บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1282

“ไรอัน โจนส์”

“เลิกยื้อเวลาได้แล้ว หรือแกอยากให้ผู้หญิงที่แกรักต้องตายอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง”

ไรอันยืดแขนออกมาด้วยความมั่นใจ

“ส่งเธอมาให้ฉัน”

เจเรมี่กำหมัดแน่นแล้วจ้องไปยังเมเดลีนที่ยังคงหมดสติอยู่ในอ้อมแขน ไม่นานเขาก็ต้องฝืนใจส่งตัวเธอให้กับไรอัน

เขารู้ดีว่าด้วยสภาพร่างกายของเขาในตอนนี้จะไม่มีแรงพาเมเดลีนไปถึงโรงพยาบาลได้แน่

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงส่งเธอให้กับไรอันเพราะนี่เป็นทางเดียวที่จะทำให้เธอยังมีชีวิตอยู่

ไรอันรับเมเดลีนมาแล้วเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปว่า

“เห็นแล้วใช่ไหมว่าไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้ ถ้าแกเข้าใกล้หรือพยายามพาเธอไปจากฉันอีก ฉันจะฆ่าเธอซะ”

รอยยิ้มราวกับปีศาจจอมเย่อหยิ่งปรากฏบนใบหน้าเขา “อย่าพยายามจะจับฉันเพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว บางทีสิ่งที่แกควรทำมากที่สุดคือการกำจัดพิษออกจากร่างกายตัวเอง หรือไม่ก็อยู่ไปจนไม่มีแรงจะมาสู้กับฉัน”

ไรอันชายตามองเจเรมี่ที่กำลังเจ็บปวดเกินกว่าจะยืนได้ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเมเดลีนที่อยู่ในอ้อมแขน

คนขับรถขับรถมาจอดลงตรงหน้าเขาและเดินเข้ามาเปิดประตูรถให้อย่างนอบน้อม

ฌอนและเอโลลิสกลับเข้าไปในรถที่พวกเขานั่งมาแล้วตามออกไป

ไรอันพาเมเดลีนไปส่งที่โรงพยาบาลเอกชนและมอบหมายให้อดัมทำการผ่าตัดด้วยตัวเอง

กระสุนพุ่งทะลุไหล่ของเมเดลีนจนทำให้เธอเสียเลือดมาก โชคดีที่โรงพยาบาลสำรองเลือดไว้เพียงพอจึงสามารถช่วยเหลือเธอได้จนปลอดภัย

เมเดลีนถูกส่งตัวไปยังที่พักส่วนตัวของไรอัน ขณะมองไปยังใบหน้าซีดเซียวของคนบนเตียง แววตาของไรอันก็เคร่งขรึมขึ้นมา

“ผมรู้ว่าคุณคงห้ามตัวเองไม่ให้เจอเขาไม่ได้

“อย่าทดสอบความอดทนของผมเลยเอวลีน ผมไม่ได้โง่เหมือนเจเรมี่ที่ถึงขั้นยอมตายดีกว่าปล่อยให้คุณต้องบาดเจ็บ

“ผมไม่มีวันรักคุณถึงขั้นนั้น” เขากระซิบข้างหูของเมเดลีน และประโยคสุดท้ายก็เป็นการย้ำเตือนตัวเองของเขาเช่นกัน

“เขาไม่ต้องการให้ผมกับเอวลีนอยู่ด้วยกัน เขาก็เลยไล่ตามพวกเรามาจนถึงที่นี่ เขาบอกว่าถ้าเขาไม่ได้เธอไป เขาก็จะไม่ยอมให้ใครได้เอวลีนไปครอง”

ฌอนขมวดคิ้วและถอนหายใจ “เจเรมี่กลายเป็นคนอย่างนี้ไปได้ยังไงกัน? แล้วตอนนี้เอวลีนเป็นยังไงบ้าง? เธอพ้นขีดอันตรายหรือยัง?”

“เธอเสียเลือดมากเลยยังไม่รู้สึกตัวครับ” ไรอันกุเรื่องเสริม “แต่ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะคอยดูแลเธอเอง ผมสั่งคนรับใช้ให้เตรียมห้องพักรับรองให้พ่อกับแม่แล้วด้วย ไปพักสักหน่อยนะครับ”

ฌอนไม่ซักไซ้ต่อให้มากความ และตัดสินใจพาเอโลอิสไปยังห้องรับรองที่ไรอันจัดเตรียมไว้ให้

เมื่อเห็นว่าฌอนไม่สงสัยในตัวเขา ไรอันก็มีท่าทีผ่อนคลายลงแล้วไปอาบน้ำ

ในห้องนอน เมเดลีนที่เริ่มรู้สึกตัวก็ตื่นขึ้นมาด้วยความงงงวยและมีอาการเจ็บแปลบบริเวณไหล่ที่โดนยิง แต่ส่วนอื่น ๆ โอเคดี

เธอรู้สึกหน่วงที่หัวใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่เธอจะโดนยิง

เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง แต่จู่ ๆ ก็มีเงาตะคุ่มที่ระเบียงก้าวเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

ดวงตากลมเบิกโพลงขณะที่จ้องมองไปยังร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา “เจเรมี่?”