ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 983

“ทหาร ประหารพวกมันเดี๋ยวนี้!”

ฟู่เฉินหวนออกคำสั่ง เต็มไปด้วยอำนาจและความน่าเกรงขาม

หัวใจของซือซิงสั่นสะท้าน "ท่านอ๋อง! กระหม่อมมีความผิด แต่ยามนี้เรากำลังเผชิญกับศัตรูที่น่าเกรงขาม กระหม่อมยินดีชดเชยความผิด หวังว่าท่านอ๋องจะให้โอกาสกระหม่อมได้แก้ตัว!"

ดวงตาของฟู่เฉินหวนเย็นชามิไหวติง เอ่ยเสียงเย็นเยียบ "เซียวชู ลงมือ"

เซียวชูเดินไปที่ด้านข้างของซือซิงทันที และชักดาบออกมาอย่างไร้ความปรานี

ซือซิงเหงื่อเย็นท่วมตัวมิคาดคิดเลยว่าฟู่เฉินหวนจะโหดร้ายและโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้

เขาต้องรีบร้องขอความเมตตา

แต่ทันใดนั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้าแขนของฟู่เฉินหวนไว้

“ไว้ชีวิตเขาก่อนเถิดเพคะ”

ฟู่เฉินหวนมองลั่วชิงยวนที่มาร้องขอให้ ซือซิง คิ้วของเขาขมวด “คนต่ำช้าเช่นนี้ เก็บไว้มีประโยชน์อันใด!”

ลั่วชิงยวนดึงแขนเสื้อของเขา แล้วส่ายหน้าเบา ๆ

"มีประโยชน์สำหรับหม่อมฉันเพคะ"

เมื่อฟู่เฉินหวนเห็นท่าทีของนางที่คล้ายจะออดอ้อน ใจของเขาจึงอ่อนลงพลันตอบตกลง

“เช่นนั้นยามนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าไว้ก่อน” ฟู่เฉินหวนเหลือบมองซือซิงอย่างเย็นชา

ซือซิงปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา ความหวาดกลัวในใจก็พลันหายไป

มือที่ประหม่าของข้ากำลังสั่น

"ขอบพระทัยท่านอ๋องที่เมตตาพ่ะย่ะค่ะ!"

ฟู่เฉินหวนพูดอย่างเย็นชา "เจ้าควรขอบคุณพระชายาที่ร้องขอชีวิตให้เจ้า มิเช่นนั้นวันนี้เจ้าสิ้นชีพแน่"

ซือซิงรีบพูดทันที "พ่ะย่ะค่ะ! ขอบคุณพระชายา!"

ลั่วชิงยวน "ลุกขึ้นเถอะ"

“ข้ามิรู้ว่ากองทัพพวกนอกด่านจะกลับมาอีกครั้งเมื่อใด การป้องกันครั้งต่อไปของเมืองผิงหนิงขอฝากไว้กับท่านแม่ทัพซือแล้วกัน”

ซือซิงทักทายด้วยความเคารพ "ขอรับ พระชายาโปรดวางใจ!"

จากนั้นซือซิงก็จัดเตรียมกำลังคนเพื่อสับเปลี่ยนกำลังป้องกันทันที

ทหารที่ยืนหยัดสู้ศึกมาหลายสิบวันในที่สุดก็ได้พัก บางคนถึงกับล้มลงนอนกับพื้นและหลับไปทันที

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นยืน และฟู่เฉินหวนก็ก้าวไปข้างหน้า "เจ้าห่วงตัวเองหน่อยเถอะ ดูหน้าตาตัวเองสิ"

ทั้งสองกลับมาที่ห้อง ลั่วชิงยวนจัดแผนที่และแผนการป้องกัน

“ยามนี้วิกฤตการทำลายล้างเมืองผิงหนิงได้คลี่คลายลงแล้ว แต่เรายังมิอาจวางใจได้ เนื่องด้วยเสบียงในเมืองเหลือมิมากนัก”

“กองทหารของท่านและซือซิงประจำการอยู่ที่นี่ เสบียงในเมืองคงอยู่ได้มากที่สุดเพียงห้าวันเท่านั้น”

“เรายังต้องหาทางแก้ไขต่อไป”

ฟู่เฉินหวนมองนางด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ แฝงไปด้วยความอ่อนโยน

ทันใดนั้นฟู่เฉินหวนก็คว้าแขนของลั่วชิงยวนแล้วดึงนางมาเข้ามาข้างหน้าเขา

ลั่วชิงยวนนั่งบนตักของฟู่เฉินหวนทันที

นางสะดุ้งเล็กน้อยและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

ฟู่เฉินหวนจับแขนของนางแล้วพูดว่า "อย่าขยับ"

ฟู่เฉินหวนเชยคางของนางขึ้นด้วยนิ้วเรียวยาวของเขา

การเคลื่อนไหวอันอ่อนโยนนี้ทำให้หัวใจของลั่วชิงยวนสั่นไหว