ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 809

จือเฉารู้สึกงุนงง “พระชายา แต่เหตุใดท่านมิเสนอเงื่อนไขและให้นางทำงานให้กับพระชายาต่อจากนี้เล่าเจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนยิ้มและพูดว่า “หากข้าหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาเสียเอง นางจะคิดว่าข้ามีเจตนาแอบแฝง”

“แค่ทำดีกับนาง ดีจนกระทั่งนางรู้สึกละอายใจไปเอง นางจะรู้สึกผิดหากนางมิทำอะไรตอบแทนความเมตตาของข้า”

“นี่คือวิธีเอาชนะใจผู้คน”

จือเฉาเข้าใจในทันทีและพยักหน้า “อย่างนี้นี่เอง! บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ!”

ต่อจากนั้นอีกหลายวัน ลั่วชิงยวนมิได้ไปเยี่ยมทาสใบ้อีกเลย

จือเฉาแค่ส่งอาหารและยาทุกวัน โดยมิพูดอะไร

เมื่อทาสใบ้เริ่มขยับตัวได้ นางเดินออกจากลานเรือนแล้วจึงได้พบว่าไม่มีใครเฝ้าดูนาง หรือขวางนางไว้เลย

นางเดินออกจากลาน ก่อนจะเห็นลั่วชิงยวนกำลังอาบแดดอยู่ในสวนมิไกล

ลั่วชิงยวนลืมตาขึ้น เมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินมาตรงหน้า

“มีธุระอะไรหรือ?” ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย

ทาสใบ้ยืนนิ่ง มิรู้จะถามออกไปอย่างไร

ที่นี่ไม่มีปากกาและกระดาษ

ลั่วชิงยวนเลิกคิ้วแล้วถามว่า “เห็นเจ้าเดินได้เช่นนี้ เจ้าจะไปแล้วหรือ? เดินออกจากประตูหลังได้เลย จะไม่มีใครขัดขวางเจ้าหรอก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทาสใบ้ก็สะดุ้งเล็กน้อย

มองนางด้วยความประหลาดใจ

ลั่วชิงยวนยิ้ม “เจ้าอยากจะถามหรือว่าเหตุใดข้าจึงช่วยเจ้าแต่มิเก็บเจ้าไว้”

ทาสใบ้พยักหน้า

ลั่วชิงยวนตอบว่า “เพราะข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนน่าสงสาร เจ้าทำงานให้กับลั่วเยวี่ยอิงมาเป็นเวลานาน มิเคยได้รับอิสระเลย"

“ข้ามิอยากบังคับเจ้า จะไปหรือจะอยู่ ก็แล้วแต่เจ้า”

“แต่หากเจ้ามิรีบไปก็รออีกสองวันเถอะ ยารักษาเสียงของข้าจะเสร็จแล้ว เจ้าค่อย ๆ กินไปเรื่อย ๆ วันข้างหน้าก็อาจจะพูดได้”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ทาสใบ้ก็ตกใจมาก

นางมิเคยคาดหวังว่าลั่วชิงยวนจะปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ ทั้งที่นางจะเคยทำร้ายลั่วชิงยวนมาก่อนหน้านี้

ทาสใบ้กำมือแน่นแล้วหันหลังเดินกลับไป

หลังจากที่ทาสใบ้จากไปแล้ว ฟู่เฉินหวนก็เดินเข้ามาช้า ๆ เอามือไพล่หลังไว้ “เจ้ารู้จักใช้ลูกล่อลูกชนได้ดีทีเดียว”