บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1137

เมื่อถูกดึงตัวเข้ามาข้างในห้องอาบน้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว เมเดลีนก็เสียสมดุลและล้มลงในอ้อมแขนแกร่งของชายหนุ่มที่พยุงเธอไว้ได้ทันเวลาพอดี

หยดน้ำร่วงหล่นลงมาจากผมที่เปียกของเขาจนทำให้เสื้อผ้าของเธอเปียกชื้น เมเดลีนพยายามยกมือขึ้นเช็ดหน้า แต่ก็พบว่าข้อมือของเธอถูกรั้งเอาไว้

“อยากอาบน้ำด้วยกันไหม?” เสียงทุ้มและแหบพร่าของเจเรมี่คลอเคลียอยู่ข้างหูชวนให้หลงใหล

เมเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอสั่นไหว โดยไม่รู้เลยว่าเจเรมี่จะจับแรงจูงใจที่แท้จริงของเธอได้หรือไม่

เธอเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าของเขาที่แสดงออกมา แต่หยดน้ำที่ตกลงมาทำให้เธอลืมตาได้ไม่ถนัดนัก

“ฉันแค่อยากล้างมือ” เมเดลีนแก้ตัวด้วยความรู้สึกผิด

“งั้นเหรอ?” เจเรมี่ลดเสียงลง เสียงทุ้มของเขากำลังจุดชนวนอะไรบางอย่างในตัวเธอ “ถ้าคุณจะล้างมือ ก็ควรจะล้างส่วนที่เหลือด้วยไม่ใช่เหรอ หืม?”

“...”

คนฟังรู้สึกตกตะลึงจนแก้มร้อนผ่าว

พวกเขาอาจแต่งงานกันมานานหลายปีแล้ว แต่เมเดลีนก็ยังคงรู้สึกเขินอาย เมื่อคิดว่าจะต้องอาบน้ำด้วยกัน

แม้จะอาบน้ำจนเสร็จแล้ว แต่แก้มของเมเดลีนก็ยังร้อนผ่าวไม่หาย เธอยังคงนั่งตัวแข็งอยู่บนเตียง และปล่อยให้เจเรมี่เป่าผมให้อย่างทะนุถนอม

เธอหยุดคิดถึงภาพที่เจเรมี่พยายามซ่อนทิชชู่เมื่อตอนที่ไอออกมาไม่ได้

ถ้าไม่มีอะไรจริง ๆ แล้วเขาจะปิดบังเธอทำไม?

ขณะที่กำลังทิ้งตัวลงบนเตียง เมเดลีนก็มีความคิดอยากจะค้นกระเป๋าของเจเรมี่ แต่อีกฝ่ายกลับกอดเธอไว้ตลอดเวลา

เธอกลัวว่าจะรบกวนการนอนหลับของเขา เมเดลีนจึงยอมแพ้และหลับไปด้วยเช่นกัน

แต่ด้วยการกระทำของเขาที่ยังค้างคาอยู่ในใจ จึงทำให้เธอนอนไม่หลับเสียที

เธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่นอนข้าง ๆ อย่างเป็นกังวล เธอจ้องมองอย่างเงียบ ๆ ภายใต้แสงจันทร์ราง ๆ ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน

เมื่อหลับตาลง เธอจึงมองไม่เห็นสีตาที่เปลี่ยนไปของเขาอีก ถึงกระนั้นทั้งผม กลิ่น และเสียงของเขาก็เปลี่ยนไปทั้งหมดเช่นกัน

เจเรมี่ทำอาหารเช้าออกมาเป็นอย่างดีและเมเดลีนก็ทานมื้อเช้านั้นอย่างมีความสุข แม้ว่าเธอจะยิ้ม ทว่าหัวใจของเธอก็ยังคงครุ่นคิดถึงกระดาษทิชชู่ที่เขาซ่อนไว้

ถึงจะรู้ว่าตอนนี้เจเรมี่คงจัดการกับมันไปแล้วก็ตาม

ผ่านไปแล้วสองสามวันและเมเดลีนก็ไม่เห็นเจเรมี่ไออีกเลย เธอจึงสงสัยว่าตัวเองอาจจะคิดมากไปเอง

แต่เธอก็ยังไม่ลืมสายสนทนาเมื่อวันก่อน

ในช่วงครึ่งปีมานี้เจเรมี่ต้องผ่านอะไรมาบ้าง?

เขาไม่ได้บอกว่ารอดชีวิตจากวิกฤติที่เกิดขึ้นได้อย่างไร และเธอเองก็ไม่อยากยัดเยียดให้เขาต้องตอบเช่นกัน

เธอรู้ว่าเหตุผลเดียวที่เขาไม่บอกเธอก็เพราะเขาไม่ต้องการให้เธอต้องกังวล

หัวใจของเธอเจ็บปวดแทนเขา เธอสงสัยว่าเขาต้องสูญเสียและทุกข์ทรมานมากขนาดไหนที่ต้องต่อสู้กับความทุกข์เหล่านั้นเพียงลำพัง