ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 854

ลั่วชิงยวนตัวแข็งทื่อ พูดอย่างประหม่า “กระหม่อม…”

ฟู่เฉินหวนลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง จ้องมองนางด้วยสายตาเมามาย และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าถือว่าเจ้าเป็นสหายของข้า แต่เจ้ากลับมีความคิดเช่นนี้รึ?”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เรอออกมา

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว โบกมือด้วยความรังเกียจ และมองดูฟู่เฉินหวนอย่างระแวดระวัง ดูเหมือนเขาจะยังเมาอยู่

นางผละออกจากมือของฟู่เฉินหวนทันที และพูดว่า “กระหม่อมจะมีความคิดอะไรได้”

“แค่ท่านดื่มจนทำอาภรณ์เปียกหมดแล้ว กระหม่อมจึงอยากเปลี่ยนให้ท่านก็เท่านั้น”

ฟู่เฉินหวนขยี้หน้าผากตัวเองแล้วถามอย่างเมามายว่า “จริงรึ?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

แต่ฟู่เฉินหวนผูกอาภรณ์ตัวเองอีกครั้งแล้วเอนหลังลงบนเก้าอี้แล้วพูดอย่างเมามาย “มิต้อง ข้าจะนอน”

ลั่วชิงยวนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากล้มเลิกความคิดนี้ แม้ว่าฟู่เฉินหวนจะเมา แต่เขาก็ยังระมัดระวังสูงกว่าคนทั่วไป

แกะเสื้อของเขามิตื่น แต่พอแตะของในแขนเสื้อเขากลับตื่น

หมายความว่าเขากังวลกับเรื่องนั้นมาก

สิ่งนี้ทำให้นางยิ่งสงสัยมากขึ้นว่า ลั่วไห่ผิงพูดอะไรกับฟู่เฉินหวน มันต้องเกี่ยวข้องกับกลียุคในวังแน่ มิเช่นนั้นฟู่เฉินหวนคงไม่มีเหตุผลที่ต้องตึงเครียดกับผ้าเช็ดหน้าขนาดนี้

ผ้าเช็ดหน้านั้นเป็นของอาจารย์นาง

เมื่อได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของฟู่เฉินหวน ลั่วชิงยวนก็หยิบจอกเหล้าขึ้นมา แล้วเทเหล้าลงบนแขนเสื้อและลำตัวของฟู่เฉินหวน

ในช่วงดึก ซ่งเชียนฉู่หยิบผ้าห่มออกมาคลุมให้ฟู่เฉินหวน ขณะที่ลั่วชิงยวนก็กลับไปที่ห้องของตนเพื่อพักผ่อน

เมื่อรุ่งสางมาถึง

ในตอนที่ลั่วชิงยวนตื่นขึ้น ฟู่เฉินหวนก็มิได้อยู่ที่ลานบ้านอีกต่อไปแล้ว

ในช่วงบ่าย ลั่วชิงยวนก็กลับมาที่ตำหนักอ๋องอย่างเงียบ ๆ มาดูอาการบาดเจ็บของแม่นมเติ้ง โชคดีที่อาการบาดเจ็บมิร้ายแรง และนางยังคงทำหน้าที่ดูแลตำหนักอ๋องดังเดิม

จือเฉากล่าวว่า “เมื่อคืนท่านอ๋องมิได้กลับบ้าน ดังนั้นลั่วเยวี่ยอิงก่อกวนทั้งคืน ทำให้สาวใช้ลำบากมากมายเลยเจ้าค่ะ”

“ผลก็คือวันนี้ท่านอ๋องก็ยังมิกลับมา”

“ข้าเดาว่าท่านอ๋องก็คงรำคาญนางเหมือนกัน!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็สะดุ้งเล็กน้อย เหตุใดนางจึงรู้สึกเหมือนฟู่เฉินหวนจงใจเลี่ยงลั่วเยวี่ยอิง