ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 972

ฉินเชียนหลี่!

นั่นคือฉินเชียนหลี่!

ฉินเชียนหลี่ถูกลากมาไกลเพียงใดมิอาจรู้ได้ ด้วยความเร็วเพียงนั้น บางครั้งร่างกายของเขาก็ลอยขึ้นไปในอากาศ และบางครั้งก็กระแทกลงอย่างหนัก

เหมือนใบไม้ใบหนึ่งที่ปลิวไปปลิวมาอย่างไร้ทิศทาง

คนที่เห็นนั้นใจแทบสลาย

เหล่าทหารบนหอประตูเมืองต่างตกตะลึง "นั่นคือแม่ทัพฉินใช่หรือไม่?!"

คนที่ควบม้ามาหยุดลงตรงหน้าหล่างชิ่น ก่อนจะกระโดดลงจากหลังม้าแล้วคว้าตัวฉินเชียนหลี่ที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นมา

เขายั่วเย้าอีกฝ่ายว่า "เห็นหรือไม่? นี่แหละ แม่ทัพของพวกเจ้า!"

“ยังมิรีบเปิดประตูเมืองยอมแพ้อีก มิเช่นนั้นเมื่อเราตีเมืองแตก ชีวิตของพวกเจ้าจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก!”

หล่างชิ่นยกยิ้มมุมปากอย่างภาคภูมิใจและมองไปที่ลั่วชิงยวน "เป็นอย่างไร จะยอมแพ้หรือยัง?"

ลั่วชิงยวนกัดฟัน ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ

ที่หล่างชิ่นยังเก็บฉินเชียนหลี่ไว้ ก็เพื่อช่วงเวลานี้

เมื่อเห็นว่าลั่วชิงยวนมิตอบสนอง หล่างชิ่นก็พลิกตัวลงจากหลังม้า เตะฉินเชียนหลี่ที่ด้านหลัง ทำให้เขาล้มลงนอนคว่ำกับพื้น ก่อนจะเหยียบไหล่ของเขาไว้

นางถือมีดยาวในมือ กรีดลงบนนิ้วของฉินเชียนหลี่ แล้วหัวเราะเบา ๆ "เจ้าเป็นแม่ทัพของพวกเขา ในเวลานี้ เจ้ามิควรช่วยข้าเกลี้ยกล่อมพวกเขาให้ยอมจำนนรึ พวกเขาจะได้ทรมานน้อยลงหน่อย"

ฉินเชียนหลี่มิตอบใด ๆ

แววตาของเขาไร้ซึ่งอารมณ์ สีหน้าแสดงออกว่าเขาพร้อมจะพลีชีพ

หล่างชิ่นโกรธเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองลั่วชิงยวน “ลั่วชิงยวน เจ้าจะยอมแพ้ได้หรือยัง!”

"หากเจ้ามิยอม ข้าจะชำแหละแม่ทัพของพวกเจ้าเป็นแปดส่วนต่อหน้าประตูเมืองผิงหนิงนี้เสีย!"

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา เหล่าทหารบนกำแพงเมืองต่างยืนมิอยู่

หากเขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันจะสั่นคลอนขวัญกำลังใจของกองทัพ

"ท่านแม่ทัพฉิน!"

ลั่วชิงยวนแอบจับคันธนูที่ลั่วอวิ๋นสี่ส่งมา ก่อนสบตากับลั่วอวิ๋นสี่

นางกล่าวอย่างเยือกเย็น "แม่ทัพฉินเป็นคนกล้าหาญเด็ดเดี่ยว เขายอมตายแต่ไม่มีทางยอมแพ้ เขาย่อมมิต้องการเห็นพวกเรายอมแพ้เพราะเขา เพราะหากเป็นเช่นนั้น เขาย่อมต้องรู้สึกผิดที่กลายเป็นคนทรยศต่อแคว้นเทียนเชวีย"

ฉินเชียนหลี่มองร่างนั้นบนกำแพงเมือง ริมฝีปากเผยรอยยิ้ม