บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1224

ระหว่างที่กำลังอยู่ในลิฟต์และจะกำลังขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็บังเอิญเห็นไรอันอุ้มเมเดลีนเข้าไปในลิฟต์อีกตัว

เมื่อประตูกำลังจะปิด เขาก็เห็นแขนที่เปื้อนเลือดและใบหน้าซีดเซียวของเมเดลีน

“ลินนี่!”

เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขากระโจนหลุดออกมาจากอก แต่เมื่อกำลังจะไล่ตามไป ตำรวจซึ่งอยู่บนดาดฟ้าก็สังเกตเห็นเขาพอดี

“นั่นเจเรมี่ วิทแมน!”

“จับเขา! ถ้าขัดขืนให้ยิงทันที!”

ตอนนี้เจเรมี่นึกถึงแต่เมเดลีน เขาจึงไม่สามารถอยู่เฉยและปล่อยให้โดนจับกุมได้ง่าย ๆ

หากเขาถูกจับ เขาจะไม่สามารถหาความจริงที่เกิดกับเมเดลีนได้ และเขาอาจถูกไรอันใส่ร้ายได้อีกครั้ง

เขาเลือกที่จะขึ้นบันได จากนั้นพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดและความอึดอัดที่ก่อตัวอย่างมากมายขณะที่เขาพาตัวเองออกจากอาคารของวิทแมน คอร์ปอเรชั่นไป

เขาออกจากประตูด้านข้างและเมื่อกำลังจะไปที่ทางเข้าเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็เห็นตำรวจยืนเฝ้าอยู่ ด้วยเหตุนี้จึงทำได้เพียงเรียกรถแท็กซี่ข้างถนนและเปิดแอปพลิเคชั่นในมือถือแทน

เขารู้ว่าเมเดลีนสวมสร้อยข้อมือคริสตัลที่ลูกชายมอบให้เสมอ และแน่นอนว่า GPS บนสร้อยข้อมือก็ติดอยู่ตรงนั้นมาโดยตลอด

ในที่สุดเขาก็พบว่าเมเดลีนถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาลใกล้ ๆ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่เสียงปืนก่อนหน้านี้ทำให้เจเรมี่รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกแทงด้วยมีดคมนับพัน มันทำให้เขาเจ็บปวดรวดร้าวมากเหลือเกิน

เมื่อรวมฤทธิ์ของยาพิษในร่างกายกับสายฝนที่โดนตัว เจเรมี่ก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะทนไม่ได้อีกต่อไป

ทว่าเมื่อเหลือบมองแหวนบนนิ้วนาง เขาก็ได้รับพลังขึ้นมาอีกครั้งในทันที

“ลินนี่…”

หลังจากที่เมเดลีนได้รับการรักษา เธอก็ถูกส่งตัวไปยังห้องพักฟื้น โชคดีที่กระสุนแค่เฉียดแขนและตอนนี้เธอก็รู้สึกตัวแล้ว

อย่างไรก็ตามเพราะก่อนหน้านี้เธอเสียเลือดมา จึงทำให้เธอเซื่องซึมและไม่สามารถออกแรงใด ๆ ได้แม้ว่าเธอจะอยากขยับร่างกายมากแค่ไหนก็ตาม

ไรอันยืนมองเมเดลีนอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าเย็นชา

เมเดลีนมองแผ่นหลังที่จากไปอย่างเย็นชา ก่อนที่นิ้วเรียวจะลูบไล้แหวนที่นิ้วนางอย่างอ่อนโยน

‘เจเรมี่ ฉันเข้าใกล้แผนไปอีกหนึ่งขั้นแล้ว

‘ฉันจะเปิดโปงไรอันและพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้กับคุณเอง’

ขณะที่กำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นเองประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับแพทย์ที่เดินเข้ามาในห้อง

เธอหันหน้ามาเอ่ยเรียบ ๆ ด้วยความเหนื่อยล้า “ฉันสบายดีค่ะ หมอ คุณไม่ต้องตรวจก็ได้ ฉันแค่อยากจะนอนพักสักหน่อย”

หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น หมอที่อยู่ข้างเตียงก็จับมือเธอไว้ทันที

เมเดลีนอยากจะดึงมือเธอออกจากการเกาะกุม แต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เธอโหยหา

เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจของตัวเองเต้นไม่เป็นจังหวะ ขณะที่หันกลับไปมองอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อมองสายตาที่อ่อนโยนของอีกฝ่าย เธอก็เริ่มวิตกกังวล “ฉันบอกให้หนีไป คุณกลับมาทำไม?”