บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1338

เมเดลีนได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกงง

ในเวลาต่อมาเธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจด้วยความเหงาของเอโลอิสอีกครั้ง “เอวลีนของฉันไม่อยากเจอแม่อย่างฉันสินะ ส่วนเอวลีนคนนี้ก็คงจะคิดเหมือนกันล่ะสิ”

ขณะที่เอโลอิสกำลังพูด เธอก็หยิบขนมที่เพิ่งทำขึ้นมาวางไว้ในมือของเมเดลีน “ถ้าฉันรู้ว่าคุณจะมา ฉันคงทำให้มากกว่านี้ เพราะก่อนหน้านี้คุณบอกว่าคุณชอบมัน”

เมเดลีนกะพริบตากลมสวยของเธอ ราวกับว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

ฌอนและเจเรมี่เห็นฉากนั้นพวกเขาก็ขมวดคิ้วไปพร้อม ๆ กัน

“คิดว่าเอวลีนจำทุกอย่างได้แล้วเสียอีก แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะจำได้แค่คุณคนเก่า”

“ผมเองก็พูดไม่ออกเลยจริง ๆ สุดท้ายแล้วเอวลีนก็จบลงแบบแม่ของเธอ”

ฌอนถอนหายใจด้วยความเศร้าโศก แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจเรมี่ที่สวมวิกและคอนแทคเลนส์

“พิษในร่างกายของคุณน่ะ จะสามารถกำจัดได้หมดจริง ๆ เหรอ?”

“ผมเชื่อในความสามารถของอดัมครับ” เจเรมี่ดูมั่นใจ ตอนนี้เขาไม่ระแวงอดัมอีกต่อไปแล้ว

ในขณะเดียวกันเขาก็หันไปมองเมเดลีนด้วยแววตาอบอุ่นราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ “ผมจะอยู่เคียงข้างเมเดลีนไปอีกนาน”

ฌอนสัมผัสได้ถึงความจริงใจที่ชายหนุ่มมีต่อลูกสาว จึงเลือกที่จะไม่กล่าวโทษเจเรมี่ในเรื่องใด ๆ อีก

“ไรอันถูกจับหรือยัง?” ฌอนพยายามนึกตามภาพสถานการณ์ในตอนนี้

“ตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวครับ แต่เขาได้รับบาดเจ็บ สถานการณ์ดูไม่เป็นไปตามใจสำหรับเขาเท่าไหร่ เดาว่าอีกไม่ช้าก็คงจะถูกจับกุม”

ฌอนรู้สึกโล่งใจ แต่สีหน้าของเขายังคงตึงเครียด

“ผู้ชายคนนี้ต้องถูกขัง ตอนแรกผมคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาจะน่ากลัวขนาดนี้ เอวลีนเป็นคนดีแท้ ๆ แต่เพราะเขาเอวลีนถึงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้! คนสารเลวเอ๊ย!”

ฌอนโมโหและสาปแช่งอย่างสุดจะทน

เจเรมี่เองก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ เพราะเขาก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

แจ็คสันและลิเลียนมีความสุขมาก แม้ว่าพุดดิ้จะยังแสดงอารมณ์ไม่ได้ แต่พวกเขาก็เห็นว่าเด็กน้อยสนิทสนมกับตายายมากทีเดียว

เจเรมี่อยากจะพาเมเดลีนกลับไปที่บ้านหลังใหม่ แต่เมื่อเอโลอิสไม่ยอมที่จะแยกจากเมเดลีน พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะค้างคืนอยู่ที่นี่ด้วยกัน

เขาทำเหมือนในวันที่ผ่านมา คือรอจนกว่าเมเดลีนจะหลับไปก่อนที่จะถอดวิกและคอนแทคเลนส์ออกเพื่อป้องกันไม่ให้เธอรู้จักเขาในฐานะคนแปลกหน้า และผลักไสเขาไป

บรรยากาศในตอนกลางคืนค่อนข้างเงียบสงบ เจเรมี่รู้สึกไม่ได้มีความสุขอย่างนี้มาพักหนึ่งแล้ว เพราะค่ำคืนที่เขาสามารถนอนกอดและคอยปกป้องคนที่เขารักได้ตลอดทั้งคืนนั้นมีน้อยมากจนนับนิ้วได้

“เมื่อไหร่คุณจะหายเหรอ ลินนี่?”

เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วก้มลงจูบเธอ จากนั้นก็กอดเธอแน่นขึ้นจนหลับไป

ในตอนที่เขากำลังเคลิ้มหลับ เขาก็ได้ยินเสียงเมเดลีนเรียกชื่อเขาขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

เจเรมี่ลืมตาขึ้นแล้วพบกับเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวของเมเดลีน “ไม่! ช่วยฉันด้วย เจเรมี่!”