บทที่ 219 – ตอนที่ต้องอ่านของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
ตอนนี้ของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ โดย เด็กลำดับที่สิบหก ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายนิยาย จีนทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 219 จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ภายในฝูงชนมากมายทันใดนั้นมีเสียงที่คุ้นเคยมาจากทางไหนไม่รู้ดังขึ้น
ในจังหวะนั้นเองหัวใจของมาเดลีนได้กระจุกอยู่ในปากและการเต้นของหัวใจเธอระส่ำขึ้นเช่นกัน กระนั้น ใบหน้าของเธอไม่แม้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ เธอเดินไปหาเจเรมี่นิ่ง ๆ โดยไม่มีแรงสั่นคลอนของอามรมณ์ออกมาแม้แต่นิดเดียว
“คุณวิทแมน นี่คุณจงใจพาฉันมาที่นี่เพื่อทานอาหารเช้าแค่นั้นจริงเหรอ?” เธอยิ้มออกมา แสงแดดยามเช้าหลังจากฝนตกได้ส่องกระทบลงมาบนใบหน้าที่บริสุทธิ์และบอบบาง เธอกำลังส่องแสงอย่างงดงามในเช้าของวันนี้
เจเรมี่ประหนึ่งว่าชำเลืองตาไปในทิศทางที่แน่นอนแล้วพยักหน้า “นี่คุณป้าสะใภ้ในอนาคตของผมจะไม่ยินยอมนั่งในที่สาธารณะหรือไงกัน? หรือคุณกังวลว่าลุงเฟลิเป้จะหึง?”
“ทำไมเฟลิเป้จะต้องมาหึงเพราะเรื่องแบบนี้?” มาเดลีนยิ้มอย่างใจเย็น แต่การเต้นของหัวใจของเธอเป็นไปอย่างไม่คงที่
เธอยังได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียก ‘แมดดี้’ ซ้ำ ๆ หลายครั้ง
เสียงนั้น มาพร้อมด้วยฝีเท้าที่รวดเร็ว ดูเหมือนจะใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ
แต่สิ่งที่ทำ มีเพียงแค่เดินตามรอยเท้าของเจเรมี่ไปที่ร้านอาหารเช้าอย่างใจเย็น
“แมดดี้!”
ในที่สุด เมื่อมาเดลีนกำลังจะก้าวเข้าไปในร้านอาหาร คนตรงหน้าได้คว้ามือเธอมาจับไว้แน่น
“แมดดี้! แมดดี้! เป็นเธอจริง ๆ ด้วย!”
เอวาจับมือมาเดลีนไว้แน่นด้วยความตื่นเต้นและตื้นตัน น้ำตาของเธอไหลออกมา เหมือนเขื่อนแตกรินไหลลงมาจากดวงตาของเธอโดยไม่มีการยับยั้งในขณะที่ไหลเปื้อนเครื่องสำอางที่บางเบาของเธอในเวลาต่อไปไม่นาน
“แมดดี้?” มาเดลีนเลิกคิ้วด้วยความสับสน “เป็นไปได้ไหมว่าคุณป็นเพื่อนเก่าของมาเดลีน ครอว์ฟอร์ด และคุณคงคิดว่าฉันเป็นเธอใช่ไหม?”
คำตอบของมาเดลีน ทำให้เอวาที่ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาสั่นไหวจากความตกใจเมื่อได้ยิน
“เธอพูดอะไร ‘คิดว่า’ เธอเป็นมาเดลีน? แมดดี้ เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น? ทำไมเธอถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้?”
เอวามีคำถามมากมาย แต่ที่สุดแล้ว มันก็ไม่มีอะไรเทียบได้กับความประหลาดใจที่ได้เห็นมาเดลีนในขณะนี้
เธอเอามีไปจับแขนจับรอบ ๆ ตัวของมาเดลีนอย่างตื่นเต้น เธอรู้สึกได้ถึงเลือดเนื้อและเลือดจริง ๆ ของเพื่อนสาว เสียงของเอวาสั่น “แมดดี้ นี่เธอจริง ๆ ด้วย! ดีเหลือเกิน! ที่เธอยังมีชีวิตอยู่!”
มาเดลีนโค้งริมฝีปากของเธออย่างสงบและสบเข้ากับดวงตาของเอวาด้วยรอยยิ้ม
“ฉันไม่รู้จักคุณจริง ๆ ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่ได้สูญเสียความทรงจำอะไรทั้งนั้น ได้โปรดหยุดว่าคุณวิทแมนเป็นคนแบบนั้นเละ และอย่าเรียกฉันว่า ‘แมดดี้’ อีกเถอะนะ ฉันไม่อยากถูกจำได้ในฐานะคนตายอีกต่อไปแล้วล่ะ”
เอวามองมาเดลีนที่พูดคำเหล่านี้ออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ความตื่นเต้นและความกระตือรือร้นในใจของเธอค่อย ๆ ดับลงด้วยความจ้องมองอย่างไม่แยแสของมาเดลีน
“แมดดี้ อะไรกัน... เธอกำลังพูดบ้าอะไรอยู่? ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้? ฉันคือเอวา! เพื่อนรักเธอไง เอวา!”
เธอเข้าสู่อาการเครียดอย่างหนัก เธอยังคงพยายามหาคำตอบจากอะไรบางอย่างจากสายตาของมาเดลีนที่พอจะเข้ากับเธอได้ แต่มันไม่มีอะไรเลยในดวงตาคู่นั้น
มาเดลีนปฏิบัติกับเอวาด้วยความเย็นชา “คุณวิทแมน จู่ ๆ ฉันรู้สึกไม่อยากจะกินแล้วล่ะ โปรดพาฉันกลับบ้าน”
“ได้” เจเรมี่เห็นด้วยทันที
“แมดดี้? แมดดี้!” เมื่อเห็นว่ามาเดลีนกำลังจะจากไป เอวาตกอยู่ในห้วงความไม่พอใจแต่ความไม่พอใจนั้นถูกถ่มใส่ที่เจเรมี่ “เจเรมี่ นายมันสารเลว! นายต้องทำอะไรกับแมดดี้แน่นอน! ไม่งั้น เธอจะไม่กลายเป็นแบบนี้ไปได้!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...