ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 908

โอหังจริง ๆ!

สตรีผู้นี้อายุยังน้อย แต่คำพูดกลับยโสโอหังเสียเหลือเกิน!

ลั่วชิงยวนเก็บเข็มเงิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดูแคลน "โรคของท่านมิใช่ว่ารักษาได้ยาก และท่านก็มิใช่คนแรกที่ข้าได้พบกับอาการเช่นนี้"

“แต่ไฉนข้าต้องรักษาท่านด้วย?”

“รอจนการเดิมพันจบลง ท่านมอบยาทั้งหมดของท่านแก่ข้าเมื่อไร ข้าถึงจะพิจารณารักษาโรคของท่าน”

หัวหน้าสำนักหมอหลวงตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เนื้อตัวก็สั่นด้วยความโกรธ

“ท่าน!”

ลั่วชิงยวนยกยิ้มเบา ๆ “ท่านต้องดูแลร่างกายให้ดี อย่าอารมณ์เสียให้มากนัก มิเช่นนั้นท่านอาจอยู่มิทันได้เห็นผลการเดิมพัน!”

หลังจากที่ลั่วชิงยวนพูดจบ นางก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป

ชายชราผู้นี้แก่หงำเหงือกแล้ว แต่ยังหยิ่งยโสมิน้อย

ทว่าเหตุใดเขาถึงถูกพิษปีกพญามัจจุราชด้วยเล่า นี่เป็นเพราะตระกูลเหยียนกำลังควบคุมเขาด้วยหรือ?

แต่ก็ดูเหมือนจะมิใช่ นั่นเพราะเมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า พิษปีกพญามัจจุราชจะทำให้เขาจะกลายเป็นเหมือนจักรพรรดิสูงสุด

ซึ่งก็มิต่างอะไรกับความตาย ดังนั้นจึงมิอาจใช้วิธีนี้ควบคุมเขาได้

เมื่อออกจากห้อง ก็เห็นหมอหลวงอีกคนหนึ่งรออยู่ข้างนอก ซึ่งเขาคือศิษย์ของหัวหน้าสำนักหมอหลวง

“ท่านมิได้ทำอะไรอาจารย์ของข้าใช่ไหม?” อีกฝ่ายขมวดคิ้วอย่างเย็นชา เต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อลั่วชิงยวน

จากนั้นศิษย์ของหัวหน้าสำนักหมอหลวงก็ออกมาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้านางอยากได้ยาก็ปล่อยให้นางเอาไปเถอะ! แค่สมุนไพรเล็กน้อย อย่าปล่อยให้ใครมาว่าข้าว่าใจแคบได้!”

“อาจารย์! ดีที่ท่านมิเป็นอะไรขอรับ!”

ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะก้าวเดินจากไป

คนผู้นี้มีบางอย่างมิชอบมาพากล

ลั่วชิงยวนกลับไปที่คลังโอสถเพื่อรับเอาสมุนไพรไปทันที เดิมทีมีคนบางคนมิพอใจและอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อหัวหน้าสำนักหมอหลวงมา พวกเขาจึงมิกล้าขัดขวาง

หมอหลวงหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา “ท่านต้องการหยิบยาสมุนไพรอะไร ข้าจะช่วยท่านเอง”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าแล้วยื่นใบเทียบยาให้เขาดู

เขามิได้ถามอะไร แล้วพานางไปหยิบสมุนไพร

ลั่วชิงยวนตรวจสอบสมุนไพรทีละตัวว่ามีปัญหาหรือไม่

เมื่อไม่มีใครอื่น ลั่วชิงยวนจึงออกปากถามว่า “ท่านนามว่าอันใด?”

“เซิ่งไป่ชวน”

“แม่น้ำที่สายน้ำทุกสายมาบรรจบ… เป็นชื่อที่ดีทีเดียว” ลั่วชิงยวนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

“แม่นางชมเกินไปแล้ว” เซิ่งไป่ชวนยิ้ม