ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 962

ลั่วชิงยวนตะโกนขึ้นทันที

“ข้ารับรองว่าพวกท่านจะมิตาย!”

“แม้ว่าคนในครอบครัวที่ตายไปแล้วจะมิสามารถกลับมาได้ แต่เสบียงที่ถูกปล้นไป และทรัพย์สินที่สูญหายสามารถลงทะเบียนไว้ได้ที่นี่”

“เมื่อสงครามสงบลง ข้าจะมอบบ้านที่สงบสุขคืนให้กับพวกท่าน!”

“ในการต่อสู้กับพวกนอกด่านครั้งนี้ ข้าจะไม่มีวันยอมให้พวกท่านต้องเข้าสู่สนามรบอีก! เมื่อฟ้ามืดลง แม่ทัพเซี่ยงจะพาพวกท่านออกจากเมืองและอพยพไปจากที่นี่”

นี่เป็นวิธีที่เหมาะสมวิธีเดียวที่นางคิดออกในยามนี้

เมื่อได้ยินดังนั้น ชาวบ้านก็หยุดมืออีกครั้ง

“จริงหรือ? จะคุ้มกันพวกเราให้อพยพหรือ? คงจะมิปล่อยให้เราออกไปตายนอกเมืองใช่หรือไม่?”

เซี่ยงจิ้งก็พูดทันที "อย่ากังวล ข้าเซี่ยงจิ้งไม่มีทางเอาชาวบ้านไปเป็นโล่ป้องกันแน่นอน"

“ค่ำนี้จะอพยพ รีบกลับไปเก็บข้าวของกันเถอะ”

หลังจากที่ทุกคนฟังแล้ว พวกเขาก็เริ่มเชื่อขึ้นมา

พวกเขาแยกย้ายกันไปทันทีและกลับไปเก็บข้าวของ

เซี่ยงจิ้งยังส่งคนไปตามบ้านแต่ละหลังทันที เพื่อแจ้งข่าวและพาพวกเขาออกจากเมืองในคืนนี้

รองแม่ทัพหลิวมิพอใจเล็กน้อย "แม่ทัพเซี่ยง หากท่านนำคนไปคุ้มกันชาวบ้านออกจากเมือง แล้วหากพวกนอกด่านมารุกราน..."

ลั่วชิงยวนเหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นชา "เจ้ากลัวอะไร? แม่ทัพซือยังอยู่ที่นี่"

รองแม่ทัพหลิวเถียงมิออก ได้แต่กัดฟันแน่นด้วยความอึดอัดใจ

ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างครุ่นคิด

“แม่ทัพเซี่ยงจะนำคนอพยพไปในยามกลางคืน และไปทางทิศใต้ ใช้เวลาเดินทางอย่างเร็วที่สุดก็ครึ่งวัน หากพาชาวบ้านไปด้วยก็อาจช้าลงไปกว่านั้น แน่นอนว่าจะต้องถูกพวกนอกด่านโจมตีแน่”

“ข้ากังวลว่า พวกนอกด่านะหลบเลี่ยงเราและแอบโจมตีแม่ทัพเซี่ยงกับพวกชาวบ้านแทน”

“เส้นทางที่พวกเขาต้องผ่านคือแม่น้ำเฉี่ยนซี แม่ทัพซือพาคนของเจ้าไปซุ่มโจมตีแถว ๆ แม่น้ำเฉี่ยนซี หากมีกองกำลังศัตรู อย่าปล่อยให้ใครรอดไปได้แม้แต่คนเดียว!”

“แล้วให้ทหารพันนายคอยป้องกันจุดต่าง ๆ ในเมืองเอาไว้”

เซี่ยงจิ้งและซือซิงตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้

เซี่ยงจิ้งถามด้วยความสับสน "แม่นางลั่วมิเคยมายังเขตชายแดนมิใช่หรือ? เหตุใดถึงคุ้นเคยภูมิประเทศของชายแดนแถบนี้นัก?"