ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 822

“นี่คือเรือนตะวันตก ที่คุณชายเหยียนมาปรากฏตัวที่นี่มิแปลกไปหน่อยหรือ?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของเหยียนผิงเซียวก็เปลี่ยนไป เขารีบโต้ตอบ “ข้าก็บอกแล้วอย่างไรเล่าว่าข้าจำอะไรมิได้! ลั่วเยวี่ยอิงตั้งใจวางแผนร้ายกับข้า นางต้องเตรียมตัวมาอย่างดีเป็นแน่!”

ลั่วเยวี่ยอิงก็เหลือบมองลั่วชิงยวนอย่างซาบซึ้ง รู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของนาง

แต่ลั่วชิงยวนยิ้ม และพูดว่า “ท่านพูดถูกแล้ว หากนี่เป็นการวางแผนร้ายจริงๆ เหล่านางกำนัลที่นี่ต้องเห็นอะไรบางอย่างแน่นอน หากมิเห็นอะไรเลย ยิ่งพิสูจน์ว่ามีบางอย่างผิดปกติ!"

เมื่อนางได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของลั่วเยวี่ยอิงก็ซีดลงทันที

ไทเฮาตาวาวขึ้นทันทีและพูดอย่างเย็นชาทันที "นางกำนัลของศาลาชิงเจียนอยู่ที่ใด?!"

เมื่อเสียงทรงอำนาจนี้ดังขึ้น เหล่านางกำนัลรีบเข้ามาคุกเข่าตรงหน้า

พวกนางมิกล้าปิดบังอะไรทั้งสิ้น อธิบายทุกอย่างครบถ้วน

“ทูลไทเฮา คุณหนูรองลั่วให้เงินแก่เราล่วงหน้าและขอให้พวกเราทุกคนออกไป หลังจากที่พวกเขามาถึงศาลาชิงเจี้ยนก็ไม่มีผู้ใดอยู่แล้วเพคะ”

“ดังนั้นเราจึงมิเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในศาลาชิงเจี้ยน และมิได้เห็นว่าคุณชายเหยียนออกจากเรือนตะวันออกไปยังเรือนตะวันตกได้อย่างไร”

“นางให้เงินเรา แล้วขอให้เรากลับมาภายในครึ่งชั่วยามแล้วไปเชิญไทเฮามาเพคะ”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ก็เป็นที่แน่นอนแล้วว่าเป็นลั่วเยวี่ยอิงที่วางแผนจะใส่ร้ายเหยียนผิงเซียวและวางยาเหยียนผิงเซียว เพื่อบีบบังคับให้นางได้แต่งงานกับตระกูลเหยียน

คนข้าง ๆ เริ่มเยาะเย้ยทันทีว่า “มิน่าแปลกใจที่แต่งตัวเช่นนั้นในวันนี้ มีจิตใจสกปรกเช่นนี้นี่เอง”

“เพื่อที่จะแต่งงานกับตระกูลเหยียน นางต้องใช้ความพยายามอย่างมาก นางเป็นแค่บุตรอนุ คู่ควรหรือ?”

แม้ว่าลั่วเยวี่ยอิงจะเป็นบุตรีของอัครเสนาบดีลั่ว แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันของราชสำนักแคว้นเทียนเชวีย ผู้ที่สามารถเทียบเทียมกับตระกูลเหยียน ได้คืออ๋องผู้สำเร็จราชการเท่านั้น

อัครเสนาบดีลั่วมิได้มีอำนาจมากนัก และไม่มีอำนาจทางทหารที่จะคุกคามตระกูลเหยียนได้

ยิ่งไปกว่านั้น ลั่วเยวี่ยอิงเป็นเพียงบุตรอนุ แต่เหยียนผิงเซียวเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเหยียน ตระกูลเหยียนย่อมดูแคลนลั่วเยวี่ยอิงเป็นธรรมดา

บุตรีตระกูลเหยียนล้วนถูกกำหนดให้เป็นว่าที่ฮองเฮา

สิ่งที่พวกเขาต้องการอย่างน้อยก็คือ สะใภ้ที่มีอำนาจและสถานะที่จะช่วยเหลือตระกูลเหยียนได้

ทันใดนั้น ดวงตาของลั่วเยวี่ยอิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดง นางจ้องมองไปที่ลั่วชิงยวน

รับปากว่าจะช่วยนาง นี่คือวิธีที่ลั่วชิงยวนช่วยนางหรือ!

จากนั้นลั่วเยวี่ยอิงก็รู้ว่านางถูกลั่วชิงยวนหลอกเข้าให้แล้ว!

ลั่วเยวี่ยอิงกัดฟันด้วยความเกลียดชังทันที อยากจะฉีกทึ้งลั่วชิงยวนออกเป็นชิ้น ๆ ให้ได้

ไทเฮาพอใจมากหลังจากได้ยินคำพูดของนางกำนัล และพูดอย่างเย็นชา “ลั่วเยวี่ยอิง! เจ้าช่างกล้าจริง ๆ! กล้าใช้วิธีการสกปรกเช่นนี้ในวังเสียด้วย!”

“ถูกลั่วเยวี่ยอิงหลอกราวกับของเล่น ท่านอ๋องคงภูมิใจกับชื่อเสียงของตัวเองมาก”

ลั่วชิงยวนเยาะเย้ยอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฟู่เฉินหวนก็ขมวดคิ้ว มองนางด้วยความมิเชื่อ “เจ้ารู้ตั้งนานแล้ว?”

ลั่วชิงยวนตอบอย่างใจเย็น “ใช่ หม่อมฉันรู้เรื่องความสัมพันธ์ลับๆ ของพวกเขามานานแล้ว”

ฟู่เฉินหวนตกตะลึง มองสตรีตรงหน้า ยิ่งเขามองก็ยิ่งมิเข้าใจนางมากขึ้นเรื่อย ๆ

เรื่องราวในวันนี้เป็นแผนการที่ลั่วชิงยวนวางเอาไว้อย่างแยบยล

หลังจากพูดจบ ลั่วชิงยวนก็หันหลังกลับเดินออกไป

นางออกจากวังทันที แต่บังเอิญพบลั่วไห่ผิงที่กำลังเข้าวังพอดี ใบหน้าของเขาดูท่าทางวิตกและกังวล

ดูเหมือนข่าวจะแพร่กระจายได้เร็วทีเดียว

ลั่วไห่ผิงถึงกับเข้าวังมา

“อัครเสนาบดีลั่ว” ลั่วชิงยวนยกยิ้ม

เมื่อลั่วไห่ผิงเห็นรอยยิ้มของนางในขณะนั้น เป็นการเยาะเย้ยอย่างชัดเจน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที และถามอย่างเย็นชา “เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เกี่ยวข้องกับเจ้าหรือไม่?”