ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 783

อีกฝ่ายล้มลงกับพื้น เงยหน้าขึ้นเวียนหัว และชี้ไปที่นางด้วยความโกรธ “เจ้า เจ้า เจ้า!”

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นลั่วชิงยวน เขาก็หดตัวกลับด้วยความกลัว

“พระ… พระชายา...”

ลั่วชิงยวนดูบูดบึ้ง “เจ้ารู้ว่าข้าเป็นพระชายา แล้วกล้าดีอย่างไรมาทำเยี่ยงนี้กับลั่วหลางหลาง อะไรทำให้เจ้ากล้าดีเพียงนี้ อยากตายนักหรือไร?”

ลั่วชิงยวนโกรธมากจนหยิบไม้กวาดที่วางอยู่ข้าง ๆ ออกมาตีพวกนางอย่างแรง

หลังถูกทุบตี ในสวนหลังบ้านก็มีเสียงคร่ำครวญขอชีวิตดังระงม

ลั่วหลางหลางก้าวมารั้งนางไว้ "หยุดมือเถิด หากเจ้ายังตีนางอีก นางคงตายแน่แล้ว"

จากนั้นลั่วชิงยวนก็หยุดมือ

ใบหน้าของหญิงชรานางนั้นเต็มไปด้วยเลือด นางชี้ไปที่ขอทานตัวน้อยที่ยื่นหน้าออกมาจากด้านนอกของประตูด้วยความโกรธ “เจ้าขอทานนี่ เจ้าเป็นตัวการรึ! คอยดูเถอะ!”

หญิงชราเหล่านั้นหนีหัวซุกหัวซุน

ลั่วหลางหลางเรียกขอทานที่หน้าประตูให้เข้ามาด้วยความกังวล “เสี่ยวซี เจ้าเป็นคนไปตามหาพระชายามาหรือ?”

เซียวซีพยักหน้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เล็กน้อย “ท่านพี่หลางหลางใจดีกับข้ามาก ข้าจะทนดูท่านถูกพวกเขารังแกได้อย่างไร”

ลั่วหลางหลางลูบศีรษะของเสี่ยวซีแล้วหันไปมองลั่วชิงยวน “ชิงยวน พวกเขาจะไม่ปล่อยเสี่ยวซีไปแน่นอน เจ้าช่วยข้าพานางออกไปจากซีหยางได้หรือไม่?”

“ให้นางทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วให้ข้าวนางกินก็พอ”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าพลางมองไปที่แสงสีแดงบนใบหน้าของเสี่ยวซี ลั่วชิงยวนคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเสี่ยวซีอาจเป็นเพราะเสี่ยวซีมาบอกความจริงแก่นาง

แน่นอนว่านางต้องช่วยให้อีกฝ่ายรอด

“ไม่มีปัญหา”

“เสี่ยวซี เจ้ากลับไปที่โรงเตี๊ยมก่อน ไปหาจือเฉา นางจะจัดการให้เจ้าเอง”

เสี่ยวซีพยักหน้าและจากไปทันที

ลั่วชิงยวนจับมือของลั่วหลางหลาง มองไปยังมือที่ถลอกของนางด้วยความเจ็บปวดใจ

“หลางหลาง เจ้ายังคิดเผื่อให้เด็กคนนั้น เหตุใดเจ้ามิวางแผนให้ตัวเองบ้างเล่า พวกเขารังแกเจ้าเช่นนี้ เหตุใดเจ้ามิโต้ตอบบ้าง?”