ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 94

”ท่าน… ร้อย…กลาง… องค์ชาย”

จือเฉาอ่านอย่างตั้งใจ แต่คนรอบตัวที่ฟังอยู่ล้วนไม่มีใครฟังเข้าใจ

ฟู่เฉินหวนรู้ได้ในทันทีว่าจือเฉาอ่านอักษรบนนี้ไม่ได้หมดทุกตัว

ลั่วเยวี่ยอิงยังไม่เข้าใจ นางเพียงคิดว่าเฉียงเวยลงมือหนักนัก ทำให้จือเฉาพูดได้ไม่เป็นภาษาเยี่ยงนี้แถมฟังแทบไม่รู้เรื่อง

ฟู่เฉินหวนนิ่วหน้าและถามเสียงเย็น “จือเฉา ข้าถามเจ้าว่าเจ้าลงนามในหนังสือนี้เพื่อเหตุใด?”

จือเฉาตอบอย่างตรงไปตรงมา “กราบทูลท่านอ๋อง บนนี้เขียนว่าการทดลองยานั้นมีความเสี่ยง บ่าวต้องลงนามก่อนถึงจะทำการทดลองได้ เขาบอกว่านี่เป็นกฎเพคะ”

สีหน้าฟู่เฉินหวนบิดเบี้ยวดูไม่ได้ กฎเช่นนั้นหรือ? ใครเป็นคนตั้งกฎนี้ขี้นมากัน?

“ผู้ใดบอกให้เจ้าลงนามในหนังสือนี้?”

“กราบทูลท่านอ๋อง เป็นแม่นางสวีเซียงเซียงจากตำเรือนโอสถเพคะ” จือเฉาตอบอย่างสงบเสงี่ยม “พระชายาทรงบาดเจ็บ บ่าวเลยไปขอโอสถบำรุงโลหิตมาให้ แต่แม่นางสวีเซียงเซียงบอกว่า บ่าวต้องทดสอบยาก่อน ไม่เช่นนั้นนางจะไม่ให้ยาพิเศษกับบ่าวเพคะ”

เมื่อได้ยินเช้นนี้ฟู่เฉินหวนก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

ตอนนั้นเองลั่วเยวี่ยอิงถึงได้เข้าใจว่า จือเฉาอ่านหนังสือไม่ออก แล้วเช่นนี้การให้นางลงนามในสัญญาจะมีประโยชน์อันใดกัน?

เพียงอ่านแค่สองประโยคก็พิสูจน์ได้แล้วว่า จือเฉาอ่านไม่ออก แล้วกระดาษแผ่นนี้จะใช้เล่นงานลั่วชิงยวนได้เยี่ยงไรกัน

เฉียงเวยนี้ไร้สมองยิ่งกว่านางเสียอีก

ตอนนั้นเองก็มีเสียงของนางรับใช้นามชุนเยวี่ยดังขึ้นจากด้านนอก “ท่านอ๋องเพคะ ชุนเยวี่ยขอเข้าพบท่านอ๋องเพคะ บ่าวมีเรื่องสำคัญต้องทูลท่านอ๋อง”

“ให้นางเข้ามา” ฟู่เฉินหวนสั่ง

เมื่อชุนเยวี่ยเข้ามาแล้ว นางก็คุกเข่าลงและบอกว่า “กราบทูลท่านอ๋อง บ่าวเป็นพยายานได้ว่า สวีเซียงเซียงหลอกลวงให้จือเฉาทดลองโอสถเพคะ บ่าวยังได้ยินสวีเซียงเซียงและคนอื่น ๆ ปรึกษากันเรื่องแบ่งเงินที่ประหยัดได้จากการทดลองโอสถเพคะ”

“ไม่ใช่แค่บ่าวะเพคะ ปี้อวิ๋นก็ได้ยินเช่นกัน พวกเราต่างก็เป็นพยานได้เพคะ”