เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1105

สายลมในต้นฤดูหนาวช่างเหน็บหนาวเสียเหลือเกิน หนาวจนรู้สึกราวกับว่ามันเป็นพุ่มไม้หนามที่พันรอบหัวใจบอบช้ำของเธอ ทั้งยังทำให้ความเจ็บปวดที่มีอยู่เดิมยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นไปอีก

เมเดลีนเอื้อมมืออันสั่นเทาไปรับการ์ดที่เคนยื่นให้

เมื่อถือมันไว้ในมือ เธอรู้สึกราวกับว่ากำลังสัมผัสถึงปลายนิ้วเย็น ๆ ของเจเรมี่อยู่

“ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอระงับความเศร้าและถามอย่างใจเย็น

“นับวันนี้ก็เป็นวันที่ 49 แล้วครับ” เคนตอบและมองไปที่หลุมฝังศพข้างหน้าเขา ก่อนจะถอนหายใจ

“เหตุผลที่คุณวิทแมนเลือกสถานที่ตรงนี้ และทำไมหลุมฝังศพถึงได้มีขนาดสั้นกว่าปกติ ก็เป็นเพราะเขาเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่ของคุณ ดังนั้นเมื่อเขาตาย เขาจึงอยากจะใช้สิ่งนี้แสดงถึงการคุกเข่าให้พวกเขา และหวังว่าจะใช้มันเพื่อสำนึกผิดต่อพ่อแม่ของคุณ”

หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น เมเดลีนก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม และหยดลงบนการ์ดในมือเรื่อย ๆ

ลิเลียนขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นว่าเมเดลีนร้องไห้ เธอขยับเข้าใกล้เมเดลีนมากขึ้นเพื่อจับมือของผู้เป็นแม่ และทำราวกับว่ากำลังพยายามปลอบใจ

เมเดลีนรู้สึกถึงความอบอุ่นของลูกสาว เธอจึงจับมือลิเลียนไว้แน่นก่อนจะพูดกับเคนว่า “ฉันอยากอยู่ที่นี่กับลิลลี่สักพัก”

เคนเข้าใจว่าเมเดลีนหมายถึงอะไร เขาจึงพยักหน้าและไม่พูดอะไร

หลังจากที่เคนเดินออกไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเมเดลีนซึ่งดูหมดกำลังใจ

ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงบาง ๆ คำพูดบางอย่างติดอยู่ในลำคอของเขา เขาอยากจะบอกเธอ แต่เขาทำไม่ได้

เมเดลีนพาลิเลียนไปที่หลุมฝังศพ หลุมฝังศพนั้นว่างเปล่าไม่มีชื่อ สิ่งเดียวที่อยู่บนนั้นคือวันเดือนปีเกิด

มันดูเหมือนกับตอนนั้นตอนที่เธอเหลือบมองมัน

แต่ในตอนนั้นเธอกลับไม่คิดมาก่อนว่าที่ตรงนี้จะเป็นหลุมศพที่เจเรมี่เตรียมไว้ให้สำหรับตัวเอง

เธอกำการ์ดแน่นขึ้นและดึงลิเลียนไปที่หลุมฝังศพ จากนั้นเธอก็คุกเข่าลงและลูบไล้ใบหน้าที่งุนงงของเด็กหญิงตัวน้อย

“ลิเลียน แสดงความเคารพสิจ๊ะ”

ลิเลียนกะพริบตาและรู้สึกสับสน

เมเดลีนจึงยิ้มอย่างอ่อนโยนทั้งน้ำตา “มาเถอะ โค้งคำนับให้กับเขา”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ