ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 810

“ไปคุยกันในห้องของข้าดีกว่า” ลั่วชิงยวนพาทาสใบ้ไปที่ห้อง

นางนำกระดาษกองหนาไปให้ทาสใบ้

โชคดีที่ทาสใบ้รู้หนังสือ มิเช่นนั้นคงสื่อสารกันลำบาก

ลั่วชิงยวนรอทาสใบ้เขียนบนกระดาษอย่างอดทน นางเขียนลงบนกระดาษว่า : อัครเสนาบดีลั่วให้นักพรตเต๋ามาสะกดแม่ของท่านเอาไว้

การแสดงออกของลั่วชิงยวนเปลี่ยนไป เมื่อได้เห็นข้อความนั้น “ว่ากระไรนะ?”

ทาสใบ้ยังคงเขียนต่อ : ข้ามิรู้รายละเอียด รู้เพียงว่ามินานหลังจากที่ท่านกลับมา เขาขอให้นักพรตเต๋ามาสะกดนางเอาไว้ ข้าเองก็มิรู้ว่าอยู่ที่ใด

จู่ ๆ ลั่วชิงยวนนึกย้อนไปว่าตอนที่นางขุดโลงศพของมารดาขึ้นมา ในโลงศพกลับว่างเปล่า

ตอนนี้ดูเหมือนว่าแม่ของนางมิได้ยังมีชีวิตอยู่ แต่ถูกลั่วไห่ผิงสะกดไว้ที่อื่น

“เจ้าอยู่ในตระกูลลั่วมานานแล้ว เจ้ารู้จักแม่ของข้ามากน้อยเพียงใด?”

ทาสใบ้เขียนว่า : ข้ามิรู้ ข้าถูกลั่วไห่ผิงซื้อมาเพื่อให้ปกป้องคุณหนูรอง บางครั้งเขาก็ถามข้าว่า คุณหนูรองทำอะไรบ้าง เรื่องอื่นเขามิได้บอกข้า

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ลั่วไห่ผิงจัดให้เจ้าอยู่กับลั่วเยวี่ยอิง แล้วเซี่ยหว่านก่อนหน้านี้เล่า?”

ทาสใบ้พยักหน้าและเขียนว่า : อัครเสนาบดีลั่วรู้เรื่องเซี่ยหว่านมาโดยตลอด เป็นอัครเสนาบดีลั่วที่ให้ยาแก่ข้าในการควบคุมเซี่ยหว่าน คุณหนูรองมิรู้เรื่องนี้หรอก

ลั่วชิงยวนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ลั่วไห่ผิงคนนี้น่าทึ่งจริง ๆ

แม้แต่ลูกสาวสุดที่รักของตนเองก็ยังหลอกลวงได้

“ว่าแต่ ถุงหอมที่อยู่ในมือของลั่วเยวี่ยอิงเล่า? มันเป็นของดูต่างหน้าของแม่ข้า นางซ่อนมันไว้ที่ใด?”

ลั่วชิงยวนคิดว่าบางทีลั่วอวิ๋นสี่อาจช่วยนางขโมยมันกลับมาได้

ทาสใบ้เขียนว่า : นางนำสิ่งที่อยู่ในถุงหอมออกมา แล้วมอบถุงหอมให้อ๋องผู้สำเร็จราชการไป ข้ามิรู้ว่านางเก็บสิ่งของในถุงหอมนั้นไว้ที่ใด อัครเสนาบดีลั่วบอกว่า ถุงหอมนี้สามารถทำให้นางเข้าใกล้ท่านอ๋องได้ นางก็เลยซ่อนมันไว้อย่างลับ ๆ แม้แต่ข้านางก็มิบอกให้รู้

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “แล้วเหตุใดจึงบอกว่า ของสิ่งนั้นสามารถใช้เพื่อเข้าใกล้ท่านอ๋องได้เล่า?”

ทาสใบ้ส่ายหน้า นางมิรู้

ดูเหมือนว่าทาสใบ้จะมิค่อยรู้อะไรมากนัก ลั่วเยวี่ยอิงมิถือว่านางเป็นพวกเดียวกับตัวเอง

เมื่อคิดถึงลั่วไห่ผิง ลั่วชิงยวนก็อดมิได้ที่จะถามว่า “สุขภาพของลั่วไห่ผิงเป็นอย่างไรบ้าง?

ทาสใบ้เขียนตอบ : หลังจากป่วยมาหลายครั้ง ก็มีร่องรอยของโรคทิ้งไว้ ตอนนี้เขาต้องกินยาทุกวัน สุขภาพก็มิดีเหมือนเมื่อก่อน