ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 855

ซ่งเชียนฉู่ยิ้มและพูดว่า “ใช่ พอมีบ้างแต่มิมาก ที่บ้านข้ามีแค่สี่หรือห้าใบ มีฤทธิ์เย็นจัด ข้านำมาไว้ใช้ยามจำเป็น ร่างกายท่านคงใช้สิ่งนี้มิได้"

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว พลางถอนหายใจ “คงจะดีมากหากมีสนหิมะเขาฉีซาน”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ซ่งเชียนฉู่ก็ตกใจ “สนหิมะเขาฉีซานหรือ? นี่คงมีแค่เฉพาะในแคว้นหลีเท่านั้น”

“อีกอย่างในแคว้นหลีก็ยังหามิได้ง่าย ๆ ก่อนหน้านี้ที่บ้านข้าเคยมีสนหิมะเขาฉีซานอยู่เหมือนกัน แต่ถูกใช้ไปหมดแล้ว”

“สิ่งนี้ขัดแย้งกับฤทธิ์ทางยาของใบธารมรกต ทั้งคู่เป็นยาที่มีฤทธิ์แรง แต่ก็สามารถชดเชยความเสียหายต่อร่างกายได้อย่างพอดี”

“ทว่าหากท่านหมายจะใช้วิธีนี้ซ่อมแซมเส้นลมปราณ ข้าว่ามันอันตรายเกินไป”

ลั่วชิงยวนถอนหายใจ “หายากจริง ๆ”

นางเคยมีสนหิมะเขาฉีซานอยู่ในกล่องยาของนางมาก่อน แต่ตอนนั้นนางหาใบธารมรกตมิพบ ดังนั้นจึงมิเคยใช้ยานี้

ตอนนี้มีใบธารมรกต แต่กลับไม่มีสนหิมะเขาฉีซาน

คิดแล้วก็ทำได้แค่ยอมแพ้

แต่ซ่งเฉียนฉู่ก็เก็บใบธารมรกตไว้อย่างดี

หลังจากที่ลั่วชิงยวนพักรักษาตัวมิกี่วัน ร่างกายฟื้นตัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มิอ่อนแอเหมือนก่อนอีกต่อไป

ในวันนี้ จือเฉามาหานางที่ร้านอีกครั้ง

นำจดหมายมาฉบับหนึ่ง

“พระชายา นี่เป็นจดหมายที่ส่งมาจากซีหยาง น่าจะเป็นของคุณหนูหลางหลางเจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนหยิบจดหมายมาเปิดอ่าน

ลั่วหลางหลางถามนางว่าช่วงนี้นางยุ่งหรือไม่ และต้องการเชิญนางกับฟู่เฉินหวนมาอยู่ที่ซีหยางสักสองสามวัน

ทั้งยังต้องการให้พาลั่วอวิ๋นสี่กลับไปด้วย เพื่อที่พี่น้องจะได้พูดคุยกันดังวันวาน

ลั่วชิงยวนคิดว่า ช่วงนี้นางต้องพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ มิสามารถทำอะไรได้ จึงคิดจะไปซีหยาง

และจะได้ไปดูว่าชีวิตของลั่วหลางหลางหลังจากวางวงแหวนเวทแล้วจะกลับมาเป็นปกติหรือไม่

ซ่งเชียนฉู่รู้ว่านางกำลังจะไปที่ซีหยาง ดังนั้นจึงอยากไปเที่ยวพักผ่อนกับนางด้วย

ทั้งสองคนขึ้นรถม้าและออกเดินทางหลังพระอาทิตย์ตกในวันนั้น

หลังจากออกจากเมือง อู๋อิ่งก็ติดตามไปปกป้องนางตลอดทาง