ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 989

การต่อสู้กำลังจะปะทุขึ้นเดี๋ยวนั้น

แต่ในตอนนั้นเอง ราชาเผ่านอกด่านผู้ทรงอ่อนแอก็เอ่ยปากขึ้น

"หยุด..."

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา คนในกระโจมก็หยุดมือกันทันที

หล่างชิ่นขมวดคิ้ว ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาพันรอบฝ่ามือที่มีเลือดออกของราชาเผ่านอกด่านแล้วพูดด้วยความเป็นห่วงว่า

“เสด็จพ่อ ข้ารู้ว่าท่านห่วงใยหล่างมู่มาโดยตลอด แต่ครั้งนี้เขากลับพาลั่วชิงยวนมาที่นี่ และคิดประทุษร้ายท่าน เรื่องนี้มิอาจยกโทษให้ได้!”

ราชาเผ่านอกด่านขมวดคิ้ว "ลั่วชิงยวน?"

หล่างชิ่นตอบว่า "ใช่แล้ว นางมิเพียงแต่เป็นคนของแคว้นเทียนเชวียเท่านั้น แต่ยังเป็นแม่ทัพผู้ปกป้องเมืองผิงหนิงในครั้งนี้ หากไม่มีนาง พวกเราคงตีเมืองผิงหนิงแตกไปนานแล้ว"

“สมาชิกของเผ่าเรานับมิถ้วนต้องตายไปด้วยน้ำมือของนาง!”

“แม้แต่เฉียนคุนก็ยังถูกนางฆ่า!”

หล่างชิ่นกล่าวและมองลั่วชิงยวนด้วยความเกลียดชังในดวงตา

ลั่วชิงยวนเห็นว่า คำพูดของราชาเผ่านอกด่านยังคงมีอำนาจอยู่ อย่างน้อยทหารที่นี่ก็ยังเชื่อฟังคำสั่งของราชาเผ่านอกด่าน

แม้แต่หล่างชิ่นก็ต้องแสร้งทำตัวเป็นลูกสาวผู้กตัญญูที่ห่วงใยราชาเผ่านอกด่าน

“ราชาเผ่านอกด่าน ข้ามิใช่ผู้พิทักษ์เมืองผิงหนิง เป็นเพียงหมอเท่านั้น”

“เพราะบังเอิญติดอยู่ในเมืองผิงหนิง ข้ามิอยากตาย จึงพยายามปกป้องเมืองอย่างสุดกำลัง ข้าเพียงแค่รู้วรยุทธบ้างก็เท่านั้น”

“พวกท่านเผ่านอกด่านน่าจะรู้จักเมืองผิงหนิงเป็นอย่างดี ท่านเคยเห็นแม่ทัพหญิงบ้างหรือไม่?”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้หล่างชิ่นก็โกรธจัดและตะโกนว่า "อย่ามาทำเป็นไขสือ! ในเมื่อเจ้ายอมรับแล้วว่าเจ้ากำลังปกป้องเมืองอยู่ แล้วเหตุใดเจ้าถึงปล่อยให้หล่างมู่มีชีวิตอยู่เล่า? เจ้าตามเขามาจนถึงค่ายของเผ่านอกด่าน มิใช่ว่าต้องการทำร้ายราชาเผ่านอกด่านของเรารึ?!”

ลั่วชิงยวนมองไปยังราชาเผ่านอกด่านและอธิบายอย่างจริงจัง "ข้าเป็นเพียงหมอจริง ๆ ข้าช่วยองค์ชายหล่างมู่ด้วยแรงจูงใจที่เห็นแก่ตัว ข้าหวังว่าจะรักษาความเจ็บป่วยของราชาเผ่านอกด่านได้ และอยากโน้มน้าวให้ท่านยุติสงคราม"

“หากองค์ชายหล่างมู่ยอมสวามิภักดิ์ต่อแคว้นเทียนเชวียจริง ๆ และคิดนำคนของแคว้นเทียนเชวียมาที่นี่หวังทำร้ายราชาเผ่านอกด่าน คงมิพาข้ามาที่นี่เพียงผู้เดียวเช่นนี้”

"ในยามนี้ สิ่งที่จะปรากฏในค่ายเผ่านอกด่านของท่าน ควรเป็นกองทหารฝีมือดีของแคว้นเทียนเชวียไปแล้ว!"

คำอธิบายอย่างใจเย็นของลั่วชิงยวนทำให้หล่างชิ่นโกรธจนแทบคลั่ง

“ปากเก่งยิ่งนัก! เสด็จพ่อ ท่านอย่าได้เชื่อนางเด็ดขาด!”