บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1242

เขาหยุดสิ่งที่กำลังทำลงและหันกลับไปรับโทรศัพท์อย่างไม่พอใจ เขาพูดเสียงเรียบว่า “ผมจะไปถึงที่นั่นในไม่ช้า”

เขาวางสายและหันไปหาเมเดลีนที่ดูเย็นชาและเฉยเมย “ตอนนี้ผมมีเรื่องที่ต้องจัดการ ไปทำธุระของคุณเถอะ”

เธอไม่ได้สนใจเขาแต่อย่างใด เมื่อได้ยินเสียงรถของไรอันขับออกไป เมเดลีนก็รีบมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของเขาทันที

แม้ว่าประตูจะปิด แต่ไรอันก็เคยบอกรหัสเอาไว้ในตอนที่พวกเขาแต่งงานเป็นคู่รักกัน และเธอยังจำรหัสนั้นได้ เธอจึงเปิดประตูและเข้าไปได้อย่างง่ายดาย

เมเดลีนไม่รีรอที่จะค้นหาตู้เซฟ

เธอพยายามเปิดตู้เซฟด้วยรหัสเดียวกับประตู แต่ก็ไม่สำเร็จ

เมเดลีนยืนอยู่หน้าตู้เซฟด้วยความงุนงงอยู่พักหนึ่ง ต่อมาเธอก็คิดว่าไรอันจะต้องเก็บข้อมูลทั้งหลายเกี่ยวกับแก๊งสเตเจี่ยน จอห์นสันไว้ในคอมพิวเตอร์แน่

ตอนที่เธอกำลังจะเปิดคอมพิวเตอร์จู่ ๆ เธอก็นึกบางอย่างขึ้นได้และรีบออกจากห้องทำงานไป

ไรอันกำลังดูภาพจากกล้องวงจรปิดทางโทรศัพท์ หลังจากที่เห็นเมเดลีนออกไปด้วยสีหน้าผิดหวังเขาก็เม้มปากยิ้มเยาะเบา ๆ

เมื่อเขามาถึงสถานที่ที่เจเรมี่ถูกควบคุมตัวไว้ เขาก็เห็นเจเรมี่ในชุดนักโทษในสภาพน่าสงสาร ไรอันไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหาชายที่ดูป่วยคนนั้นด้วยรอยยิ้มอวดดี

“ไม่สงสัยเลยว่ายังไงซะ คุณก็จะต้องได้รับโทษประหารแน่” ไรอันเอ่ยอย่างมั่นใจ และดวงตาก็เต็มไปด้วยความยินดีกับชัยชนะที่ใกล้เข้ามา

เจเรมี่นั่งพิงกำแพงอย่างเกียจคร้าน เขามองไรอันที่ยืนอยู่อีกฝั่งของลูกกรงด้วยดวงตาสีเหลืองอำพันที่เยือกเย็นซึ่งซ่อนอยู่ใต้แพขนตาหนาของเขา

“ฉันอยากพบเจ้าหน้าที่ระดับสูงของอินเตอร์โพล” เจเรมี่ร้องขอ

ไรอันหัวเราะเบา ๆ “ไม่ได้หรอก เจเรมี่ คุณจะต้องจากโลกนี้ไปตลอดกาลพร้อมกับความลับที่คุณได้รู้ ส่วนผู้หญิงและลูกของคุณผมจะช่วยดูแลเอง”

เจเรมี่กำหมัดแน่นเมื่อได้ยินคำพูดยั่วยุจากไรอัน ดวงตาคมกริบแทงทะลุไรอันราวกับมีดอันแหลมคม

ไรอันไม่สนใจดวงตาขุ่นเคืองของเจเรมี่และยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ “เจเรมี่ คุณแพ้เพราะคุณให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากเกินไป แต่ผมก็ต้องยอมรับว่ามันค่อนข้างยากที่จะไม่หวั่นไหวเมื่อเห็นหน้าเอวลีน เพราะผมเองก็ตกหลุมรักเธอเหมือนกัน”

ประตูเหล็กที่อยู่ตรงหน้าเขาเปิดออก พร้อมกับคนที่มาเยี่ยมปลดกุญแจมือให้เขา

“คุณวิทแมน โปรดมากับผม” บุคคลนั้นพูดด้วยความเคารพ

เจเรมี่ขึ้นรถและออกจากสถานที่คุมขังไป

เกิดพายุฝนฟ้าคะนองอย่างหนักในคืนฤดูร้อนนั้นแล้วรถก็หยุดลงหลังจากขับไปได้ระยะหนึ่ง

ชายในชุดสูทยื่นร่มให้เจเรมี่ “โปรดลงจากรถด้วยครับคุณวิทแมน”

เจเรมี่หยิบร่มแล้วลงจากรถจากนั้นก็มองไปรอบ ๆ พื้นที่กำลังพัฒนาซึ่งอยู่ด้านข้างของเขา ไม่มีใครอยู่บริเวณนี้เลย นอกจากไฟถนนที่กำลังกะพริบให้แสงสว่าง

เจเรมี่หันกลับมาอย่างระแวดระวัง “คนที่ต้องการพบผมอยู่ที่ไหน?”

ชายในชุดสูทนั่งอยู่ในรถด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว “หันหลังไปสิครับ คุณเจเรมี่ วิทแมน”