บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1212

เอี๊ยด!

จู่ ๆ เจเรมี่ก็เหยียบเบรกอย่างแรง และในวินาทีสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติเขาก็รีบจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ข้างทาง โชคดีที่ทางตรงนั้นแทบไม่มีคนผ่านไปมา ชายหนุ่มจึงใช้แรงทั้งหมดที่มีอุ้มเมเดลีนลงมาได้อย่างปลอดภัย

เมเดลีนรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป เมื่อได้ยินเสียงเบรกที่ดังขึ้นมากะทันหัน

ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจคือ ทันทีที่ลงจากรถได้เจเรมี่ก็เริ่มไออย่างแรง และใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวมาก

“คุณเป็นอะไรไป เจเรมี่?!” เมเดลีนกอดเขาด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจ

เจเรมี่ไม่ต้องการให้เธอเห็นความทุกข์ทรมานและรูปลักษณ์ที่น่าอายของตัวเอง จึงผลักเธอออกไปอย่างนุ่มนวล

“อยู่ให้ห่างผม ลินนี่” เขาพูดขณะหมุนตัวหนีไป ห่างออกไปไม่ถึงสองก้าวเขาก็วางมือบนต้นไม้ใหญ่ข้างทางเพื่อพยุงร่างกายที่อ่อนแรงไว้

“เจเรมี่!” เมเดลีนไม่สามารถทิ้งเขาได้จึงวิ่งไปสวมกอดทันที “เกิดอะไรขึ้นคะ? คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? บอกฉันสิ!”

เมเดลีนรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกมดนับล้านกำลังกัดกินขณะเดียวกันน้ำตาก็ไหลอาบใบหน้า เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของชายผู้เป็นที่รัก

เจเรมี่กำลังกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกคันในคอที่แห้งผากได้และไอออกมาอย่างรุนแรง

เขาเริ่มไออย่างแรง บวกกับความเจ็บปวดที่บีบรัดบริเวณหัวใจ เขารู้สึกราวกับว่าใกล้จะหมดสติลงทุกที

“เป็นอะไรไป เจเรมี่? อย่าทำให้ฉันตกใจสิ!” เสียงของเมเดลีนสั่นเครือและกอดเขาไว้แน่น “เจเรมี่คุณบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไปอีก คุณต้องไม่เป็นอะไรสิ เจเรมี่!”

เจเรมี่ได้ยินทุกคำที่เธอพูดและต้องการปลอบโยน แต่เขาก็ไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้นมาทำอย่างที่ใจคิด

เมเดลีนกังวลขณะที่น้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มของเธอไม่หยุด และกระทบลงบนหลังมือของเขา “อย่าทิ้งฉันไป เจเรมี่ ฉันขอร้องล่ะ…”

เจเรมี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามตั้งสติอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ยังคงรู้สึกเจ็บตรงบริเวณหัวใจ

“ผมทำให้คุณกังวลอีกแล้ว” เขาหอบและใช้พลังงานที่เหลืออยู่ในตัวบอกกับเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะยังมีสติดีอยู่ในขณะที่มองไปยังเมเดลีนด้วยสายตาแสดงความหลงใหล “ลินนี่ ผมเดาว่าคงเก็บเรื่องนี้ไว้จากคุณไม่ได้อีกแล้ว”

เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ในขณะที่ดวงตาค่อย ๆ หม่นแสงลง

“ลินนี่ จริง ๆ แล้ว ผมไม่เคยหายจากอาการป่วยเลย หรือผมควรจะบอกว่า ผมจะไม่หายดีกันนะ? อย่างมากที่สุดก็คืออีกสองปี ผมจะอยู่กับคุณได้อีกสองปีเท่านั้น”

เมเดลีนเองก็รู้เรื่องนี้มาระยะหนึ่งแล้ว แต่การได้ฟังคำพูดนี้จากปากของเขาก็ทำให้เธอใจสลายยิ่งกว่าตอนที่เธอรู้เรื่องนี้เป็นครั้งแรกอยู่ดี

แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน แต่ในขณะนั้นเธอรู้สึกราวกับว่ามีหิมะกำลังโปรยปรายลงมาพร้อมกับสายลม เธอรู้สึกได้ถึงลมหนาวที่พัดผ่านผิวกายของเธอ

“ผมรู้ว่าคุณจะต้องเสียใจมาก แต่ผมหวังว่าจากนี้ไป คุณจะค่อย ๆ ยอมรับความจริงนี้ได้” เจเรมี่ปลอบใจขณะเดียวกันก็พยายามบอกให้เธอเตรียมใจเอาไว้ด้วย “คุณเห็นไหม ลินนี่? ว่าที่นี่คือที่ไหน?”