บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1130

ทันใดนั้นไรอันก็เอื้อมมือไปจับมือเธอไว้ แต่เมเดลีนก็สะบัดมือเขาออกโดยสัญชาตญาณ

เมื่อสังเกตเห็นว่าไรอันมองมาอย่างอึ้ง ๆ เมเดลีนก็ตระหนักได้ว่าการตอบสนองของเธอดูจะเกินจริงไปหน่อย “โทษทีค่ะ ไรย์” เธอบอก

“ไม่เป็นไร ผมคงทำตัวบุ่มบ่ามไปหน่อย” ไรอันพูดในขณะที่พยุงตัวขึ้นด้วยแขน เขายืนขึ้นอย่างพยายาม

“ผมรู้ว่ามันยากสำหรับคุณที่จะยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ผมรู้ว่าผู้ชายคนเดียวที่คุณรักคือเจเรมี่ วิทแมน เรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างเราสองคน ผมจะไม่พูดเรื่องนี้กับใคร” เขาบอกกับเธอ

เมเดลีนเข้าใจความหมายและรู้ว่าเขาเป็นคนดี แต่สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็เกิดขึ้นแล้วจริง ๆ มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะบอกตัวเองว่าเป็นอย่างอื่น

คนอื่นไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ แต่ไม่มีทางที่เธอจะก้าวข้ามความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของตัวเองไปได้

เธอไม่พูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าแล้วจากไป

เมเดลีนกลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนโดยเร็ว แต่เจเรมี่ไม่ได้อยู่ที่นั่น ดังนั้นเธอจึงไปอาบน้ำ

เธอรู้ดีว่าเหตุการณ์นี้ไม่ง่ายขนาดนั้น

ต้องมีคนวางแผนร้ายใส่ไรอันกับเธอแน่ ๆ

ไม่อย่างนั้นเธอจะหมดสติทันทีแบบนั้นได้ยังไง?

มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเธอและไรอัน ในตอนที่หมดสติจริงหรือเปล่า?

เมเดลีนคิดจนหัวจะแตก แต่ก็ยังจำอะไรไม่ได้

หลังจากอาบน้ำอยู่ครึ่งชั่วโมง เมเดลีนก็ออกมา ซึ่งเป็นเวลาที่เจเรมี่กลับมาพอดี ชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างเตียงและกำลังพลิกดูแฟ้มเอกสาร

เมเดลีนเช็ดผมให้แห้งด้วยผ้าขนหนู ตอนนี้เธอค่อนข้างรู้สึกผิดจนไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา

“ทำไมคุณถึงอาบน้ำตอนนี้ล่ะ?” เจเรมี่ถามพลางวางเอกสารในมือลงและคว้าไดร์เป่าผมขึ้นมาเมื่อเห็นเธอออกมาจากห้องน้ำ

“ฉันเหงื่อออกนิดหน่อยแล้วรู้สึกไม่สบายตัวน่ะค่ะ ก็เลยเข้าไปอาบน้ำ” เธอตอบพร้อมแก้ตัว เพียงพูดไปแค่นี้เธอก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาในทันที

เธอไม่ต้องการที่จะโกหกเขา แต่เธอก็ไม่กล้าบอกความจริงเช่นกัน

เจเรมี่ไม่สงสัยเธอเลย เขาจับมือเธอและนั่งลงบเตียงข้าง ๆ เธอ จากนั้นก็ยกไดร์เป่าผมให้เธอจนแห้ง

การกระทำของเขาอ่อนโยน ยิ่งรู้สึกว่าเขาทะนุถนอมเธอมากเพียงใด ก็ยิ่งทำให้เมเดลีนรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม

ใครกันที่อยากวางแผนร้ายใส่ไรอันกับเธอ?

เช้าวันจันทร์เมเดลีนไปส่งลูก ๆ ที่โรงเรียนด้วยตัวเอง เนื่องจากคนขับรถไม่ว่าง ขณะที่ขับรถผ่านวิทแมน คอร์ปอเรชั่นเธอก็อยากจะเข้าไปหาเจเรมี่

แม้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดูค่อนข้างอึดอัดสำหรับคนภายนอก แต่เธอก็ยังต้องการพบเขา

เมเดลีนขึ้นลิฟต์มาจากชั้นใต้ดิน ขณะที่เดินออกมาจากลิฟต์ เธอก็เห็นพนักงานต้อนรับซึ่งกำลังยุ่งอยู่กับการจัดแฟ้มเอกสาร เธอสังเกตเห็นพัสดุอยู่ข้าง ๆ จึงหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าเป็นของเจเรมี่

“ฉันมาหาคุณวิทแมน เดี๋ยวฉันเอามันไปให้เขาเอง คุณทำงานต่อเถอะ” เธอเอ่ย

เมื่อเห็นว่าเป็นเมเดลีนพนักงานต้อนรับก็ถึงกับมึนงงไป แต่เธอก็รีบตอบกลับหลังจากอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง “ขะ... ขอบคุณค่ะ คุณมอนต์โกเมอรี”

เมเดลีนส่งยิ้มแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของเจเรมี่

เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันทีที่เขาเห็นเมเดลีน

เธอไม่อยากจะรบกวนเขาระหว่างโทรศัพท์ เธอจึงเดินไปเทน้ำใส่แก้วให้ตัวเองแล้ววางพัสดุไว้บนโต๊ะของเขา

หลังจากที่เดินกลับมา เธอก็สังเกตเห็นเจเรมี่ยืนอยู่หน้าโต๊ะของตัวเอง ในมือของเขาถือรูปถ่ายเป็นปึกและกำลังไล่ดูทีละรูป สีหน้าของเขาเย็นชาขึ้นทุกครั้งที่มองรายละเอียดในแต่ละภาพ

“เจเรมี่ กำลังดูอะไรอยู่คะ? ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น” เธอถาม