เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1283

เมเดลีนไม่แน่ใจนักว่าเป็นเพราะเธอคิดถึงเจเรมี่มากเกินไปจนเกิดภาพหลอนไปเองหรือเปล่า ทว่าภาพตรงหน้ากลับชัดเจนขึ้นในสายตาของเธอ

หญิงสาวอยากจะยื่นมือออกไปสัมผัสผู้ชายตรงหน้า แต่แค่ยกแขนเบา ๆ บาดแผลที่ไหล่ก็สร้างความเจ็บปวดให้เป็นอย่างมาก

“อื้อ” เมเดลีนส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด

เจเรมี่เดินเข้ามานั่งข้างเตียงแล้วดึงเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง

“ลินนี่”

เมื่อได้สัมผัสถึงความอบอุ่นนั้นดวงตากลมก็เริ่มร้อนผ่าว เธอเงยหน้าเล็กอันซีดเซียวและเต็มไปด้วยความโศกเศร้ามองตรงไปที่เขา

“ยังเจ็บอยู่ไหมคะ? ยาพิษนั่นออกฤทธิ์อีกแล้วใช่หรือเปล่า? คุณยังมียาถอนพิษอีกหกขวด คุณสัญญาสิว่าจะใช้มันให้ทันท่วงที” เธอเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในขณะที่ดวงตากลมก็เต็มไปด้วยความกังวลและเป็นห่วงเป็นใย

เจเรมี่กุมมือเธอไว้เบา ๆ “ไม่ต้องห่วง ผมสบายดี”

“จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงคุณได้ยังไง?” เมเดลีนสบตาคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ ก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อลูบไล้ใบหน้าของเขาอย่างเป็นห่วง “ฉันไม่อยากให้อะไรเกิดขึ้นกับคุณอีก เจเรมี่ ฉันไม่อยากให้เราแยกจากกันอีกแล้ว”

เจเรมี่จึงประคองใบหน้าสวยแล้วประกบจูลลงบนริมฝีปากอีกฝ่ายทันที ก่อนจะสัญญาอย่างแผ่วเบา “ผมสาบานว่าเราจะไม่แยกจากกันอีก”

เขาโอบแขนรอบตัวแล้วอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมา “ผมจะพาคุณออกไปเดี๋ยวนี้ ลินนี่”

เมเดลีนพิงอกแกร่งของเจเรมี่ ก่อนจะมีความคิดหนึ่งวิ่งเข้ามาในหัว

“เดี๋ยวก่อน พ่อกับแม่ฉันยังอยู่กับไรอัน”

“ผมแค่อยากอยู่กับคุณ ลินนี่”

“ไม่ ไม่ได้ เราทำแบบนั้นไม่ได้…” เมเดลีนปฏิเสธ “เร็ว คุณต้องรีบออกไปก่อน ที่นี่ไม่ปลอดภัย ถ้าหากว่าไรอันเจอคุ…”

ปัง!

ไรอันเตะประตูให้เปิดออกขัดจังหวะคนทั้งคู่พร้อมปืนในมือ

เขาเล็งปืนเล็งไปที่หัวใจของเจเรมี่อย่างไม่ลังเล ขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้าอยากตายนัก ฉันก็จะสนองแกเอง เจเรมี่”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ