ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 913

ก่อนไป นางเหลือบมองฟู่เฉินหวนอย่างหมดหนทาง ฟู่เฉินหวนพยายามอดกลั้น เล็บของเขาเกือบจะจิกเข้าไปในฝ่ามือ และมิหันไปมองลั่วเยวี่ยอิง

ในท้ายที่สุด ลั่วเยวี่ยอิงก็ซักเสื้อผ้า แต่อาการบาดเจ็บที่มือของนางก็แย่ลงเช่นกัน

นางมิได้พูดอะไรออกมา แต่เมื่อลั่วชิงยวนนำยามา นางก็ต้องการหยิบชามยาจากมือของลั่วชิงยวน

“พี่หญิงให้ข้าทำเถิด”

นางเอื้อมมือไปหยิบมัน และทันทีที่นางแตะชามก็เจ็บจนต้องสูดหายใจลึก ๆ แล้วกดมือลงไปที่ข้อมือของตัวเอง

นางตั้งใจเผยให้เห็นแผลที่ฝ่ามืออย่างจงใจ

มีรอยมีดชัดเจน และบริเวณรอบแผลยังคงบวมและดูสาหัสมาก

ลั่วชิงยวนเหลือบมองนางโดยมิพูดอะไร และเดินตรงไปป้อนยาให้จักรพรรดิสูงสุด

ใครจะรู้ว่าลั่วเยวี่ยอิงจะมิยอมรามือ “พี่หญิง ให้ข้าป้อนยาให้เสด็จพ่อเถิด”

ลั่วชิงยวนวางยาบนเก้าอี้ ยืนขึ้นและลุกจากที่นั่ง แล้วพูดอย่างเย็นชา “หากเจ้ากล้าทำยาหกใส่องค์จักรพรรดิสูงสุด ก็จงไสหัวออกไปเสีย”

ลั่วชิงยวนจงใจใช้คำพูดเพื่อยั่วยุอีกฝ่าย อยากให้ลั่วเยวี่ยอิงรีบจากไปเร็ว ๆ

ลั่วเยวี่ยอิงหยิบชามยาขึ้นมา ใช้มือที่บาดเจ็บจับช้อนอย่างระมัดระวัง แล้วป้อนยาให้จักรพรรดิสูงสุด

จักรพรรดิสูงสุดหลับตาและปิดปากแน่น

เขามิยอมกินแม้แต่น้อย

ลั่วเยวี่ยอิงต้องการให้จักรพรรดิสูงสุดเห็นบาดแผลบนฝ่ามือของนาง แต่จักรพรรดิสูงสุดกลับหลับตาและมิได้มองนางเลย

ในตอนนั้นเอง ฟู่เฉินหวนเดินเข้ามา

เมื่อนางเห็นฟู่เฉินหวน ลั่วเยวี่ยอิงก็ส่ายข้อมือ แสร้งทำเป็นว่าเจ็บปวดและทิ้งชามลง ก่อนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย!”

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลัง ลั่วชิงยวนก็เข้าใจในทันที

ครู่ต่อมา ลั่วเยวี่ยอิงก็คุกเข่าลงบนพื้นเพื่อหยิบเศษชามยาขึ้นมา และตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ พี่หญิง”

“ข้าผิดเองที่มิระวัง”

ลั่วเยวี่ยอิงแสดงความตื่นตระหนกจนเผลอทำมือซ้ายของตัวเองบาดเจ็บอีกครั้ง