ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 92

จังหวะที่นางพุ่งเข้ามาก็มีเงาทาบทับมาพอดี

ลั่วชิงยวนรับรู้ได้ดังนั้นนางจึงผุดลุกขึ้นพร้อมถือชามยาไว้แน่นในมือเพื่อปกป้องยาถอนพิษที่อยู่ในชามนั้น

เฉียงเวยพุ่งเข้าหาชามยาแต่นางก็ไม่คาดคิดว่าลั่วชิงยวนจะผลุนผลันลุกขึ้นเช่นนี้

ตอนที่ลั่วชิงยวนลุกขึ้นนั้นเอง หัวก็กระแทกเข้ากับคางของเฉียงเวยเต็มรัก

เมื่อเทียบขนาดร่างกายของลั่วชิงยวนเมื่อชนเข้ากับเฉียงเวยแล้ว แน่นอนว่าคนที่ต้องกระเด็นไปก็คือเฉียงเวย

เฉียงเวยล้มลงนั่งจ้ำเบ้ากับพื้น นางยกมือกุมปากไว้พร้อมทั้งมีเลือดหยดลงมาไม่หยุดจนเต็มไปทั้งฝ่ามือ ฟันของนางก็หลุดออกมาถึงสองซี่

“ท่าน ท่าน” เฉียงเวยชี้ลั่วชิงยวนอย่างโกรธเคือง นางกัดลิ้นตนเองจนเลือดออก ตอนนี้ก็เจ็บปวดจนไม่สามารถพูดเป็นประโยคได้

ลั่วชิงยวนปรายตามองเล็กน้อยก่อนที่จะย่อตัวลงนั่งป้อนยาจือเฉาต่อ นางรู้สึกปวดใจมากเมื่อเห็นจือเฉาร้องไห้อย่างทรมาน

“จือเฉาเร็วเข้า เจ้าต้องทนเจ็บปวดแล้วกินโอสถให้หมด”

มีอีกเงาหนึ่งทาบทับมา แปลว่ามีอีกผู้หนึ่งเดินเข้ามา

นางนั้นไม่กลัวที่จะต้องรับมือกับใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่นางกลัวเพียงแต่จะทำยาแก้พิษที่ยังกินไม่หมดนี้หกไปเสียก่อนเท่านั้น

การช่วยถอนพิษให้จือเฉาเป็นเรื่องด่วนที่สุด

จือเฉาเองก็รู้ว่ายานี้พระชายาไม่ได้ปรุงออกมาโดยง่าย แม้นางจะกลัวว่าจะโดนดุด่าหรือโดนลงโทษ แต่ยานี้ก็ถูกปรุงออกมาแล้วหากว่านางไม่กินมันลงไป พระชายาก็ต้องรับโทษไปอย่างไร้ประโยชน์

จือเฉากัดฟันทนความเจ็บปวด เงยหน้าดื่มยาที่เหลือจนหมด ยานั้นปนกับเลือดในปากของนางแต่นางก็กล้ำกลืนลงไป

ตอนนั้นเองก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาร่วม

“เฉียงเวย เจ้าเป็นอะไรไปรึ?” ทันทีที่ลั่วเยวี่ยอิงเดินเข้ามา นางก็เห็นเฉียงเวยมีเลือดกบปาก

เฉียงเวยคลานเข้าไปแทบเท้าลั่วเยวี่ยอิงพร้อมร้องไห้ “คุณหนูรองเจ้าคะ ฟันของบ่าว…”

หลังจากพูดจบนางก็ชี้อย่างเกรี้ยวกราดไปที่ลั่วชิงยวน

“พระชายาไม่ฟังคำใดก็ลงมือต่อยตีคน คุณหนูรองต้องให้ความยุติธรรมกับบ่าวนะเจ้าคะ”