เมเดลีนใช้ดวงตาเปียกชื้นของเธอมองไปข้างหน้าตามทิศทางที่เจเรมี่กำลังมองอยู่
ภายใต้แสงอาทิตย์ เสียงคลื่นทะเลดังเข้ามากระทบในหูของเธอ ก่อนเธอจะได้กลิ่นความเค็มของมหาสมุทรซึ่งเป็นความรู้สึกของฤดูร้อน
มันคือเอพริลฮิลล์ สถานที่ที่พวกเขาพบกันครั้งแรกและกลายมาเป็นคู่รักกัน
“ลินนี่ ผมหวังว่าชาติหน้าผมจะยังสามารถจับมือคุณไว้ และวิ่งไล่ตามคุณไปจนทั่วทั้งหาดแห่งนี้ได้ ถึงตอนนั้นผมจะจดจำรูปลักษณ์ของคุณไว้ในใจเสมอ และจะไม่มีวันเข้าใจผิดว่าคุณเป็นคนอื่นอีก ผมจะไม่ปล่อยให้คุณทนกับความทุกข์และความอับอายโดยไม่จำเป็นอีกต่อไป”
เมื่อได้รู้ถึงความคาดหวังและคำขอโทษของเขา เมเดลีนก็หลั่งน้ำตาและซบหน้าลงที่ซอกคอของเขาทันที “ฉันไม่ปรารถนาชาติหน้าหรอกนะ เจเรมี่ ฉันต้องการคุณในชีวิตนี้เท่านั้น”
ขณะที่เธอกำลังพูดอยู่นั้น จู่ ๆ เธอก็แสดงสีหน้าจริงจังออกมา “เจเรมี่ ฉันจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับคุณ!”
ทันทีที่เจเรมี่ได้ยินอย่างนั้นมันก็ทำให้เขานึกถึงคืนนั้นที่โรงพยาบาลที่เมเดลีนได้พูดบางอย่างคล้าย ๆ กันนี้ออกมา
ในขณะเดียวกันเขาก็ทนความเจ็บปวดไว้ไม่ได้อีกต่อไป ลมหายใจของเขาแผ่วลงทุกที และทำได้เพียงพิงเธอไว้เพื่อผ่อนคลาย
ทว่าในวินาทีต่อมา เจเรที่ก็สังเกตเห็นว่าเมเดลีนหยิบขวดยาออกมาจากกระเป๋าซึ่งเธอมักจะพกติดตัวไว้เสมอ จากนั้นเธอก็หยิบกระบอกฉีดยาและเข็มสำหรับใช้แล้วทิ้งออกมา
เมเดลีนดึงน้ำยาเข้าไปในกระบอกฉีด ก่อนจะจับแขนของเจเรมี่เพื่อคลำหาชีพจร จากนั้นเธอก็ฉีดของเหลวเข้าไปในตัวเขาโดยไม่ลังเล
เป็นอีกครั้งที่เจเรมี่รู้สึกได้ถึงของเหลวเย็น ๆ แล่นผ่านไปทั่วร่างของตัวเอง สิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกเสียดแทงที่ทำให้เขาเจ็บปวดอย่างสุดจะพรรณนา
เขาพยายามอดทนไว้จนกระทั่งค่อย ๆ รู้สึกว่าหัวใจของเขาไม่เจ็บปวดมากอย่างก่อนหน้านี้แล้ว และการหายใจก็ราบรื่นมากขึ้นด้วยเช่นกัน
เมเดลีนเห็นสีหน้าของเจเรมี่ที่ดูเหมือนจะแสดงว่าเขารู้สึกดีขึ้นแล้ว เธอจึงวางเข็มไว้ข้าง ๆ แล้วกอดเขาเอาไว้แน่น “ไม่ต้องกังวล เจเรมี่ ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้คุณทิ้งฉันไปแบบนั้น ฉันอยากให้คุณอยู่กับฉันและลูก ๆ ของเราไปอีกหลายปี”
“นั่นมันคืออะไรลินนี่?” เจเรมี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง ในที่สุดเขาก็มีแรงพอที่จะสัมผัสใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเธอได้
“มันเป็นยาถอนพิษค่ะ” เมเดลีนตอบด้วยความซื่อสัตย์
เพราะเจเรมี่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรม เธอจึงคิดว่าหากสามารถพบเขาในวันนี้ เธอจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อส่งยาถอนพิษเหล่านี้ให้เขา ถึงแม้เธอจะคิดว่าแทบไม่มีหวังแล้วก็ตาม
เธอมอลยาให้กับเขาแล้วเอ่ยว่า “ฉันไม่รู้ว่าอดัมร่วมมือกับไรอันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พิษที่ออกฤทธิ์ช้านี้ถูกสร้างขึ้นโดยอดัม ดังนั้นยาถอนพิษจากเขาคือจึงน่าจะมีประสิทธิภาพมากที่สุด”
เมเดลีนอธิบายต่อไปว่า “เจเรมี่ จริง ๆ แล้วก่อนหน้านี้ฉันได้ฉีดมันให้คุณไปแล้วสามโดส ฉันคิดว่าคุณกำลังดีขึ้น แต่เมื่อกี้ ทำไมจู่ ๆ คุณถึงเจ็บปวดมากขนาดนั้นล่ะ?”
เจเรมี่รู้เรื่องยาที่ฉีดให้เขาสามครั้งก่อนหน้านี้แล้ว ส่วนเหตุผลที่เขาเจ็บปวดมากก่อนหน้านี้ เจเรมี่เองก็รู้ดีเช่นกัน แต่ในขณะนั้นเขาไม่สามารถสงบนิ่งพอที่จะเผชิญหน้ากับมันได้
ทันใดนั้นเขาก็หยิบยาทั้งสามขวดไปจากเมเดลีน เขาลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปยังทะเล
“เจเรมี่! คิดว่าคุณกำลังจะทำอะไร?!” เมเดลีนรู้ว่าเจเรมี่คิดจะทำอะไรและรีบไล่ตามเจเรมี่ไป “เจเรมี่ ฉันรู้ว่าคุณเกลียดไรอัน แต่อย่าผลีผลามนะ! ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของคุณ คุณจะต้องมีชีวิตยืนยาวนะ เจเรมี่!”
“ถ้าหากผมทำให้คุณต้องยอมจำนนต่อผู้ชายคนอื่น และต้องทนรับความอัปยศอดสูทั้งหมดเพื่อที่ผมจะได้มีชีวิตที่ดีและปลอดภัย ผมยอมตายทั้งเป็นดีกว่าใช้ชีวิตอยู่บนความทุกข์ของคุณ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...