ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 782

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว มองไปรอบ ๆ แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

นางค่อย ๆ เดินไปยังจุดที่เสวี่ยชวนเฟิงนั่งอยู่ แต่ทันใดนั้นก็พบว่าเสวี่ยชวนเฟิงลงไปกองกับพื้น

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วและก้มลงเพื่อเขย่าเสวี่ยชวนเฟิง แต่ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ จากเขา

ลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ และพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

จากนั้นนางก็ช่วยพยุงเสวี่ยชวนเฟิงขึ้น ก่อนกลับมายังตำแหน่งเดิมของนางเพื่อนอนหลับต่อ

......

รุ่งสางแล้ว

คนของสมาคมการค้าทยอยกันมาถึง พวกเขาปลุกลั่วชิงยวนและเสวี่ยชวนเฟิง

ทั้งสองตื่นขึ้นมา ขยี้ตาด้วยความงัวเงีย

“ข้าง่วงมากจนเผลอหลับไปก่อนจะตรวจบัญชีเสร็จเสียอีก” ลั่วชิงยวนหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาอ่านต่อ

เสวี่ยชวนเฟิงเริ่มไม่ไหว แต่ก็ยังคงนั่งอยู่กับนางต่อไป

ลั่วชิงยวนอยู่ต่ออีกครึ่งวัน แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ และชายในชุดดำก็ไม่ปรากฏตัว ดังนั้นนางจึงออกจากสมาคมการค้าเฟิงตูไป

เมื่อกลับมาถึงโรงเตี๊ยม ลั่วชิงยวนจึงถามจือเฉาว่า “มีข่าวอะไรจากท่านอ๋องบ้างหรือไม่?”

จื่อเฉานำชาและอาหารมาให้ “ท่านอ๋องมิอยู่เพียงสองวัน พระชายาก็คิดถึงท่านอ๋องแล้วหรือเจ้าคะ?”

“เซียวชูส่งจดหมายมาทางนกพิราบแล้วเจ้าค่ะ”

จื่อเฉาหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมามอบให้ลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนคลี่มันออก บนกระดาษบอกว่า พวกเขาเพิ่งมาถึงหมู่บ้านปี้หลิ่งและไม่พบร่องรอยของสัตว์ร้ายเลย

“นกพิราบสื่อสารยังอยู่ที่นี่ หากพระชายามีอะไรจะบอกท่านอ๋องก็สามารถส่งข้อความฝากไปได้เจ้าค่ะ”

จือเฉายกกรงขึ้นจากขอบหน้าต่าง

ลั่วชิงยวนเขียนคำสั้น ๆ สองสามคำ เพื่อแจ้งให้เขาทราบถึงสถานการณ์

นางมิได้พูดอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่นางค้นพบเมื่อคืนนี้ เพราะเรื่องนี้เป็นความลับ ดังนั้นนางคงต้องบอกฟู่เฉินหวนด้วยตนเองในภายหลัง