เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1106

หลังจากอ่านจดหมายเมเดลีนก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้

เธอเงยหน้าขึ้นมองหลุมศพไร้ชื่อด้วยดวงตาที่กลายเป็นสีแดงและมีน้ำตาก่อนจะสัมผัสมันเบา ๆ

“ฉันจะลืมคุณได้ยังไง?”

เธอยิ้มในขณะที่น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ลมหนาวพัดผ่านร่างของเธอและขณะนั้นเองเธอก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ อยู่ภายใน

จากนั้นจู่ ๆ เมเดลีนก็ลุกขึ้นและวิ่งไปที่หน้าหลุมฝังศพของเอโลอิสและฌอน ก่อนจะคุกเข่าลงเสียงดัง

“แม่คะ พ่อคะ ได้โปรดยกโทษให้เจเรมี่ด้วยนะคะ ได้โปรด…”

เมเดลีนวิงวอนอย่างเศร้าสร้อย ลิเลียนไม่รู้ว่าทำไมเมเดลีนถึงร้องไห้อย่างนั้น แต่เด็กน้อยก็วิ่งไปคุกเข่าลงตามแม่ของเธอเช่นกัน

ทั้งสองคุกเข่าลงต่อหน้าหลุมศพและเผชิญกับลมเย็น ๆ ในฤดูหนาว คนหนึ่งกำลังร้องไห้ในขณะที่อีกคนกำลังปลอบโยน

ชายในรถสีดำที่ทางเข้าสุสานเงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้าก่อนจะเบือนหน้าหนีไป

“ไปกันเถอะ”

รถสตาร์ทเครื่องยนต์และขับหายไปในถนนอันว่างเปล่า

…

หลังจากออกจากสุสาน เมเดลีนก็ลืมพาลิเลียนไปพบจิตแพทย์เสียสนิท

เธอฟุ้งซ่านมากจนเหม่อลอยตลอดทั้งวัน

เธอไม่กล้าบอกใครเกี่ยวกับการตายของเจเรมี่ และเธอยอมเจ็บปวดจากการสูญเสียนี้เพียงลำพัง

ไรอันรู้ว่าเมเดลีนยังคงลืมเจเรมี่ไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงจัดงานแต่งงานปลอม ๆ กับเธอ เพื่อให้เมเดลีนสามารถไปจากเขาได้ทุกเมื่อหลังจากที่เธอเซ็นเอกสารหย่า

นอกจากการขอบคุณแล้ว เมเดลีนก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับไรอันอีก

หลังจากฤดูหนาวผ่านพ้นไป เด็ก ๆ ก็โตกันหมดแล้ว

ในวันแรกของการเปิดเรียนในช่วงฤดูร้อน เมเดลีนและไรอันก็ได้ส่งลิเลียนกับแจ็คสันไปโรงเรียนอนุบาลแห่งใหม่ด้วยกัน ในเวลาเดียวกันนั้นพวกเขาก็เล่าให้ครูฟังเกี่ยวกับสถานการณ์ของลิเลียน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ