บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 226

ได้ยินที่เจเรมี่พูดแล้ว เมเรดิธเหมือนเธอจะหมดเรี่ยวแรงจะยืน

ดูเหมือนว่าเขาจะจริงจังในครั้งนี้

“เจเรมี่ ทำแบบนี้ได้ไงกัน?” เอโลอิสร้องขอความยุติธรรมให้เมเรดิธทันที “เมเรดิธ อยู่กับนายมาหลายปี และลูกที่เธอให้กำเนิดออกมานั้นก็อายุได้ห้าขวบแล้ว ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา เธอได้รับความอับอายในเชิงไม่ดีมากมายในฐานะภรรยาน้อย ตอนนี้ เพราะคนโง่เช่นมาเดลีน นายถึงกลับไม่ต้องการเมเรดิธอีกต่อไปงั้นเหรอ?” เธอถามออกมา

อารมณ์ของเจเรมี่ระส่ำมากและสายตาของเขามืดลงในทันใด

เขาไม่อยากได้ยินคนใช้คำว่า ‘มาเดลีนคนโง่’ เมื่อพูดถึงมาเดลีน

“หุบปาก!” อาวุโสวิทแมนดุกลับอย่างโกรธเกรี้ยว “คุณหญิงมอนต์โกเมอรี แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นลูกสาวที่พลัดพรากไปนาน แต่นั่นก็ไม่ควรใช้วิธีนี้เป็นการชดเชยหนี้ที่ติดค้างกับลูกสาวตัวเองแบบนี้! มาเดลีนเองถูกเลี้ยงดูมาด้วยพ่อแม่ของเธอเช่นกัน! หากพ่อแม่ของเธอรู้ว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานมามาก พวกเขาเองก็จะรู้สึกเศร้าและทุกข์ใจเช่นกัน!”อาวุโสวิทแมนถอนหายใจยาวขณะที่เขาพูด

“เด็กที่น่าสงสารคนนั้น มาเดลีน ต้องแบกรับความผิดเช่นนี้แม้กระทั่งว่าเธอจะเสียชีวิตไปแล้ว…”

เขาถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ เดินขึ้นไปชั้นบน

มาเดลีนเม้มริมฝีปากของเธอ มีความขุ่นเคืองพุ่งออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอ

‘คุณปู่

‘ขอบคุณที่รู้สึกเสียใจกับฉัน

‘ส่วนพ่อแม่ของฉันนั้น ... ’

เธอมองไปที่เอโลอิสณอนพร้อม ๆ กัน พวกเขายังคงให้ท้ายเมเรดิธ อย่างไร้เหตุผลแม้ว่าเธอจะทำบางสิ่งที่ชั่วร้ายก็ตามที

อากาศในห้องเงียบเฉียบลงทันที ในความเงียบ เสียงเย็นชาของเจเรมี่ดังขึ้น “ฉันจะไม่ต่อสู้กับเธอเพื่อสิทธิ์การดูแลของแจ็ค และสิ่งสำคัญที่สุดคือ ให้คิดถึงสิ่งที่เธอได้ทำผิดลงไป”

เขาพูด และหมุนตัวกลับหลังไปอย่างเย็นชา มาเดลีนมองไปที่แผ่นหลังของเขาซึ่งมันดูเหงาผิดปกติด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถบอกได้

“เจเรมี่! เจเรมี่ นั่นคุณจะไปไหน? เจเรมี่!” เมเรดิธไล่ตามเขาไปติด ๆ แต่ไม่นานเสียงสตาร์ทรถของเจเรมี่ได้ดังขึ้น

เมเรดิธชะเง้อหน้ามองดูเจเรมี่จากไป เธอกำหมัดแน่น ดวงตาและหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ!

ตอนแรกเธอคิดว่าที่เจเรมี่ให้โทรหาพ่อกับแม่ของเธอเพื่อประกาศวันแต่งงาน เธอไม่เคยคิดเลยว่านี่มันจะเป็นอาหารมื้อสุดท้ายของพวกเขา!

ไม่!

เธอจะไม่มีวันยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้แน่!

เธอจะไม่ยอมแพ้สำหรับโอกาสที่จะได้นั่งบนบัลลังก์ของการเป็นนายหญิงแห่งวิทแมนแบบนี้!

ทันทีที่เจเรมี่จากไป เฟลิเป้และมาเดลีนเองก็ออกจากที่นั่นเช่นเดียวกัน

มาเดลีนนั่งอยู่ในที่นั่งเบาะข้างคนขับ อย่างรู้สึกกระสับกระส่าย

เฟลิเป้ก็จับมือเธอในทันใด “มือของเธอเย็นมาก เป็นเพราะสิ่งที่เอโลอิสและณอนพูดก่อนหน้านี้ใช่หรือเปล่า?”

มาเดลีนยิ้มเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในมือ ทว่า เธอก็ยังไม่สามารถหยุดความขมขื่นในมุมตาของเธอได้

“บางทีฉันอาจถูกกำหนดให้ไม่มีพ่อแม่ในชีวิตนี้”

“เธอตัดสินใจที่จะไม่แสดงตัวตนต่อหน้าพวกเขางั้นเหรอ? แต่ยังไงพวกเขาเป็นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอนะ”

“อาจจะดีกว่าที่จะทำเป็นไม่รู้จักพวกเขาในฐานะลูก” มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ แม้ว่าเธอจะไม่เปิดเผยตัวกับพวกเขา แต่เธอก็จะไม่ปล่อยให้เมเรดิธเป็นลูกสาวคนโตของมอนต์โกเมอรีต่อไปแน่นอน

เธอจะไม่ปล่อยให้เมเรดิธแสดงละครอยู่ในฐานะที่มันควรเป็นของเธอ แม้ว่าเธอเองจะไม่คิดจะกลับไปยังฐานะนั้นก็ตาม

เธอถอนหายใจออกมา ขณะที่รถจอดติดไฟแดง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นรถของเจเรมี่จอดอยู่ริมถนนโดยไม่ได้คิดว่าจะเห็นเขาที่นี่อีกครั้ง ในวินาทีต่อมา เธอเห็นเจเรมี่ออกมาจากร้านดอกไม้พร้อมกับถือดอกกุหลาบช่อใหญ่

“เจเรมี่?”

“หืม?”

ตามระดับที่สายตาของมาเดลีนมองไป เฟลิเป้เองก็มองไปทางนั้นตามเช่นกัน

เขาเห็นเจเรมี่ถือดอกกุหลาบช่อใหญ่ขณะขึ้นรถ

“ทำไมเขาซื้อดอกกุหลาบมากมายขนาดนี้?”

เป็นไปได้ไหมว่าเขาแอบมีผู้หญิงคนอื่นนอกจากเมเรดิธ? นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เขายุติการหมั้นกับเมเรดิธง่ายดาย? นี่เป็นเพียงการคาดเดาของมาเดลีนเท่านั้น แต่เปลวไฟแห่งความเกลียดชังในใจกลับแผดเผาขึ้นมาอีกครั้ง

เธอคิดว่าเขายุติงานหมั้นกับเมเรดิธอย่างเด็ดขาดเพราะเขารู้สึกผิดต่อเธออยู่บ้าง แต่ในตอนนี้ ดูเหมือนมันจะไม่เป็นเช่นนั้น

“ถ้าเราอยากรู้ เราสะกดรอยตามไปดูกันดีกว่า” เฟลิเป้เหยียบคันเร่งและขับตามรถของเจเรมี่ในขณะที่เขาพูดออกไป