บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1129

เมเดลีนรู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในห้วงความฝัน ขณะที่มีบางคนกำลังร้องเรียกเธออยู่ในฝัน

“เอวลีน ตื่นสิ เอวลีน”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนและเป็นห่วงของผู้ชายคนหนึ่งดังก้องอยู่ในหูของเธออย่างต่อเนื่อง

เอวลีนขมวดคิ้วและค่อย ๆ ลืมตา ใบหน้าของไรอันปรากฏขึ้นท่ามกลางสายตาที่พร่ามัวของเธอช้า ๆ

“เอวลีน คุณฟื้นแล้วใช่ไหม?” เขาถาม

“ไรอัน?”

“ผมเอง” ไรอันพูดขณะที่มองเธอด้วยความกังวล "คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

เป็นอะไรหรือเปล่า?

สติของเธอกลับมาชัดเจนอีกครั้งในทันที หญิงสาวนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะสลบไป จากนั้นก็เห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงแล้ว

เธอลุกขึ้นนั่งทันที ผ้าคลุมถูกเลื่อนลงจากไหล่ ทำให้ตกใจและรู้ได้ทันทีว่าเสื้อผ้าของเธอถูกถอดออกหมด เหลือเพียงเสื้อชั้นในเท่านั้น

สถานการณ์ทั้งหมดนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ

ก่อนเธอจะดึงผ้าห่มขึ้นมาพันรอบตัวทันที

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” เธอถามด้วยความสับสนและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าบนพื้น เธอก็ก้มลงหยิบมันขึ้นมาทันที

ไรอันหันตัวหนีทันที “ใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ” เขาบอกเธอ

เมเดลีนไม่พูดอะไร เธอรีบสวมเสื้อผ้าหลังจากที่ไรอันเดินกะเผลกห่างออกไป

เธอจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนั้น

เธอจำได้เพียงว่าได้นำของใช้ประจำวันมาให้ไรอันเท่านั้น แต่หลังจากที่เข้ามาในห้อง เธอเห็นเขาหลับสนิทจึงกำลังจะเดินกลับออกไป ทว่าเธอกลับหมดสติไปก่อน

เธอสวมเสื้อผ้าแล้วมองไปที่เตียงด้วยความรู้สึกที่หนักหน่วงในใจ

ความคิดเกิดขึ้นในใจของเธอมากมาย แต่เธอไม่กล้าที่จะคิดถึงมันต่อ

ไรอันนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เขาพยายามยืนขึ้นเมื่อเห็นว่าเมเดลีนสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว แต่เขาไม่สามารถยืนได้เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ขา

“นั่งลงก่อนค่ะ” เมเดลีนเอ่ย เธอมองเขาและตัดเข้าประเด็นอย่างตรงไปตรงมา “ไรอันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันถึงอยู่บนเตียงในสภาพนั้นได้?”

ไรอันมองดูท่าทางจริงจังของเธอ ดวงตาของเขาฉายแววขอโทษ “ผมขอโทษเอวลีน แต่ผมคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเรา”

เธอไม่อยากจะโกหกเขา แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่น

“ฉันไม่ว่างเลยไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าคุณโทรเข้ามา มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอถาม

เจเรมี่ไม่ได้สงสัยในตัวเธอ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ผมก็แค่เริ่มคิดถึงคุณ เมื่อไหร่คุณจะกลับมาล่ะ?”

ความหวานปะทุขึ้นในใจของเมเดลีน “เดี๋ยวฉันจะกลับแล้วค่ะ” เธอบอก เมื่อนึกถึงว่าเขากำลังรอเธอกลับบ้าน ความรู้สึกผิดก็เกิดขึ้นในใจของเธอ “เจเรมี่คะ ฉันก็คิดถึงคุณมากเหมือนกัน”

เมเดลีนได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากปลายสายดูเหมือนเจเรมี่เองจะอารมณ์ดีเช่นกัน

ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้กลับทำให้เธอรู้สึกแย่มาก

เมื่อวางสาย เธอก็มองไปที่ไรอันซึ่งนั่งอยู่ตรงโซฟาด้วยสีหน้าหงุดหงิด เธอเองก็รู้สึกไม่พอใจเช่นกัน

“ฉันจะกลับแล้ว คุณก็พักผ่อนนะ” เธอบอกเขา

จากนั้นเมเดลีนก็คว้ากระเป๋าถือของเธอแล้วหันหลังกลับเพื่อจากไป