บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1244

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ยังไม่เสียชีวิตเริ่มส่งเสียงดังในทันที

เขายกมืออันสั่นเทาชี้ไปที่ไรอันพลางพูดด้วยความโกรธ “ที่แท้ฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าล่าน่าก็คือคุณ! คุ… คุณวิทแมนเป็นแพะรับบาปของคุณ…”

ไรอันไม่คิดว่าตำรวจนายนั้นจะยังไม่ตาย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจแล้ว

และกลับยิ้มกว้างแทน “ใช่ ฉันเอง ฉันเป็นคนฆ่าผู้หญิงที่ชื่อลาน่า แล้วก็โทษเจเรมี่ วิทแมน แล้วไง? มีใครรู้ความจริงบ้างไหมล่ะ?”

“คุณ…” ตำรวจที่บาดเจ็บเบิกตากว้างด้วยความโกรธและชี้ไปที่ไรอันซึ่งทำสีหน้าไม่แยแส ขณะเดียวกันเขาก็ขยับมือออกไปราวกับว่าต้องการหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อแจ้งให้เพื่อนร่วมงานทราบ

เมื่อไรอันเห็นสิ่งนี้เขาก็เล็งปืนไปที่หัวใจของอีกฝ่ายแล้วเหนี่ยวไกทันที...

ปัง!

จู่ ๆ เมเดลีนก็ได้ยินเสียงปืนขณะที่กำลังหาตำแหน่งของไรอัน เธอหยุดเดินทันทีด้วยหัวใจเริ่มเต้นรัว

“เจเรมี่ เจเรมี่…” เธอเริ่มเรียกชื่อเจเรมี่อย่างไม่รู้ตัว

จากนั้นก็วิ่งไปตามทิศทางของเสียงปืนทันที

เมเดลีนเห็นร่างหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหญ้าท่ามกลางสายฝน ทันใดนั้นจิตใจของเธอก็ว่างเปล่าและรู้สึกราวกับกำลังเข้าสู่ภวังค์

“เจเรมี่!”

เมเดลีนรีบวิ่งเข้าไป แต่หลังจากที่เห็นชัดเจนคนที่นอนอยู่นั้นว่าเป็นใครอีกคน เธอก็ตกตะลึง

‘นี่มันเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สรุปว่าเจเรมี่คือคนที่ฆ่าลาน่าบนดาดฟ้าวันนั้นไม่ใช่เหรอ?

‘เขาตายแล้ว?’

ในขณะนั้นเมเดลีนก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาของไรอันดังมาจากอีกฝั่งหนึ่ง

“ตอนนี้แกหันหลังกลับไปไม่ได้อีกแล้วเจเรมี่ หลายปีมานี้วิทแมนเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเกลนเดล แต่ดูเหมือนว่าต่อไปนี้จะไม่ใช่อีกแล้ว เพราะชื่อเสียงของตระกูลที่สั่งสมมาจะต้องมาจบลงที่แก นายน้อยแห่งตระกูลมั่งคั่งอันดับหนึ่งของเกลนเดลจะต้องจะถูกแทนที่ในไม่ช้า!”

ไรอันรู้สึกประหลาดใจที่จู่ ๆ เมเดลีนก็ปรากฏตัวออกมา “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”

“ฉันตามคุณมา” เมเดลีนตอบอย่างตรงไปตรงมา “ไรอัน ถ้าคุณต้องฆ่าเจเรมี่จริง ๆ ฉันก็จะตายไปพร้อมกับเขา!”

ไรอันขมวดคิ้วขณะที่นิ้วของเขาก็แข็งค้างอยู่ที่ไกปืน

ในขณะนั้นเสียงไซเรนทั้งรถตำรวจและรถพยาบาลก็ดังขึ้นไม่ไกล

“ถ้าคุณไม่อยากให้เขาตาย คุณก็ควรออกไปเดี๋ยวนี้” ไรอันสั่งเมเดลีนเสียงแข็ง

เมเดลีนไม่อยากจะทิ้งให้แจรมี่ต้องเผชิญหน้ากับไรอันเพียงลำพัง แต่เธอไม่คิดว่าเจเรมี่จะบอกให้เธอไปด้วยเช่นกัน “ลินนี่ ผมไม่ต้องการให้คุณมีส่วนร่วมในสงครามระหว่างพวกเราอีกต่อไป คุณต้องไปเดี๋ยวนี้”

เมเดลีนส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันไม่ไป”

“คุณต้องไป” เจเรมี่เลิกคิ้ว ดวงตาของเขาดูเย็นชามาก “คุณจะเป็นภาระของผมถ้าคุณยังอยู่ที่นี่ ผมไม่อยากพ่ายแพ้ต่อผู้ชายคนนี้เพียงเพราะคุณ เข้าใจไหม?”