บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1285

ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอาจจะเป็นกับดักของไรอัน แต่เจเรมี่ก็ไม่ลังเลที่จะเหยียบคันเร่งตามอีกฝ่ายไป

ไรอันเร่งความเร็วรถและพยายามที่จะสลัดเจเรมี่ออกไปให้พ้น แต่ด้วยประสบการณ์ในการขับรถของเจเรมี่กลับทำให้ไรอันเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบเสียเอง

ในเวลาไม่ถึง 20 นาที รถของไรอันก็หยุดอยู่ที่หน้าโกดังแห่งหนึ่ง

เห็นอย่างนั้นเจเรมี่ก็ไม่รอช้าที่จะตามเขาเข้าไปด้านใน

ในวินาทีที่เขาเข้าไปกระสุนปริศนาก็พุ่งตรงเข้าใส่เขาทันที

โชคดีที่เจเรมี่หลบได้ทันทำให้กระสุนลูกนั้นเฉี่ยวใบหูไปเพียงไม่กี่นิ้วแล้วพุ่งเจาะเข้าใส่ลังไม้ด้านหลังแทน

เจเรมี่มองกลับมาตามวิถีกระสุนก็พบเข้ากับไรอันที่ยืนเผชิญหน้าอยู่ไม่ไกล

ไรอันกำลังเล็งปืนมาที่เขาด้วยแววตาคมกริบ ดูจริงจังและน่าเกรงขาม

“คิดไว้อยู่แล้วว่าแกคงจะไม่ได้พาฉันมาเจอกับลินนี่ง่าย ๆ บอกมาเลยดีกว่าว่าแกต้องการอะไร?” เจเรมี่ถามตรง ๆ หมดความอดทนจะอ้อมค้อมกับไรอัน

ไรอันคลี่ยิ้มแล้วลดปืนลงก่อนจะก้าวเข้ามาหาเจเรมี่อย่างใจเย็น

“ฉันต้องการให้แกตายและทำให้ตระกูลวิทแมนหายไปตลอดกาล” สายตาคมกริบของไรอันสะท้อนความปรารถนาออกมา “รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงเกลียดแกได้มากขนาดนี้เจเรมี่?”

เจเรมี่กำลังเผชิญหน้ากับความเกลียดชังของไรอันด้วยอาการสงบนิ่ง เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้เกลียดเขานัก

“ตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเกลนเดลไม่ควรเป็นวิทแมนไงล่ะ” ไรอันเอ่ย

เจเรมี่ดูเหมือนจะเริ่มเข้าใจในสิ่งที่ไรอันต้องการจะสื่อ “นี่แกกำลังจะบอกว่าที่แกบงการโยริค จอห์นสันด้วยการค้าสิ่งผิดกฎหมาย การฆาตรกรรม แล้วก็ขโมยคนรักของฉันไปเพียงเพราะเรื่องของตำแหน่งทางสังคมแค่นี้เหรอ?”

“แกคิดว่ามันเป็นเรื่องแค่นี้เหรอ?” ไรอันเย้ยหยัน “ฉันจะบอกให้แกได้รู้นะ เจเรมี่ นี่มันมากกว่าเรื่องตำแหน่งทางสังคม มันเกี่ยวกับชีวิตของคนที่ฉันเคารพมากที่สุดในชีวิตต่างหาก!”

สีหน้าของไรอันขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เล็งปืนไปยังเจเรมี่

“กลับบ้านไปถามไอ้แก่นั่นซะว่ามันเคยทำเรื่องชั่วอะไรไว้บ้าง ใครจะไปรู้ บางทีแกอาจจะยังพอได้รู้ว่าตัวเองสมควรมีชีวิตอยู่ต่อหรือเปล่า?”

พูดจบทันใดนั้น ไรอันก็เหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง

แต่โชคดีที่เจเรมี่ไหวตัวหลบทัน

เขาค่อย ๆ ยกปืนขึ้นแล้วกดปลายกระบอกปืนลงไปที่ไหล่ของเจเรมี่

“จุดนี้ที่ภรรยาของแกโดนยิง ในเมื่อแกรักเธอมาก งั้นก็ลองลิ้มรสชาติความเจ็บปวดแบบเดียวกับของเธอดูบ้างเป็นไง？”

ดวงตาของไรอันที่อัดแน่นไปด้วยความชั่วร้ายสบเข้ากับดวงตาสงบนิ่งของเจเรมี่

สายตาเยือกเย็นของทั้งคู่จ้องมองกันอย่างไม่ลดละ ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านปกคลุมไปทั่วบริเวณ

เจเรมี่ยังคงอดทนแม้จะเห็นรอยยิ้มเยาะในดวงตาของไรอันอย่างชัดเจน ก่อนจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แผดเผาค่อย ๆ แล่นผ่านไหล่ของตัวเอง

กระสุนทะลุไหล่เขาอย่างจัง ก่อนที่เลือดสีแดงสดจะพุ่งออกมาจากบาดแผลย้อมเสื้อสีขาวของเจเรมี่จนแดงไปหมด

ไรอันชื่นชมผลงานชิ้นเอกของตัวเองอย่างภาคภูมิใจในขณะที่ความยินดีส่งผ่านสายตาของเขา

“ใครจะคิดว่าแกเป็นคนคลั่งรักได้ขนาดนี้?” คำพูดของไรอันฟังดูราวกับคำชื่นชม ทั้ง ๆ ที่จริงแล้วเป็นคำล้อเลียน

เมื่อเห็นเจเรมี่ยังคงมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ไรอันก็เก็บปืนลง “อย่าคิดแม้แต่จะจับฉันเจเรมี่ ถ้าแกจะทำ ฉันก็บอกได้เลยว่าคนที่จะต้องเสียใจก็คือตัวแกเอง”