ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 949

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

แล้วถาม "ท่านอาเจ๋อเฉิง ข้าอยากรู้ว่าเหตุกลียุคในวังเป็นฝีมือของท่านหรือไม่?"

หัวใจที่วิตกกังวลของนางเต้นระรัว

นางอยากรู้คำตอบ แต่ก็กลัวคำตอบที่จะได้รู้เช่นกัน

ท่านอาเจ๋อเฉิงหลับตาลง น้ำตาไหลอาบหางตา "เป็นข้าเอง"

หัวใจของลั่วชิงยวนปวดหนึบ

“ท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไร...”

“เพื่อสตรีนางหนึ่ง ท่านทำร้ายผู้บริสุทธิ์ไปมากมาย แถมยังโยนความผิดให้กับคนแคว้นเดียวกันอีกหรือ?!”

เขาใส่ร้ายพระชายาหลี พระชายาหลีเป็นถึงองค์หญิงแห่งแคว้นหลีเชียวนะ!

ดวงตาของท่านอาเจ๋อเฉิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขายิ้มทั้งที่มีเลือดออกที่มุมปาก "ข้ารู้ว่าข้ามันบาปหนา แต่คนเราเมื่อได้ขึ้นหลังเสือแล้ว ย่อมมิอาจลงได้ง่าย ๆ"

“เพื่อปกป้องนางและเพื่อปกป้องเซิ่งไป่ชวนที่เพิ่งลืมตาดูใต้หล้า ข้าจะต้องฆ่าคน จะฆ่าคนเดียวหรือฆ่าเป็นโขยงก็เป็นการฆ่าเหมือนกัน”

“บาปทั้งหมดนี้ ให้ข้าแบกรับคนเดียวเถอะ”

ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ น้ำตาคลอเบ้า "ชีวิตคนมากมายขนาดนั้น ท่านคิดว่าจะรับผิดชอบได้หมดหรือ?!"

“ท่านอาเจ๋อเฉิง ถึงท่านจะรักใครสักคน ท่านมิอาจรักจนมิอาจแยกแยะถูกผิดมิได้เช่นนี้”

“ชีวิตของคนที่ท่านรักคือชีวิตหนึ่ง ชีวิตของลูกชายท่านคือชีวิตหนึ่ง แต่ชีวิตของคนอื่นมิใช่ชีวิตหรือ?! ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านทำลายชีวิตคนไปเท่าไหร่แล้ว?”

เจ๋อเฉิงอ้าปาก กระอักเลือดออกมา เขาแทบจะทนมิไหวอีกต่อไปแล้ว

เขากุมมือของลั่วชิงยวนไว้แน่น "ที่บ่อน้ำไท่หู่ในหอบรรพชน นั่นคือบาปทั้งหมดในชีวิตของข้า เจ้าจงนำมันกลับไปวางไว้ที่แท่นหินแห่งบาป ข้าเต็มใจชดใช้ตลอดชีวิตของข้า”

แท่นหินแห่งบาปเป็นสิ่งที่ทุกคนในแคว้นหลีต่างหวาดกลัว

แม้แต่คนที่กำลังจะตายก็ยังกลัวที่จะลงไปในบ่อน้ำแห่งบาปที่ว่านี้

นั่นหมายถึงการไม่มีวันได้กลับมาเกิดใหม่อีก

ไม่มีวันได้ไปสู่สุคติไปตลอดกาล

ต้องถูกทรมานชาติแล้วชาติเล่า ไม่มีวันได้รับการผ่อนปรน มีเพียงโชคร้ายที่ตามติดเป็นเงาไปตลอดกาล และไม่มีวันกำจัดมันออกไปได้

เหตุใดเขาถึงคิดถึงจุดจบสุดท้ายเหล่านั้นแล้วแต่ยังทำเรื่องเลวร้ายพวกนั้นได้ลงคอ

หลังจากพูดจบ เลือดของท่านอาเจ๋อเฉิงก็กระอักออกมาอีก และในที่สุดเขาก็สิ้นใจจากไป