึงทักทายเซียวชูและบอกถึงที่หมายของนาง

ตอนที่นางไปถึงหออี๋ชุนอีกครั้ง เหล่าสตรีต่างก็มองนางด้วยความหวาดกลัว

ลั่วชิงยวนสตรีสองสามคนที่นางได้พบเมื่อวานนี้เพียงลำพัง

นางเขียนจดหมายให้สตรีเหล่านั้นทีละคน

ก่อนยื่นให้พวกนางตามลำดับ "แค่เอาจดหมายพวกนี้ไปที่หอฝูเสวี่ยในเมืองหลวง แล้วพวกเขาจะช่วยจัดการให้เจ้าเอง"

หลายคนหยิบซองจดหมายไป

หงฝูลังเลและเอ่ยถามขึ้นว่า “พระชายา หลิ่วซิ่งเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนตอบอย่างตรงไปตรงมา “นางตายแล้ว”

หลายคนตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้

ลั่วชิงยวนพูดอย่างใจเย็น “นางจะตายอยู่รอมร่อแล้ว ยื้อต่อไปก็มีแต่จะทรมานนางเปล่า ๆ ในทางกลับกัน ให้นางได้ตายอย่างสงบจะดีกว่า”

หลายคนดูเศร้าและมิกล้าพูดอะไรมากความ แค่รู้สึกเสียใจ

เป็นเพียงเพราะสิ่งที่ไร้มนุษยธรรมที่หลิ่วซิ่งเอ๋อร์เผชิญนางจึงลงเอยเช่นนี้

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ พระชายา"

หลังจากกล่าวขอบคุณ พวกนางก็ออกจากหออี๋ชุน

ลั่วชิงยวนยืนอยู่บนชั้นสองและมองไปยังผู้คนที่กำลังเข้าออกจากหออี๋ชุน ดวงตาที่จ้องมองนางในความมืดก็หลบเลี่ยงไปทันที