ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 999

“ข้ามิได้อยากให้เขาตาย และข้าก็มิได้อยากทำร้ายเขาด้วย”

“ข้าแค่อยากให้เขายอมจำนนต่อข้า ยอมเป็นทาสของข้าอย่างเต็มใจก็เท่านั้น”

“แต่เป็นเขาเองที่มิยอมจำนน โดนข้าฝังแมลงกู่เข้าไปแล้ว ก็ยังคิดจะต่อต้านข้า”

“ตั้งแต่ข้าโตมา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ข้าได้พบกับคนกระดูกแข็งเช่นนี้”

“แต่ข้ามิเชื่อว่าเขาจะทนได้ไหว รอให้ข้าตัดเอ็นมือเขาแล้ว เขาก็จะขยับมิได้อีก และจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมจำนนต่อข้า!”

“ต่อให้เป็นหมาที่ต้องคอยดูแลตลอดเวลา แต่ข้าก็ยังพอใจกับมัน”

หล่างชิ่นยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ในนัยน์ตาของนางส่องประกายร้อนแรง

ลั่วชิงยวนมองนางด้วยสายตาเย็นชา "เจ้าทรมานได้เพียงร่างกายของเขา และขังไว้ได้ก็แค่ร่างกายของเขาเท่านั้น"

“จิตวิญญาณทหาร จะไม่มีวันยอมจำนน!”

เสียงของนางแหลมคม

ประโยคนั้นดุจดั่งค้อนหนักที่ฟาดหัวใจของหล่างชิ่นจนแตกสลาย

ใบหน้าของหล่างชิ่นเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ

หันมามองนางอย่างโกรธจัด

ทันใดนั้นฉินเชียนหลี่ในกรงเหล็กก็หัวเราะออกมา

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..."

“หล่างชิ่น เจ้าได้ยินหรือไม่ ทุกคนรู้ดีว่า มิว่าเจ้าจะทรมานข้าเยี่ยงไรข้าก็ไม่มีวันยอมจำนน!”

ฉินเชียนหลี่ในกรงเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาดุร้ายและเฉียบคม

ไม่มีความเกลียดชัง มีเพียงความมิยอมแพ้เท่านั้น

ความมุ่งมั่นนั้นมิอาจมีสิ่งใดมาสั่นคลอนได้

หล่างชิ่นโกรธมากจนเกือบจะระเบิด นางคว้าไหล่ของลั่วชิงยวนและผลักลั่วชิงยวนเข้าไปใกล้กับกรงเหล็ก

“เจ้าจะไม่มีวันยอมจำนนงั้นรึ หากลั่วชิงยวนถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ต่อหน้าเจ้า เจ้าจะมิยอมจำนนอยู่ดีใช่หรือไม่?”

“ข้าจะควักตานาง ตัดลิ้นนาง ตัดแขนขานางออก เจ้าก็จะมิยอมจำนนอยู่วันยังค่ำใช่หรือไม่!”

หล่างชิ่นคำราม เสียงของนางแหบแห้ง

ดวงตาของฉินเชียนหลี่เปลี่ยนไป

ลั่วชิงยวน หัวเราะเบา ๆ "หล่างชิ่น เจ้าไม่มีวันเข้าใจถึงจิตวิญญาณอันแข็งแกร่งของเหล่าทหารแห่งแคว้นเทียนเชวียหรอก"

“มิต้องพูดถึงว่าเจ้าสามารถทรมานข้าได้หรือไม่ ทว่าหากเจ้าทรมานข้าได้แล้วอย่างไรเล่า มิยอมจำนนก็คือมิยอมจำนน ข้ายอมตายได้ แต่จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ มิอาจถูกทำให้แปดเปื้อน”

“โดยเฉพาะเมื่อมันจะต้องเปื้อนสิ่งสกปรกเช่นเจ้า”