ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 952

“ท่านอ๋อง!” ลั่วเยวี่ยอิงอุทานด้วยความตกใจ

ในเวลานี้ ซ่งเชียนฉู่เดินเข้ามาพร้อมกับยา เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวก็ก้าวไปข้างหน้าและดึงลั่วเยวี่ยอิงออกไปทันที

"นี่เจ้าทำอะไรลงไป?"

ลั่วเยวี่ยอิงล้มลงกับพื้น เอ่ยทั้งน้ำตาว่า "ข้าจะทำอันใดได้ ข้าเพียงห่วงใยท่านอ๋องเท่านั้น..."

“ท่านหมอซ่ง…” ฟู่เฉินหวนพยุงร่างกายขึ้นพูดด้วยความยากลำบาก

ซ่งเชียนฉู่วางยาลงอย่างรวดเร็ว ขับไล่ลั่วเยวี่ยอิงออกไปแล้วจึงปิดประตู

นางคว้าข้อมือของฟู่เฉินหวนและตรวจดูชีพจรของเขา

“ยามนี้ท่านยังมิควรขยับร่างกาย พลังเขี้ยวเหล็กนั้นรุนแรงเกินไป!”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว “ลั่วชิงยวนถูกตามล่าหรือไม่ นางอยู่ที่ใด?”

ซ่งเชียนฉู่ตกใจ นางตระหนักได้ว่าลั่วเยวี่ยอิงได้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง และนั่นทำให้เขาต้องกระอักเลือด

เมื่อรู้ดังนั้นแล้วก็มิจำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป

“ยามนี้ยังไม่มีใครรู้ว่านางอยู่ที่ใด หม่อมฉันเดาว่านางคงออกจากเมืองไปแล้ว”

“แต่หม่อมฉันมิคิดว่า นางจะหลบหนีไปเพราะกลัวความผิด”

“หากนางมีคนไข้ที่รักษามิได้ นางก็ไม่มีวันจะหนีไปเฉย ๆ”

ฟู่เฉินหวนครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อมินานมานี้ ฟู่จิ่งหลีบอกเขาทั้งหมดแล้ว

เขาคิดอยู่พักหนึ่ง และพอจะรู้คร่าว ๆ ว่าลั่วชิงยวนไปที่ใด

ลั่วชิงยวนไปคนเดียวลำพัง นับว่าอันตรายเกินไป!

“ท่านหมอซ่ง ท่านมีตัวยาใดที่พอจะบรรเทาความเจ็บปวดจากเขี้ยวเหล็กได้บ้างหรือไม่?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งเชียนฉู่ก็มองเขาด้วยความตกใจ "นี่ท่านคิดจะทำสิ่งใดกัน?"

ฟู่เฉินหวนมีสายตาแน่วแน่ "ไปหานาง"

“ท่านบ้าไปแล้วหรือ? ท่านจะไปตามหานางทั้งที่มีเขี้ยวเหล็กสิบหกเล่มอยู่ในร่างเช่นนั้นหรือ?”

“ก่อนที่ท่านจะทันได้พบนาง เกรงว่าคงตายเสียตั้งแต่ระหว่างทางแล้ว!”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว "นางไปที่ชายแดนแล้ว ตอนนี้ไม่มีผู้ใดรู้เลยว่าสถานการณ์สงครามที่ชายแดนเป็นเช่นไร"

“ข่าวสารถูกตระกูลเหยียนตัดขาด มิรู้เลยว่ามีสายลับของตระกูลเหยียนอยู่มากน้อยเพียงใด”

“นางไปเพียงลำพัง มิต่างอะไรกับเนื้อเข้าปากเสือ”

“มิว่านางจะเก่งกาจเพียงใด นางก็มิอาจต้านทานกองทหารม้านับหมื่นของพวกนอกด่านได้”