บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 227

มาเดลีนไม่คิดว่าเธอสนใจที่เจเรมี่จะมอบดอกกุหลาบให้กับผู้หญิงคนอื่นที่ไหน เธอไม่ได้ งอนง้ออะไร

รถของเจเรมี่ขับตรงไปตลอดทาง มีรถน้อยลงเรื่อย ๆ บนถนนสายนี้

เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเขาจับได้ เฟลิเป้เว้นระยะห่างค่อนข้างไกล

หลังจากนั้นประมาณ 20 นาที มาเดลีนเห็นว่ารถของเจเรมี่ได้หยุดลงในขณะนี้

อย่างไรก็ตาม ในสถานที่ที่เขาจอดรถทำให้มาเดลีนและเฟลิเป้รู้สึกงุนงง

“สุสาน?”

เจเรมี่มาที่สุสานจริง ๆ

ทำไมเขาถึงมาที่นี่พร้อมกับถือดอกกุหลาบช่อโตกัน?

อีกทั้งสุสานแห่งนี้ยังเป็นที่ฝังศพปู่และลูกคนแรกของเธออีกด้วย และที่นี่ยังเป็นสถานที่ที่เขาฆ่าลูกของพวกเขาต่อหน้าเธออย่างโหดเหี้ยม หัวใจของมาเดลีนสั่นไหวอย่างรุนแรงเมื่อคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาพวกนั้น หิมะที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าในวันที่มัวหมองวันนั้นดูเหมือนจะลอยเข้ามาในหัวใจของเธอในขณะนี้อย่างเย็นชาเหลือเกิน

เธอจะไม่มีวันลืมว่าเธอหมดหวัง และหมดหนทางเพียงใด ตอนเธอขอร้องเขาแต่เขาไม่สนใจคำอ้อนวอนและน้ำตาที่มีของเธอ มันผ่าหัวใจเธออย่างไร้ความปรานีเป็นนับพัน ๆ ครั้ง ในท้ายที่สุดเขาอนุญาตให้เมเรดิธกรีดหน้าทำทำให้เธอเสียโฉม

“เธอต้องการตามเขาไปไหม?” เฟลิเป้ถาม

ทันใดนั้น มาเดลีนถอนความคิดที่มีของเธอและส่ายหัว “ที่นี่มีคนและมีรถยนต์ไม่มากนัก มันไม่พอที่จะแอบสะกดรอยเขาไปได้ ถ้าฉันตามไป เขาจะต้องรู้แน่ ๆ”

“ถ้าอย่างนั้นเราจะรอที่นี่?”

มาเดลีนเงียบเมื่อได้ฟัง

เธอต้องการรอหรือไม่?

ทว่า เธอกำลังรออะไรอยู่?

สุสานที่นี่มีขนาดใหญ่มาก มากจนไม่สามารถมองเห็นร่างของเจเรมี่ที่เดินหายไปได้อีกต่อไป

แล้วเธอจะได้อะไรจากการรอที่นี่?

“มือของเธอเย็น” เฟลิเป้จับมือเธออีกครั้ง “เป็นเพราะเธอคิดถึงสิ่งที่ไม่มีความสุขในอดีตหรือเปล่า?”

เสียงของเขานุ่มนวลและอบอุ่นเช่นเคย มันดังผ่านหัวใจที่บาดเจ็บของเธออย่างเงียบ ๆ

เมื่อได้ยินความเงียบของมาเดลีน เฟลิเป้ได้แต่เม้มริมฝีปาก ปลายนิ้วของเขาลูบผมข้างหูเธอเบา ๆ “ไม่ต้องกังวล เธอยังงมีฉัน”

…

ณ สุสาน

เจเรมี่ถือดอกกุหลาบสีแดง 88 ดอกเดินไปตามถนนที่คุ้นเคย เขาเดินไปถึงหลุมฝังศพในที่สุด

หากมองไปที่ชื่อที่สลักไว้บนหลุมฝังศพ เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปและค่อย ๆ ลูบคลำไปที่แต่ละคำราวกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของเธอด้วยวิธีนี้ แต่ความเย็นเฉียบที่ปลายนิ้วของเขาทำให้เขานึกได้ว่าทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตาและเป็นแค่จินตนาการของเขาเองเท่านั้น

เจเรมี่วางดอกกุหลาบและจุดบุหรี่ตามปกติ เขานั่งอยู่บนม้านั่งหินที่อยู่ข้าง ๆ นั่น ควันสีขาวที่ลอยตัวอยู่ได้ถูกพัดออกไป แต่ทว่าสายลมอ่อน ๆ ทำให้หลุมฝังศพพร่าเบลอในสายตาเขา

ช่วงเวลาที่เขาเคยเชื่อว่ามาเดลีนและแทนเนอร์ร่วมมือกันเพื่อลักพาตัวแจ็คและฉากที่เขาผลักไสเธอออกไปอย่างโหดร้ายย้อนกลับมาปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนในความคิดของเขา

วันนั้นฝนตกหนักมาก

ตอนที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอซึ่งป่วยด้วยโรคร้ายแรงอยู่แล้วในตอนนั้น ร่างกายของเธอต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ

เธอพูดว่า “เจเรมี่ เชื่อฉันเถอะนะ”

เธอยังเคยพูดว่า “เจเรมี่ วิทแมน ทำไมคุณไม่เคยเชื่อฉันเลยสักครั้ง? แม้แต่ครั้งเดียว!”

สุดท้ายแล้ว เขาก็ใช้คำสบประมาทดูถูกเธอทุกรูปแบบเพื่อดึงความหวังในดวงตาของเธอออกทีละนิด

เขาเคยเห็นใบหน้าซีดเซียวของเธอจากกระจกในรถ เธอนั่งตากฝนเหมือนตุ๊กตาถูกทิ้ง

ในตอนนั้นเขารู้สึกปวดใจเหมือนกันแต่คิดว่าความเสียใจของเขาอาจเป็นเพราะเมเรดิธ เขาไม่เคยตระหนักเลยว่าคือเธอ คนที่ทำให้เขารู้สึกปวดใจ

ฟ่ออ

ความรู้สึกทิ่มแทงดึงความคิดของเจเรมี่ให้ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน

เขาปล่อยก้นบุหรี่ไหม้ลงพื้น ขณะมองไปที่หลุมฝังศพตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ เขายิ้มออกมาอย่างขมขื่น

“ฉันเสียใจ เธอได้ยินฉันไหม?”

เขายกมุมริมฝีปากขึ้น ดวงตาของเขาเริ่มรู้สึกเจ็บแสบ

เขาไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากมาเดลีนเสียชีวิตไปเขาจะมีช่วงเวลาที่ขื่นขมทุกคืนและเขายังคิดถึงเธอตลอดเวลาอีก

เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นและเดินไปที่หลุมศพ ก่อนจะเขานั่งยองลงไป เขาเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบกล่องเครื่องประดับกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มนั้นออกมา

เมื่อเปิดมัน เพชรสะท้อนให้เห็นรัศมีที่สว่างไสวภายใต้ดวงอาทิตย์

“เธอชอบมันไหม? ฉันออกแบบมาเพื่อเธอโดยเฉพาะเลยนะ” เจเรมี่ยิ้มให้ตัวเอง “ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนเธอมาก แต่ภาพลวงตาเกิดขึ้นบางครั้ง แต่มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว เธอคือเธอ และหล่อนก็คือหล่อน”

หลังจากสัญญาพูดเรื่องนี้ เขาค่อย ๆ ยัดกล่องเครื่องประดับเข้าไปในช่องว่างข้างหลุมฝังศพ

“ลินนี่ ... ฉันจะเรียกแบบนี้ต่อจากนี้ไปได้ไหม?” เขาถาม แต่คำตอบที่ได้รับมีเพียงเสียงกรอบแกรบของกิ่งไม้หลังจากสายลมพัดผ่านมา