ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 96

พิษในร่างจือเฉาโดนถอนออกไปและสามารถรักษาชีวิตไว้ได้

ส่วนสวีเซียงเซียงและคนอื่น ๆ จากเรือนโอสถก็โดนขับไล่ออกไป ชุนเยวี่ยซึ่งทำงานในเรือนโอสถได้รับการสนับสนุนจากแม่นมเติ้งเพื่อเป็นการขอบคุณเธอสำหรับคำให้การของนาง

แม่นมเติ้งนำยาตามใบเทียบยาของลั่วชิงยวนกลับมาให้ และลั่วชิงยวนเองก็นั่งบดยาอยู่

“พระชายา บ่าวคิดว่า สวีเซียงเซียงคงมิกล้าคิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาเองเป็นแน่ อย่างน้อยก็ภายใต้การดูแลของบ่าว นางมิกล้าประมาทเยี่ยงนี้” แม่นมเติ้งยังคงคิดไม่ตก

ลั่วชิงยวนยิ้ม “แน่นอนว่านางมิกล้า ข้าถามจือเฉาโดยละเอียดแล้ว นางบอกว่ามีเฉียงเวยเป็นคนคอยชี้นำอยู่”

“เช่นนั้นเหตุใดสวีเซียงเซียงจึงไม่เอ่ยถึงเรื่องเฉียงเวยเล่าเจ้าคะ?” แม่นมเติ้งตกใจ

“เรื่องนี้ก็เข้าใจได้ไม่ยาก ต้องมีคนอื่นอยู่เบื้องหลังเฉียงเวยซึ่งมอบตำลึงเงินให้สวีเซียงเซียงมากพอที่จะให้นางหุบปากสนิท หรือสวีเซียงเซียงก็อาจโดนผู้นั้นข่มขู่จึงไม่กล้าสารภาพออกมา” นางเดาว่าเรื่องทั้งหมดนี้ต้องเกี่ยวพันกับลั่วเยวี่ยอิง

มีเพียงลั่วเยวี่ยอิงเท่านั้นที่จ้องเล่นงานและอยากเห็นนางตาย

“บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ เช่นนั้นพระชายาจะยอมปล่อยวางเรื่องในคราวนี้หรือเจ้าคะ?” แม่นมเติ้งรู้สึกหดหู่เมื่อคิดถึงสภาพน่าอนาถของจือเฉา

“ปล่อยวางรึ? ชีวิตข้ามิรู้ด้วยซ้ำว่าจะเขียนคำว่า “ปล่อยวาง” เยี่ยงไร” ดวงตาของลั่วชิงยวนฉายแววสังหาร

แม่นมเติ้งลอบตื่นตระหนก

ลั่วชิงยวนใช้เวลาทั้งวันหมดไปกับการบดเครื่องยาสมุนไพร ส่วนหนึ่งก็ไว้สำหรับจือเฉา และอีกส่วนก็สำหรับบาดแผลบนใบหน้าของตน

อีกส่วนที่เหลือนั้นนางเอาไปผสมกับเลือดพิษที่อยู่ในชามและปั้นออกมาเป็นยาเม็ดไว้

“พระชายา นี่มันอะไรหรือเจ้าคะ…” แม่นมเติ้งถาม

ลั่วชิงยวนเก็บเม็ดยาไว้ในกล่องพร้อมริมฝีปากแต่งแต้มรอยยิ้ม “หมอกู้มอบโอสถรักาาแผลให้ลั่วเยวี่ยอิงมิใช่รึ? โอสถนี้ก็ใช้รักษาบาดแผลได้เช่นกัน ทั้งกลิ่นและผลของมันเหมือนกับโอสถของหมอกู้ทุกประการ”

แม่นมเติ้งตกใจมาก “พระชายา ท่านอยากช่วยนางหรือเจ้าคะ?”