ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 975

ในเวลานี้คนส่วนใหญ่ต่างประจำการปกป้องเมือง ดังนั้นลั่วอวิ๋นสี่จึงอาสาไปในเมืองเพื่อหายาและอาหาร

ในตอนกลางคืน สายลมเย็นเยียบได้ปลุกลั่วชิงยวนให้ตื่นขึ้น

จากนั้นก็เห็นลั่วอวิ๋นสี่เดินถือชามบะหมี่เข้ามา

“กินเสร็จก็ไปพักผ่อนเสีย ข้าจะคอยดูไว้ให้ เราจะผลัดกันเฝ้ายามเพื่อออมแรงไว้เถิด”

“หากเจ้าล้มลงไปคนหนึ่ง ข้าสั่งการทัพมิได้หรอกนะ”

ลั่วชิงยวนรับชามไป ก่อนนั่งลงบนพื้นและเริ่มกิน

หลังจากกินอิ่มแล้วนางก็พิงกำแพงและหลับตาลงพักผ่อน

ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ นางนอนมิหลับเอาเสียเลย และโดยปกติหากนอนมิสบายเช่นนี้นางจะมิฝันเลย

แต่มิรู้เพราะอะไร คราวนี้ฝันถึงฟู่เฉินหวน

ฝันว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังคงนอนอยู่บนเตียง หมอหลวงเข้ามาในห้องเพื่อรักษาเขา แต่มิสามารถทำอะไรได้

ในความฝัน ลั่วชิงยวนกังวลมาก และต้องการวินิจฉัยชีพจรของฟู่เฉินหวนด้วยตัวเอง แต่ถูกคนอื่นขัดขวาง มิสามารถเข้าไปได้

หลังตื่นจากความฝัน หัวใจของนางก็หนักอึ้ง

นางเข้าไปหาเขามิได้จริง ๆ นั่นแหละ ห่างไกลหลายพันลี้ นางจะไปยังเมืองหลวงได้อย่างไร?

“เจ้าฝันร้ายหรือ?” ลั่วอวิ๋นสี่มองนางอย่างสงสัย

ลั่วชิงยวนเช็ดหน้าผากและตระหนักว่านางมีเหงื่อเย็นออกมาทั้งตัว

ลั่วชิงยวนลดสายตาลง ในใจรู้สึกกังวล "ความฝันและความเป็นจริงมักจะเกิดตรงกันข้ามกันใช่หรือไม่?"

ลั่วอวิ๋นสี่เห็นนางมีท่าทางเช่นนี้ จึงเกิดความสงสัยและถามว่า "ข้ามิเคยเห็นเจ้าอารมณ์อ่อนไหวถึงเพียงนี้มาก่อนเลย"

“เจ้ากังวลเรื่องอะไรในใจหรือ? หากมิรังเกียจก็บอกข้าได้นะ”

ดวงตาของลั่วชิงยวนซับซ้อน และใจของนางก็หนักอึ้งขึ้น เมื่อนางนึกถึงฟู่เฉินหวนที่เจ็บปวดอย่างยากจะทานทนเมื่อเขาเห็นลั่วเยวี่ยอิงถูกทรมานในคุก

“ในสถานการณ์เช่นนี้ ข้ามิควรมีเรื่องอะไรในใจ”

“ในยามนี้การป้องกันเมืองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ไม่มีเวลาให้ต้องกังวลเรื่องอื่นแล้ว”

ดังนั้นนางจะใช้เวลาคิดถึงเขาเฉพาะในเวลาว่างเท่านั้น

หวังว่าฟ้าจะคุ้มครองและรักษาชีวิตฟู่เฉินหวนไว้

“เผ่านอกด่านแต่ละเผ่าล้วนเป็นเอกเทศ หากหล่างชิ่นถูกจับได้ บางทีเรื่องอาจจะพลิกผัน” ลั่วอวิ๋นสี่กล่าวอย่างจริงจัง