ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 93

เป็นเพราะลั่วชิงยวนนั้นขี้ขลาดและไม่มีความมั่นใจในตัวเองทำให้ลั่วเยวี่ยอิงสามารถทำร้ายนางได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ยามนี้ลั่วเยวี่ยอิงมีฟู่เฉินหวนคอยคุ้มครองก็ยิ่งเหิมเกริม หากว่านางไม่ตอบโต้กลับแล้วใครจะมาออกหน้าเรียกร้องความยุติธรรมแทนนางกันเล่า?

ลั่วเยวี่ยอิงนั่นมีแต่คนคอยประคบประหงมและโดดเด่นมาตั้งแต่เกิดและไม่เคยต้องหัวเสียขนาดนี้ นางไม่อยากจะเป็นเหมือนลั่วชิงยวนคนก่อน

ลั่วเยวี่ยอิงจ้องนางอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะเดินน้ำตาคลอจากไปอย่างโกรธเกรี้ยวคับแค้น

……

เป็นดังคาดว่าไม่นานนัก ก็มีคนมาเชิญให้นางไปที่เรือนของท่านอ๋อง

เมื่อนางไปถึงที่ห้องตำรา ลั่วเยวี่ยอิงก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ท่าทางโศกเศร้าอย่างมากราวกับบุพการีตาย

เฉียงเวยนั้นคุกเข่าอยู่ที่พื้นและดูเป็นทุกข์

“ลั่วชิงยวน ข้าบอกเจ้าว่าอย่างไร?” ดวงตาฟู่เฉินหวนฉายแววโทสะ

เขาเตือนนางแล้วว่าไม่ให้รังแกลั่วเยวี่ยอิงอีก

ลั่วชิงยวนยังคงรู้สึกว่า ตนไม่ได้ทำอะไรผิด นางไม่ได้เป็นฝ่ายไปยั่วยุลั่วเยวี่ยอิงและไม่ได้ไปรังแกนาง แต่ว่าเป็นลั่วเยวี่ยอิงที่มาหาเรื่องนางถึงที่ แล้วเช่นนี้จะตำหนินางได้อย่างไร?

แต่นางก็ไม่ได้อธิบายและไม่คิดว่าจะอ้าปากอธิบายอะไรอีก

เมื่อเห็นแววตาที่เปี่ยมโทสะของเขา นางก็รู้ว่า ไม่ว่าจะสิ้นเปลืองน้ำลายอธิบายไม่มากเท่าใด ท่านอ๋องก็คงเชื่อเพียงลั่วเยวี่ยอิงเท่านั้น

“ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะชั่วช้าถึงขนาดใช้ชีวิตคนอื่นมาทดสอบยาให้เจ้า”

ฟู่เฉินหวนพยายามอย่างมากที่จะคุมโทสะเอาไว้ เขาไม่รู้ว่าเหตุใดตนถึงได้โมโหนัก จนดูเหมือนแทบจะคุมอารมณ์ไม่ได้

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ นางก็พูดอย่างเย็นชาว่า “หม่อมฉันไม่เคยใช้ชิวิตของใครมาเพื่อทดลองโอสถ”

“อักษรก็เขียนระบุไว้ชัดเจน เจ้ายังจะมาแก้ตัวอีกเหรอ” ฟู่เฉินหวนฟาดกระดาษแผ่นหนึ่งลงบนโต๊ะอย่างแรง