หัวใจของเมเดลีนเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะไม่คิดว่าเจเรมี่จะตื่นขึ้นมา!
เธอรีบฉีดของเหลวทั้งหมดที่มีเข้าไป แล้วดึงเข็มออกจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว
เข็มถูกซ่อนไว้ด้านหลังด้วยความลนลาน เธอพยายามครุ่นคิดหาวิธีว่าควรอธิบายทุกอย่างกับเขาอย่างไรดี
เจเรมี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นด้วยใบหน้างัวเงีย ตอนนี้เขามองมาที่เมเดลีนด้วยสีหน้ามึน ๆ งง ๆ
“ทำไมคุณตื่นแล้วล่ะ ลินนี่?”
“...” คนฟังรู้สึกผิดและหลบสายตา เธอสับสน
‘เจเรมี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอ ว่าฉันฉีดยาบางอย่างให้เขา?’
เมเดลีนเดาว่าเจเรมี่คงไม่ได้สังเกตเห็น
‘ถ้าเห็น เขาคงถามว่าฉันทำอะไรไปแล้ว’
“ฉันกำลังจะไปเข้าห้องน้ำค่ะ” เมเดลีนอธิบาย “แล้วคุณล่ะคะ? ทำไมถึงตื่นแล้วล่ะ? ฉันปลุกคุณหรือเปล่าคะ?”
เจเรมี่ส่ายหัวด้วยใบหน้าง่วงงุน ก่อนจะนอนลงบนเตียงแล้วพูด “ผมก็คิดว่าจะไปเข้าห้องน้ำเหมือนกัน”
ขณะที่กำลังพูด เขาก็พลิกตัวไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของคนรัก เมเดลีนก็รีบเก็บเข็มและยาที่ใช้หมดแล้วทิ้งลงในถังขยะ
เจเรมี่รู้สึกใจสลายเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของเธอจากปลายหางตา
เขาเข้าไปในห้องน้ำและมองดูรอยเจาะเล็ก ๆ บนแขนของตัวเอง แต่กลับประหลาดใจที่เขาไม่เป็นอะไรเลย
‘ลินนี่ ไม่ว่าคุณจะฉีดอะไรให้ ผมก็จะยินดีรับมัน’
…
หลังจากที่เมเดลีนฉีดยาให้กับเขาสองโดสแล้ว เธอก็คอยสังเกตปฏิกิริยาที่อาจเกิดขึ้นในร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลลิเลียนกลับยังคงเกาะติดกับเมเดลีนแน่น และไม่ยอมเข้าหาเจเรมี่เลยราวกับว่าเธอเห็นเขาเป็นคนแปลกหน้า
แพทย์เจ้าของไข้เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยเมินเฉยต่อเจเรมี่ เขาเองก็ประหลาดใจมากเช่นกัน ถึงอย่างนั้นเขาก็อดทนพอที่จะถามเด็กหญิงตัวน้อยอย่างใจเย็นว่า “หวัดดีจ้ะ สาวน้อย หนูรู้ไหมว่าในหมู่พวกเรา คนไหนคือแม่ของหนูจ๊ะ?”
ลิเลียนเข้าใจสิ่งที่หมอถาม เธอจึงเข้าไปกอดเมเดลีนแน่นโดยไม่ต้องคิดและไม่ได้สนใจพยาบาลที่ยืนรวมอยู่ด้วยเลย เธอเอนศีรษะเล็ก ๆ ซุกไปกับตัวเมเดลีน
‘เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มีความคิดชัดเจนและรู้ว่าเมเดลีนคือแม่ของเธอ’
หมอจึงถามอีกว่า “แล้วพ่อล่ะจ๊ะ? ชี้ให้คุณหมอดูได้ไหม?”
หัวใจของเจเรมี่เริ่มเต้นแรงจนกระแทกเข้ากับซี่โครง เมื่อได้ยินสิ่งที่หมอถามออกมา
เขาชำเลืองมองลิเลียนอย่างตั้งใจและรอคอยให้เธอเดินเข้ามาใกล้ ทว่าแม้จะผ่านไปสักพักแล้ว เขาก็ไม่เห็นแม้แต่การกระทำใด ๆ จากเธอเลย ลิเลียนไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ
เจเรมี่รู้สึกราวกับว่าเขากำลังตกลงไปในหุบเหวน้ำแข็ง ความรู้สึกเย็นยะเยือกคืบคลานมาตามสันหลัง และความรู้สึกนี้เป็นสิ่งที่เขาสัมผัสได้เพียงคนเดียว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...