ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 97

เมื่อลั่วเยวี่ยอิงตามมาทัน นางก็เห็นยาที่กลิ้งออกมาจากกล่อง นี่มันยาที่ท่านหมอกู้มอบให้นางเพื่อรักษาแผลมิใช่รึ? ยาพวกนี้ทำจากเครื่องยาสมุนไพรที่ล้ำค่าทั้งนั้น นางยังรู้มาอีกว่า ยาพวกนี้จะช่วยให้บาดแผลบนใบหน้าของนางไม่เป็นรอยแผลเป็น

“ลั่วชิงยวน นี่เจ้ามาขโมยยาของข้าสินะ” ลั่วเยวี่ยอิงเข้าใจได้ในทันที นางจะต้องมาขโมยยานี้เพื่อเอาไปรักษานางบ่าวไร้ค่าจือเฉานั่นเป็นแน่

สารเลวนัก ข้าวของของนาง ทาสไร้ค่าคู่ควรมาแตะต้องหรือ?

เมื่อโดนจับได้ ลั่วชิงยวนก็ยิ่งตื่นตระหนก นางรีบคว้ากล่องยาแล้ววิ่งหนีต่อ

ลั่วเยวี่ยอิงกัดฟันกรอดแล้วรีบไล่ตาม

“หยุดนะ”

ลั่วชิงยวนนั้นตื่นตระหนกเหมือนโจรที่โดนไล่ตามจับ นางวิ่งสุดฝีเท้าจนหอบหายใจแทบไม่ทัน ลั่วเยวี่ยอิงเองก็ตามนางมาไม่ลดละจนมาถึงเรือนเล็ก

ลั่วชิงยวนเกือบจะล้มกลิ้งไปแล้ว นางโผเข้าหาจือเฉาแล้วรีบเปิดกล่องยา ละล่ำละลักพูดว่า “เร็วเข้า จือเฉารีบกินเร็ว”

จือเฉาหยิบยาขึ้นมาพร้อมอ้าปากเตรียมกลืนลงไป

ลั่วเยวี่ยอิงรุดตามมาและไม่รอช้ายกมือขึ้นฟาดอย่างแรงจนเม็ดยากระเด็นร่วงจากมือจือเฉา

เม็ดยานั้นกลิ้งไปตามแผ่นหินปูทางเดิน ลั่วชิงยวนรีบพุ่งตัวตามไปเก็บ มีหรือลั่วเยวี่ยอิงจะยอมให้นางได้มันไป? นางรีบฉวยเม็ดยาขึ้นมาแล้วกลืนลงไปทันที

“นังสารเลว กล้าดีอย่างไรเอาของของข้าไปให้ทานชั้นต่ำ” หลังจากที่กินยาลงไปแล้วลั่วเยวี่ยอิงก็เชิดหน้าอย่างจองหอง

ลั่วชิงยวนมองนางกลืนยานั้นลงไปโดยไม่ตระหนก ก่อนที่จะค่อย ๆ ลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าอย่างช้า ๆ และมองลั่วเยวี่ยอิงเย็นเยียบ “ลั่วเยวี่ยอิง เจ้าเป็นบ้าหรือไงกัน?”

นางหยิบดอกกุหลาบสีสดออกมาจากแขนเสื้อก่อนดึงกลีบที่ช้ำเพราะนางหกล้มออกไป แล้วพูดเรียบ ๆ ว่า “ข้าก็แค่ไปเด็ดดอกไม้ที่สวนข้างเรือนของเจ้าแค่นั้น เจ้าต้องตามข้ามาเช่นนี้เลยรึ?”

“เจ้าถึงขั้นแย่งชิงยาของนางรับใช้ข้า คุณหนูรองลั่ว นี่เจ้าตกต่ำขนาดนั้นแล้วรึ?”

ลั่วเยวี่ยอิงตัวแข็งทื่อ นางมองดอกกุหลาบก่อนที่หน้าจะเผือดสี

“อะไรนะ? เก็บ… เก็บดอกไม้รึ?”