บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 228

เจเรมี่ค่อย ๆ ใช้นิ้วของเขาสัมผัสตัวอักษรบนหลุมฝังศพก่อนจะลุกขึ้นยืน

บรรยากาศรอบข้างของเขาว่างเปล่า เช่นเดียวกับหัวใจของเขาที่อ้างว้างในตอนนี้

ฝนเริ่มโปรยลงมาปรอย ๆ และเริ่มตกลงมาหนักขึ้นจากท้องฟ้าด้านบน เจเรมี่จากสุสานไปอย่างไม่เต็มใจนัก

หลังจากที่มาเดลีนไปรับลิเลียนจากโรงเรียนอนุบาาลพากลับไปยังอพาร์ตเมนต์ เธอได้รับโทรศัพท์จากเจเรมี่ที่โทรเข้ามาหาเธอ

เขาบอกว่าเขาอยู่ที่ประตูด้านหน้าตึกที่เธออยู่และมองหาเธอ มีบางอย่างสำคัญที่จะพูดด้วย

มาเดลีนวางสายแล้วมองไปทางเฟลิเป้กำลังเล่นกับลิเลียนอย่างสนุกสนาน

“ไปทำสิ่งที่เธออยากทำเถอะ” เฟลิเป้ได้มองออกถึงถึงความลำบากใจและความลังเลในดวงตาของมาเดลีน

เขารู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการทำตอนนี้คือการแก้แค้น

เจเรมี่เป็นหนึ่งในเป้าหมายในการแก้แค้น

มาเดลีนเปลี่ยนชุดและเดินลงไปชั้นล่างพร้อมกระเป๋าของเธอ ทันทีที่เธอออกจากลิฟต์ เธอเห็นรถของเจเรมี่จอดรออยู่ด้านนอก

ฝนตกอย่างหนักในตอนเย็นก่อนที่จะตกอีกครั้งในตอนกลางคืน

เมื่อเห็นว่ามาเดลีนใกล้เข้ามา เจเรมี่บังฝนและเปิดประตูให้เธอ

ในรถ มาเดลีนถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณวิทแมน มีอะไรเร่งด่วนที่คุณต้องคุยกับฉันในเวลานี้หรือไงกัน?”

“ฉันอยากจะยุติการรบกวนเธอทั้งหมดในตอนนี้”

“หมายความว่าไว?” มาเดลีนจ้องไปยังชายที่กำลังขับรถด้วยท่าทางสับสน

แสงไฟสลัวในรถสว่างไปตรงใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาอันเด็ดเดี่ยวของเขา มาเดลีนเห็นเจเรมี่ มองเธอด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเขา “มันไม่มีอะไรมาก ฉันแค่อยากจะเลี้ยงข้าวคุณมื้อเย็น” เขาอธิบาย “ฉันจะไม่คิดว่าคุณเป็นเธออีกแล้ว”

“เธอ?”

“อดีตภรรยาของฉัน”

เจเรมี่อ้าปากตอบก่อนจะเหยียบคันเร่งเพิ่มอย่างกะทันหัน

ยางของล้อรถกลิ้งขึ้นไปบนใบไม้แห้งที่เปียกโชกข้างทาง กวาดความคิดภายในใจของเขาออกไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่มีใครรู้

มาเดลีนคิดว่าเจเรมี่จะพาเธอไปที่ร้านอาหารหรู ๆ สักที่ แต่ใครจะคิดว่าเขากลับพาเธอไปที่คฤหาสน์ส่วนตัวของเขาแทน

นั่นคือคฤหาสน์ที่เธอเคยอาศัยอยู่

ในบ้านเงียบมากราวกับว่าแม้แต่คนรับใช้ก็ไม่มีใครอยู่

แม้แต่แจ็คสันเองก็ไม่อยู่ด้วยงั้นหรอ?

เขาบอกว่าเขาไม่ต้องการต่อสู้เพื่อให้ได้สิทธิ์ของการดูแลแจ็คสัน แต่ถ้าแจ็คสันต้องตกอยู่ในมือของเมเรดิธ เธอก็กลัวว่าเด็กอาจจะมีคุณภาพชีวิตที่ไม่ดี

หัวใจของมาเดลีนปั่นป่วนด้วยเหตุผลบางอย่างในขณะที่คิดถึงสถานที่แห่งนี้

“เชิญนั่งที่ไหนก็ได้ทุกที่ที่คุณต้องการ” เจเรมี่ถอดเสื้อคลุมที่เปียกฝนออก เขาชงชาดำให้มาเดลีนหนึ่งถ้วย จากนั้นก็เดินเข้าไปในครัว

จากนั้นมาเดลีนดึงสติของเธอกลับมา เธอมองไปในทางที่เจเรมี่เดินไป เขาเดินเข้ามาในครัวและคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะทำมื้อเย็นด้วยตัวเอง

หลังจากที่วุ่น ๆ ของตัวเขาเองในการทำอาหารมานานกว่าครึ่งชั่วโมง อาหารค่ำใต้แสงเทียนที่เรียบง่ายแต่มีสไตล์พร้อมเสิร์ฟแล้ว

เจเรมี่ถึงกับเปิดไวน์ชั้นดีหนึ่งขวดก่อนจะจุดเทียน บรรยากาศดูโรแมนติกมาก

“ดินเนอร์ใต้แสงเทียน?” มาเดลีนยิ้มจาง ๆ “ฉันกลัวว่านี่จะไม่เข้าท่าเลยนะ?”

“นี่เป็นแค่อาหารเย็นอย่าคิดมาก” เจเรมี่พูดอย่างเฉยเมยแต่ก็ดึงเก้าอี้ออกให้มาเดลีนอย่างเป็นสุภาพบุรุษ

“วีล่า กรุณานั่งลง”

“ขอบคุณค่ะ” มาเดลีนไม่ปฏิเสธอีกต่อไป

เธอเพียงแต่พบว่ามันช่างไร้สาระในขณะที่เผชิญกับพฤติกรรมของเจเรมี่ในรูปแบบนี้

เธอไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเขาจะทำอาหารให้เธอ

‘แต่เจเรมี่ นี่มันสายไปแล้ว’

‘แม้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ แต่หัวใจของฉันที่มีต่อคุณได้ตายไปนานแล้ว’

‘ตอนนี้ฉันฝันว่าคุณจะนอนไม่หลับทุกคืน ในขณะที่เสียใจกับทุกสิ่งที่คุณเคยทำกับฉันไว้!’

“วีล่า ชนกันหน่อย” เจเรมี่ยกแก้วไวน์ขึ้นแล้วยื่นไปข้างหน้ามาเดลีน

มาเดลีนจับจ้องสายตาที่มองเธอไปยังดวงตาที่ลึกล้ำของเจเรมี่และยิ้มออกมา

ดิงดอง!

จากนั้นเสียงออดดังขึ้นอย่างฉับพลัน

เจเรมี่ขมวดคิ้วนิดหน่อย เขาเหมือนไม่มีความสุขเล็กน้อย

“เจเรมี่ ฉันเอง มาเดลีน ฉันรู้ว่าเธออยู่ข้างใน” เสียงแผ่วเบาของเมเรดิธดังมาจากนอกประตู

“เจเรมี่ คุณเปิดประตูให้ฉันเข้าไปได้ไหม? แค่ฟังคำอธิบายของฉันสักนิด ตกลงไหม? ที่ฉันทำทั้งหมดนั้นเเพราะมาเดลีนบังคับให้ฉันทำ คุณเปิดประตูก่อนได้ไหม?”