ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 977

“ข้าหาเครื่องยาสมุนไพรมิเจอ แต่ข้าเจอเล้าไก่เลยหยิบไข่ออกมาได้หลายสิบฟอง เจ้ากินก่อน หากยังมิพอข้าจะไปเพิ่มให้เจ้าอีกสองฟอง”

ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างช่วยมิได้ “แล้วเจ้ากินข้าวหรือยัง?”

ลั่วอวิ๋นสี่พยักหน้า "ข้ากินแล้ว"

จากนั้นลั่วชิงยวนก็เริ่มลงมือกิน

หลังจากกินอิ่มแล้ว แสงจันทร์ส่องสว่างพอดี นางจึงหยิบเข็มทิศออกไปนั่งสมาธิใต้แสงจันทร์เพื่อดูดซับพลังแห่งฟ้าดิน

นางทำได้เพียงอาศัยวิธีนี้เพื่อฟื้นฟูพลังให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

……

ที่ธารน้ำเฉี่ยนซี

“รายงาน! พวกนอกด่านถอยทัพอีกแล้ว!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ซือซิงก็ตกตะลึง "ถอยทัพอีกแล้วรึ? พวกเขามีกันแค่มิกี่คน จะต้านทานทัพพวกนอกด่านนับหมื่นได้อย่างไรกัน?"

ทหารตอบว่า "ข้ามิทราบสถานการณ์แน่ชัด แต่พวกนอกด่านมิสามารถเอาชนะพวกเขาได้จริง ๆ หลายชั่วยามก็ยังตีเมืองเข้าไปมิได้ขอรับ"

“และผู้ที่โจมตีเมืองคืนนี้คือเผ่าปีกอินทรี ซึ่งเป็นชนเผ่าที่เก่งเรื่องการปีนป่ายที่สุด แต่ก็ยังตีมิสำเร็จ”

เมื่อซือซิงได้ยินเช่นนี้ก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ "ลั่วชิงยวนมีความสามารถจริง ๆ สมแล้วที่ปลอมแปลงป้ายคำสั่งของมหาราชาจารย์เหยียนได้"

นายทหารที่อยู่ด้านข้างถามว่า "ท่านแม่ทัพ เมืองผิงหนิงได้ขอความช่วยเหลือจากเราและขอให้เรากลับไปโดยเร็วที่สุด ท่านแม่ทัพท่านมีแผนจะกลับไปหรือไม่?"

ซือซิงหรี่ตาลงเล็กน้อย "รอสักหน่อย ดูว่าลั่วชิงยวนคนนี้จะทนได้อีกกี่วัน"

ตระกูลเหยียนน่าจะทราบข่าวจากชายแดนแล้ว เขาได้ระดมกำลังและออกจากอู่จิ้นแล้ว ยามนี้ขึ้นหลังเสือแล้วย่อมลงได้ยาก

หากลั่วชิงยวนสามารถเอาชนะพวกนอกด่านได้ เขาที่ปฏิบัติตามคำสั่งนางและระดมกำลังทหารมา จะกลายเป็นขุนนางผู้มีผลงาน

ทว่าหากลั่วชิงยวนแพ้ เขาเคยสนับสนุนลั่วชิงยวน ตระกูลเหยียนย่อมถือว่าเขาต้องได้รับโทษอย่างแน่นอน

ตอนนี้จะตัดสินใจอย่างไร ขึ้นอยู่กับความสามารถของลั่วชิงยวนเพียงอย่างเดียวแล้ว

……

ครั้นรุ่งสางมาเยือน พวกนอกด่านเริ่มโจมตีอีกครั้ง

ลั่วชิงยวนทำได้เพียงใช้งานวงเวทอัญเชิญวิญญาณ ซึ่งในยามกลางวันนั้นมิทรงพลังเท่ายามกลางคืน ดังนั้นพวกเขายังจึงต้องพยายามป้องกันเมืองอย่างสุดกำลัง

แม้จะป้องกันไว้ได้ แต่ก็มีผู้บาดเจ็บล้มตายเพิ่มขึ้นอีกครั้ง

มีทหารที่ได้รับบาดเจ็บเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จำนวนของพวกเขาก็น้อยลง สุดท้ายต้องนำคนบาดเจ็บเข้าสู่สนามรบเท่านั้น