บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1281

เจเรมี่รู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังหยุดเต้น แต่ยังโชคดีที่เมเดลีนล้มเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขาพอดี

เมเดลีนไม่รู้เลยว่าอาการร้อนราวกับร่างกายกำลังถูกเผาไหม้ให้ร่างกายแตกออกเป็นเสี่ยงนี้คืออะไร ทว่าความอบอุ่นที่เธอถวิลหาได้ปรากฏขึ้นขณะที่เธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“เจเรมี่”

เธอกอดเจเจรมี่ที่มีสีหน้างุนงงอยู่ในขณะนั้นไว้

“ในที่สุดคุณก็หาฉันเจอ เจเรมี่” เธอเริ่มหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อย ๆ

เจเรมี่ดึงหญิงสาวเข้ามากอดด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว เขาไม่รู้ว่าบาดแผลบนตัวเธออยู่บริเวณไหน แต่กลับรู้สึกได้ถึงความเหนียวคลั่กของเลือดสด ๆ ที่ไหลออกมาได้อย่างชัดเจน

“อย่าหลับนะ ลินนี่ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล!” เจเรมี่อุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขนแล้ววิ่งออกไปข้างหน้าอย่างลนลาน ราวกับว่าลืมไปแล้วว่าตัวเองก็กำลังทรมานจากยาพิษที่อยู่ในร่างกายเช่นกัน

เมเดลีนพิงหน้าอกแกร่งอย่างพอใจ

“ฉันรู้ว่าคุณจะหาฉันจนเจอ ฉันรู้ ฉันรอคุณมาตลอด ฉันคิดถึงคุณเจเรมี่…”

เธอรำพึงอย่างอ่อนแรง

การมองเห็นของเจเรมี่เองก็ค่อย ๆ พร่ามัวไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว

“ผมคิดถึงคุณทุกวินาที ลินนี่” เขาตอบ

ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มอย่างมีความสุข เธอเอนหัวซบอกเจเรมี่พลางหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า

“พ่อกับแม่ยังมีชีวิตอยู่ เจเรมี่ ท่านยังไม่ตาย”

ฝีเท้าของเจเรมี่หยุดลง

เขาจำเหตุการณ์ทุกอย่างได้ในตอนที่ศีรษะกระแทกบนเครื่องบิน

เอโลอิสและฌอนยังมีชีวิตอยู่ มีคนช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้ได้!

แต่เจเรมี่ไม่มีเวลามาอธิบายเรื่องทั้งหมดในตอนนี้เพราะสิ่งเดียวที่เค้าตองการคือขอให้เมเดลีนปลอดภัย

เขารู้สึกได้ว่าแขนขาเริ่มไร้เรี่ยวแรงในขณะวิ่ง ซึ่งอาจเป็นผลมาจากพิษที่อยู่ในร่างกาย

“ลินนี่” เขามองไปยังเมเดลีนที่กำลังจะหมดสติลงไปทุกที “อย่าหลับนะ ลินนี่ ผมสัญญากับแจ็คและลิลลี่ ว่าจะพาแม่ของพวกเขากลับบ้านอย่างปลอดภัย ห้ามหลับนะ ลินนี่”

“ฉันเหนื่อยมากเลย เจเรมี่…”

เมเดลีนพยายามลืมตา ในขณะที่แววตาของเธอสะท้อนสีหน้ากังวลของเจเรมี่

“คุณต้องระวังไรอันนะ เขาอันตรายมาก”

เธอเตือนเขา ในขณะทื่นิ้วเรียวจับแขนเสื้อของเขาเอาไว้แน่น

“ตราบใดที่ฉันได้อยู่กับคุณ ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เจเรมี่…”

จากนั้นศีรษะของเมเดลีนก็ฟุบลงที่ไหล่ของเจเรมี่และหมดสติไป

“ลินนี่ ลินนี่!”

เมเดลีนไม่ตอบสนองไม่ว่าเขาจะตะโกนร้องเรียกอย่างไร

ดวงตาของเขาแดงก่ำ ก่อนจะรวบรวมแรงที่มีอุ้มเธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ทันใดนั้นขาของเขาก็อ่อนแรงลง

เจเรมี่ทรุดตัวลงด้วยเข่าเพียงข้างเดียว ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน เขารู้สึกได้ถึงความมืดที่เริ่มคืบคลานเข้ามาปกคลุมในจิตใจของเขา

“ก็บอกแล้วว่าถ้าฉันไม่ได้ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์”

น้ำเสียงเย็นชาของไรอันดังขึ้นมาจากตรงหน้าเขา

เมื่อเจเรมี่เหลือบไปเห็นไรอันที่ใบหน้าเต็มไปด้วยชัยชนะ และเห็นปืนในมือก็สรุปได้ไม่ยากว่าคนที่ยิงเมเดลีนคือใคร

“ไรอัน โจนส์!” เจเรมี่กัดฟันแน่นขณะจ้องมองรอยยิ้มคนตรงหน้าอย่างเกลียดชัง

ไรอันมีท่าทางที่หยิ่งยโส เขากำลังมองดูเมเดลีนที่สลบอยู่ในอ้อมแขนของเจเรมี่

“หมู่เลือดอาร์เอชลบของเธอเป็นหมู่หายาก แล้วในไม่ช้าเธอก็จะตายจากการเสียเลือดมาก ถ้ายังปล่อยให้เธอเลือดไหลออกจากตัวอยู่แบบนี้”

ขณะที่พูดไรอันก็โน้มตัวลงมองด้วยรอยยิ้มมั่นใจ

“มีทางเลือกเดียว คือส่งเธอคืนมาให้ฉัน”